ჯენი და ჩანიოლი რაღაცაზე ლაპარაკობდნენ, მაგრამ ეს არ მადარდებდა. ალბათ ახლა ყველას გიჟი ვგონივარ. სეჰუნს მოვკლავ აუცილებლად. ჩაი დავლიე და დავიძინე. ჩემდაგასაკვირვად არ დამსიზმრებია კოშმარები. როცა გავიღვიძე უკვე დილა იყო. თავი საშინლად მტკიოდა.როცა ოთახს თვალი მოვავლე მივხვდი რომ ჩემს ოთახში არ ვიყავი, ეს სეჰუნის ოთახი იყო. ძალიან გავბრაზდი, მაგრამ თავი შევიკავე. ჯენის და ჩანიოლს თავი უნდა მოვაჩვენო რომ კარგად ვარ. დაბლა ჩავედი და სახეზე ყალბი ღიმილი ავიკარი. შედარებით ნამდვილად უკეთესად ვიყავი. აღარ ვიყავი გაგიჟებული, მაგრამ სეჰუნის მოკვლას მაინც ვაპირებდი. ჯენის და ჩანიოლს ძალიან გაუკვირდათ როცა გაღიმებული დამინახეს.
- როგორ ხართ გვრიტებო? (მე)
- ნორმალურად შენ? (ჩანიოლი)
- შედარებით უკეთ ვარ. სეჰუნის მოკვლის სურვილიც არ აღარ მაწუხებს. ამიტომ დაწყნარდით. მე უნდა წავიდე (მე)
- სად? (ჯენი)
- სახლში (მე)
- არსად წახვალ. (ჯენი)
- კარგი რა ჯენ, ხომ გეუბნები რომ კარგად ვარ. (მე)
- გთხოვ ლისა (ჯენი)
- ხო, ხო კარგი (მე) სეჰუნის ოთახში ავედი. მოვემზადე
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
და გაპარვა დავაპირე. დაბლა ჩავედი, ჯენი და ჩანი ოთახში იყვნენ ასულები. გაპარვა არ გამიჭირდა. მანქანაში ჩავჯექი და წავედი. არ ვიცოდი სად მივდიოდი. მინდოდა სეჰუნი მეპოვნა, მაგრამ არ ვიცოდი სად იქნებოდა. გადავწყვიტე მისთვის დამერეკა. ჩემდაგასკვირვად სეჰუნმა მიპასუხა.
