ვერ ვიჯერებდი. ახლა ჩემს წინ სეჰუნი იდგა. მის თვალებში მხოლოდ ტკივილს თუ ამოიკითხავდით. ალბათ ხუთი წუთი ვიდექით ასე. უცებ სეჰუნმა მაჯაში ხელი ჩამავლო და გარეთ გამიყვანა. მანქანაში ჩამსვა.
- სად....სად მივიდივართ? (მე)
- არ ვიცი. (სეჰუნი)
- სეჰუნ ძალიან სწრაფად ატარებ მანქანას. გთხოვ შეანელე. (მე)
სეჰუნი ყურადღებას არ მაქცევდა. მალე მანქანა გააჩერა, მანქანიდან გადავიდა და შემდეგ მე გამიღო კარი.
- გადმოდი სწრაფად მითხრა უხეშად.
მანქანიდან გადავედი. სეჰუნი სკამზე ჩამოჯდა და წყალში ქვა ისროლა. მეც ნელა მივედი მასთან და გვერძე ჩამოვჯექი.
Oops! Questa immagine non segue le nostre linee guida sui contenuti. Per continuare la pubblicazione, provare a rimuoverlo o caricare un altro.
- რატომ, რატომ გააკეთე ეს ლისა?
- მე.....ეს.....
- სწრაფად თქვიიიიი დაიყვირა სეჰუნმა.
- მე.......... კიდევ ვერაფერს ვიძახდი.
- ლისა ახლავე თქვი. ხვალ ისევ უნდა დავბრუნდე კორეაში და აღარ მოგეცემა ჩემი ნახვის შანსი. (სეჰუნი)
- მე....ვერაფერს გეტყვი სეჰუნ. მაპატიე. (მე)
- ვერა ვერ გაპატიებ.
თქვა სეჰუნმა, სკამიდან ადგა და მანქანაში ჩაჯდა.
- ჯანდაბა ახლა რა ვქნა? ჩავილაპარაკე ჩემთვის და ტირილი დავიწყე.
