Hem en hem alleen

Fifteen

[Laura]

Ik stop de borden van het avondeten in de vaatwasser. Ryan is nog niet langs geweest en ik heb mijn hoop daar in ook al opgegeven. Ik heb geen idee wat er met hem is. Aylin is meteen naar bed gegaan na het eten. Het is pas zeven uur, maar ze was moe.

Gapend loop ik naar de bank. Mijn knot zit rommelig op mijn hoofd. Aangezien ik geen trui van Ryan meer heb, heb ik zelf een grote trui aangedaan. Hij komt tot net onder mijn kont. Ik had geen zin om een broek aan te trekken.

Als ik net wil gaan zitten op de bank wordt er op de deur geklopt. Ik loop naar de deur en open hem. Daar staat Ryan, eindelijk. Hij scant mij snel van top tot teen. Ik zet een stap op zij en laat hem naar binnen. Ik doe de deur dicht. Ryan neemt plaats op de bank. We hebben nog niks tegen elkaar gezegd. 'Water?' Vraag ik terwijl ik in de keuken staat. Hij knikt. Ik pak een glas en vul hem met water. Ik zet hem voor Ryan neer. Ik neem plaats op de bank en draai me naar hem toe. Ik bekijk hem eens goed. Een trainingsbroek die perfect om zijn benen zit met een zwart T-shirt. Ik heb een zwak voor jongens met een saai, zwart T-shirt. Het staat zo goed. Zijn pet zit achterstevoren op zijn hoofd. hij neemt een slok water. Het blijft stil en de sfeer wordt steeds ongemakkelijker. Ik zucht. 'Wat is er?' Breek ik de stilte. 'Zeg jij het maar.' Zegt hij en zet het glas terug op de tafel. Ik gooi gefrustreerd mijn handen in de lucht. 'Hoezo moet ik het zeggen? Jij bent hier degene die vaag begon te doen.' Zeg ik dan. 'Jij bent hier degene die me aan het lijntje houdt.' Zegt hij dan rustig. Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Pardon?' Ik ben zo verbaasd dat ik erbij ga staan. Hij staat ook op en meteen voel ik me weer klein. 'Jij schaamt je voor mij. Je gaat alleen leuk met me om als we samen zijn. Als anderen erbij zijn besta ik niet eens voor je. Je doet precies hetzelfde met me als wat je bij Evan deed!' Gooit hij er in één keer uit. Heeft hij gelijk? Toch blijf ik mezelf. Eigenwijs. 'Dat is niet waar. Je weet best dat ik jou veel leuker vind dan dat ik Evan ooit heb gevonden!' Hij zucht. 'Waarom duurt dit dan nu al meer dan drie weken?' Ik kijk naar de grond. 'Ik weet het niet.' Zeg ik, wetend dat hij daar niks aan heeft. 'Schaam je je voor mij?' Vraagt hij dan. Waar slaat dat nou op. 'Wat is dat voor iets doms?' Zeg ik geïrriteerd. 'Ik mag mijn hand niet eens op je been leggen. Niemand kon het zien!' Zegt hij stemverheffend. 'Ja, mensen hadden het wel kunnen zien hoor! Wat zullen ze dan wel niet denken?' Verhef ik mijn stem naar zijn niveau. 'Als je dit echt wil, dan kun je het gewoon tegen ze zeggen. Heb je dat ooit overwogen?' Nu moet hij ophouden. Hij maakt me ontzettend pissig. 'Ja natuurlijk heb ik dat overwogen! Kom op man, ik heb nergens anders aan gedacht!'

'Wees gewoon eerlijk tegen me.' Zegt hij dan. 'Oh, dus ik moet nu een keuze maken?' Zeg ik dan. Wat oneerlijk. Het is zo plotseling. Het is daarnaast ook nog tentamenweek. Alsof ik het niet al druk genoeg had aan mijn hoofd. Ik wilde het hier morgen met hem over hebben. 'Ja, je hebt lang genoeg na kunnen denken.' Hij klinkt zo bot. De afstand tussen ons is ook niet gebruikelijk.

'Dat is oneerlijk! We zitten midden in de tentamenweek!' Ga ik tegen hem in. 'Kies, Laura.' Intimiderend komt hij een stap dichterbij. 'Kies!' Schreeuwt hij dan als ik stil blijf. Ik kijk geschrokken naar hem op, maar ik blijf stil. Ik weet het niet, maar ook weer wel. Er komt gewoon niks uit mijn mond. Hij schudt afkeurend met zijn hoofd en loopt weg. Ik ben zo boos dat het zo oneerlijk moest gaan. 'Ga je nu weer leuk andere meisjes neuken?' Floept eruit. Hij blijft stil staan en kijkt me pijnlijk aan. Hij trekt zijn wenkbrauwen op en loopt door. Geschrokken van mezelf sta ik daar met mijn handen voor mijn mond. Ik weet hoe goed hij is veranderd en dat hij niet meer zo is. 'Ryan wacht! Ik meende het niet!' Ik ren achter hem aan en laat me tegen de deur aanvallen zodat hij niet weg kan. 'Het spijt me.' Met tranen in mijn ogen kijk ik hem aan. Emotieloos staart hij me aan. 'Blijf uit mijn buurt.' Zegt hij en duwt me aan de kant. Ik barst in tranen uit. 'Nee! Ryan, ik meende het echt niet. Alsjeblieft.' Jammer ik. Ik ren hem achterna terwijl hij strak door loopt. Ik trek hem aan zijn arm terug. Hij schudt zijn arm bot los. 'Hoe kun je dat nou zeggen!' Schreeuwt hij tegen me. Jankend schud ik afkeurend met mijn hoofd. 'Ik weet het niet, maar ik meende het echt niet. Ryan, alsjeblieft!' Smeek ik. Bedenkelijk kijkt hij me aan. 'Ik was duidelijk.' Hij loopt weg. Huilend kijk ik hem na. Hoe kon ik dat nou zeggen?

Ik sluit de deur van het appartement. Vol zelfhaat loop ik naar de badkamer. Ik trek het medicijnenkastje open en bekijk de verschillende middelen. Ik zie de medicijnen van Aylin waar duidelijk opstaat dat je er maar één per dag mag in nemen. Ik pak het doosje en leg zes pillen van Aylin op mijn hand. Ik bekijk de pillen.

'Wat doe je?' Aylin staat verbaasd en geschrokken naar me te kijken. 'Leg dat weg, Laura.' Ik bekijk de pillen nogmaals. Dan breek ik. Ik laat mezelf op de grond vallen en de pillen vallen alle kanten op. Tranen stromen over mijn wangen. Aylin komt snel bij me zitten en trekt me in een knuffel en probeert me rustig te sussen.

Na een tijdje zitten we samen op de bank. Ik heb mijn excuses aangeboden aan Aylin en ik heb haar belooft om nooit meer zoiets stoms te doen. Ik staar levenloos voor me uit. 'Ik bel Ryan.' Besluit Aylin. Hevig schud ik met mijn hoofd. 'Jawel! Je wilde jezelf van kant maken, idioot!' Ik geef me meteen over. Ze loopt naar de slaapkamer. Ik hoor haar bellen.

Niet veel later staat Ryan in de kamer. Aylin begroet hem en laat ons dan met rust. Ik staar nog steeds levenloos voor me uit. Hij komt naast me zitten. 'Lau, ben je gek!' Ik slik en kijk hem aan. 'Ik ben je kwijt.' Zeg ik. 'Nee, nee natuurlijk niet. Ik weet dat je het niet meende.' Hij pakt mijn handen vast. 'Dat zeg je alleen omdat we nu in deze situatie zitten.' Snik ik. Hij schudt met zijn hoofd. 'Nee schat, ik hou van je. Ik kan echt niet zonder jou mijn leven gaan lijden.' Ik kijk hem dankbaar aan. Ik vlieg hem om de hals. 'Het spijt me van vanavond. Ik weet echt niet waarom ik dat zei en waarom ik met die pillen in mijn hand stond.' Verontschuldig ik mij aan hem. 'Ik verlies jou echt nooit meer uit mijn oog.' Fluistert hij in mijn oor en geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Laat me nooit meer zo schrikken.' Ik schud hevig met mijn hoofd.

Ik houd hem stevig vast.