Ο άγριος διευθυντής 2 ✔

Bonus 1

Μετά από 5 χρόνια

Παρατηρούσε την μικρή κορούλα της να παίζει με τις κούκλες της. Είχε μεγαλώσει αρκετά από τότε που την θυμόταν. Πέντε χρόνια βρισκόταν σε κώμα και όταν ξύπνησε δεν μπορούσε να πιστέψει πως η κόρη της μεγάλωσε.

Γύρισε το κεφάλι της ώστε να δει την οικογενειακή φωτογραφία που βρισκόταν πάνω στο μπουφέ. Από τα μάτια της κύλησαν δάκρυα ενώ κοιτούσε επίμονα τον Μάνο, τον Μάνο της που πια δεν τον είχε κοντά της.

"Κοίτα μαμά, εγώ, εσύ και ο μπαμπάς" είπε η μικρούλα δείχνοντας τις κούκλες που κρατούσε στα χέρια της. "Μανούλα τι έχεις;" την ρώτησε ανήσυχη καθώς έβλεπε την μανούλα της να κλαίει.

Η Άσπα βγαίνοντας από το σαλόνι κατάλαβε πως κάτι δεν πηγαίνει καλά και πλησίασε τα δύο κοριτσάκια της.

"Αγάπη μου, άσε ήσυχη την μαμά, ούτε δύο εβδομάδες δεν έχουν περάσει από την στιγμή που ξανά επανήλθε στην ζωή οπότε μην την κουράζεις"

Της χάιδεψε το κεφάλι της και έπειτα της έδωσε ένα φιλί στο κούτελο. Η μικρή σαν υπακούει, έκανε αυτό που της είπε η γιαγιά της.

Η Άσπα κάθισε δίπλα στην νεαρή κοπέλα και της έβγαλε στην αγκαλιά της.

"Μου λείπει" της εκμυστηρεύτηκε με σιγανή φωνή. "Τον θέλω δίπλα μου, θέλω την αγκαλιά του, τα φιλιά του όλα" συνέχισε σφίγγοντας της γυναίκα.

"Και εμένα μου λείπει ο γιος μου. Πέθανε χωρίς να του πω εγώ την αλήθεια, να τον αγκαλιάσω σαν μάνα του, έχασα αυτή την ευκαιρία να ακούσω να με λέει μαμά ενώ ξέρει την αλήθεια" είπε και εκείνη όσα την βασάνιζαν.

Δεν κατάφερε να πει στον γιο της την αλήθεια. Να τον ακούσει να την αποκαλεί μαμά και τώρα και η μικρή Μαιρούλα θα έχει την τύχη του, όμως αυτή θα μεγαλώσει χωρίς τον πατέρα της, χωρίς να καλεί τον πραγματικό πατέρα της "μπαμπά".

"Πότε θα περάσει αυτός ο πόνος, πότε;" την ρώτησε περιμένοντας μια απάντηση.

"Δεν ξέρω κόρη μου, δεν ξέρω.... Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να ξεχάσουμε τον χαμό του... Τόσα χρόνια προσπάθησα να τον προστατέψω από τον άντρα μου γιατί αν μάθαινε την αλήθεια πως ο γιος του, ο πραγματικός ζει τότε θα τον σκότωνε και αυτό δεν θα το επέτρεπα, αλλά δυστυχώς δεν κατάφερα να τον προστατέψω γιατί αυτόν που μεγάλωσα ως γιο μου εκείνος τον σκότωσε, τον σκότωσε" άφησε και εκείνη τα δάκρυα της να κυλούν.

Θα κατάφερναν ποτέ μάνα και κόρη να ξεπεράσουν τον τόσο πόνο που ένιωθαν; Θα κατάφερναν να γεμίσουν το κενό που ένιωθε η μικρή μέρη καθώς κοιτούσε την κούκλα του Κεν και φανταζόταν πως ήταν ο πατέρας της.

Κάθε βράδυ κοιμόταν με την φωτογραφία του Μάνου. Κανένας δεν το είχε καταλάβει πως το έκανε αυτό, γιατί εκείνη το έκρυβε καλά. Ένιωθε επίσης και την έλειψε του πατέρα της αλλά ποτέ δεν είπε τίποτα στην οικογένεια της για να μην του στεναχωρήσει.

Έτσι, ποτέ δεν έμαθαν πως η μικρή Μαιρούλα θυμόταν τον πατέρα της, πως στην μικρή Μαιρούλα έλειπε ο πατέρας της. Πώς η μικρή Μαιρούλα η κάθε της σκέψη πήγαινε στον μπαμπά.

"Καληνύχτα μπαμπάκα, καμία μέρα θα συναντηθούμε"

Φίλησε την φωτογραφία του Μάνου και έπειτα την αγκάλιασε.

Πότε δεν θα ξεχνούσε τον πατέρα της και είχε βάλει πείσμα πως θα πάρει εκδίκηση μια μέρα από αυτόν τον Εφραίμ.

Story by ~ ntani_ela