Ο άγριος διευθυντής 2 ✔

38: Το μωρό

Η Νίκη γύρισε έντρομη και κοίταξε τον Βαγγέλη.

Στα χέρια του κρατούσε ένα ξύλινο πράγμα με το οποίο κοπάνησε το κεφάλι του Μάνου.

Έπεσε στα γόνατα της και άρχισε να τον ταρακουναει.

"Μάνο μου, ξυπνά μωρό μου. Ξύπνα" έλεγε μέσα από τα δάκρυα της.

Ο Εφραίμ την έπιασε από τους ώμους και την σήκωσε.

"Άκου να σου πω, είσαι δική μου κοπέλα, έχεις γεννήσει το δικό μου παιδί και δεν θα επιτρέψω να φέρεσαι σαν μια τσούλα" της είπε ταρακουνώντας την.

Τα μάτια της ήταν κολλημένα στον Μάνο.

Δεν μπορούσε να πιστέψει πως η ίδια του η οικογένειά τον μισεί.

"Τι σας έχει κάνει πια;" τους ρώτησε και κοίταξε και τους δύο.

"Πολλά και διάφορα" του απάντησε και έφυγε μαζί με τον Εφραίμ.

****

Μετά από ώρες ο Μάνος άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε τριγύρω του.

Ένιωσε έναν οξύ πόνο στο κεφάλι του και έπιασε εκείνο το σημείο με την παλάμη του.

Άκουσε κλάμα και γύρισε και είδε ότι δίπλα του ήταν ξαπλωμένη η μικρή του κόρη.

Η μικρή ζωή του.

"Γιατί κλαίει το κορίτσι μου; Της έλειψε ο μπαμπάκας της" την ρώτησε γλυκά. "Το ξέρεις ότι εγώ είμαι ο πραγματικός σου πατέρας;" την ρώτησε και η μικρή γέλασε χαρούμενα. "Χαίρεσαι που είμαι εγώ ο μπαμπάς και όχι ο Εφραίμ;" την ξανά ρώτησε.

"Αλήθεια; Είναι κόρη σου;" τον ρώτησα χαρούμενα και εκείνος έγνεψε θετικά. "Πόσο χαίρομαι γιε μου, για 'σενα"

"Είμαι τόσο χαρούμενος μαμά. Είναι η μικρή μου κόρη. Εγώ είμαι ο πραγματικός της πατέρας"

Κάτι να σπάει ακούστηκε και όταν κοίταξαν προς την πόρτα, είδαν την Νίκη να έχει τις παλάμες τις μπροστά στο στόμα της.

Story by ~ ntani_ela