Dragonfight

En dat is twee..

Ik gooide zo snel als ik kon mijn boeien opzij en trok dat shirt ook maar uit. Het zou toch maar in de weg zitten. Ik bond snel mijn haren bijeen. 

Ik stond weer aan dezelfde kant als vorige keer, maar mijn tegenstander kwam deze keer uit het oosten, in plaats van het noorden. Het was ook een meisje, zoals ik. Blond haar, roze punten en roze ogen. Haar 2 schubben zaten in haar nek. Fijn. Ik zag dat ze enkele schrammen had op haar been, maar verder kon ik niet direct een zwakte vinden. 

We cirkelden enkele keren rond elkaar. Geen van ons wou als eerste aanvallen. Aella zat in mijn hoofd te schreeuwen over hoe stom ik was geweest. Ik snauwde terug dat ze moest zwijgen daarover, en dat ze in de cel wel mocht gaan schreeuwen. 

Het meisje werd het moe dat we rond elkaar zaten te cirkelen en besloot te trappen. Ik dook en draaide een keer om mijn as, waarmee ik haar been onder haar uit trapte. Ik kwam meteen recht, en zij ook. Nu ja, ze maakte een salto en landde nog op haar voeten. Krijg ik echt altijd die geweldige vechters? Geweldig. Ze veranderde meteen in haar draak. Net iets groter als ik. Ja, ik ben officiëel gewoon klein. Ik veranderde ook. Ze vloog omhoog en ik volgde haar voorbeeld. Ik blies vuur, en zij had dat idee ook. Halverwege tussen ons kwamen ze tegen elkaar. 

'Misschien kan je haar uit de lucht knallen?' stelde Aella voor. 

'Eindelijk iets slims dat je zegt.' Ik vloog zo hard als ik kon naar voor, en we landden onzacht op de grond. Zij veranderde door de klap terug in haar menselijke vorm, ik landde bovenop haar, dus ik had er minder last van. Ze krabbelde recht en vuurde een blast af. Dat was dus waar roze draken bekend voor waren. Het kunnen gebruiken van hun krachten als mens en hun blasts. 

Hij raakte me hard op mijn buik en ik maakte zo een salto-achtige draai en landde hard op de grond, deze keer als mens. Gelukkig was dit al niet heet, maar gewoon een beetje te veel aan kracht. Ik denk dat ik een paar ribben gebroken heb. Ik veranderde van de pijn ook weer terug.

Ik wachtte op de genadeblast, maar die kwam er niet, en ik wist niet hoe snel ik recht moest staan. Voor me stond het meisje met een verbazingwekkend scherp voorwerp. Dat mocht toch niet? Wapens waren verboden. Toen zag ik het halfgesmoten beeldachtige ding en slikte. Dit kon pijnlijk worden. Ik moet snel ook iets vinden. 

Maar natuurlijk gaf ze me daar niet de tijd voor. Ik sprong omhoog om de eerste slag, gericht op mijn middel, te ontwijken. Dat lukte toch al. Ze stak meteen erna, en ik moest al mijn gewicht opzij gooien om eraan te ontsnappen. Anders had ik nu mooi open gelegen in het midden van mijn buik. Ik rolde enkele keren door en stond weer op. Ze trapte vooruit en ik kon net haar trap afbuigen door er hard met mijn eigen been tegenin te gaan. Laten we hopen dat dit haar evenveel pijn deed als mij. Ik liet mijn vuist vooruit schieten en landde tegen haar kaak. Dat kan toch al geen deugd doen. Goed, nu heb ik een kans. Ik trapte tegen haar bovenbeen, op de schrammen, op hetzelfde ogenblik dat ze met het zwaard zwaaide, dat recht in mijn rechterarm terecht kwam. Daar moest ik niet eens voor kijken, de stekende pijn zei genoeg. Volhouden, Rowan. 

Ik negeerde de pijn -en het bloed dat uit mijn arm stroomde- en gaf haar met de gewone arm een klap op haar slaap. Die zag ze niet aankomen, en hij landde tegen haar slaap. Ze wankelde even maar bleef er wel bij. Gewéldig. Ze nam een kleine aanloop en maakte een salto over me. Ze greep mijn schouders vast en trok me achterover. Ik zorgde dat we wat doorrolden, en ik landde met beide benen aan 1 kant, boven haar. Ja! Dat is in mijn voordeel. Ik probeerde aan haar nek te komen, daar is een plekje, en als je daar slaap gaat je lichtje vrijwel meteen uit, maar dat wist zij ook. Haar handen gingen naar mijn arm. Ja, ik had me dus daarop moeten zetten. Ik schuifelde wat vooruit en kwam op haar armen te zitten. Ze hief die op, en ik vloog van haar af. Oké, die is vet OP. Volgende keer dat ik tegen een roze moet val ik gewoon meteen nepdood. Wel, als er een volgende keer is. Ze had haar zwaard weer vast en stak ermee, ik was maar net in staat weg te rollen. 

...

Ik gooide mijn benen omhoog, en ze landden in haar maag. Ik kwam recht, en zij stormde al naar voren. Ze greep mijn arm vast en trok hem omhoog. Laat me hier nu niet weer iets gebroken aan overhouden hè. Mijn andere schouder deed nog zeer. Ik trapte zo hard ik kon op haar voet en gaf haar een elleboogje in haar gezicht, en ze liet los. Ik draaide me snel om, enkel om een kopstoot te krijgen. Dat wordt een buil. Het publiek ging echt helemaal los. De zwarte vlekken dansten voor mijn ogen. Komop Rowan. Je hebt niet veel tijd meer voor je van je stokje gaat. Ik voelde het bloed nog altijd uit mijn arm en enkele andere wondes die ik hier had gekregen lopen. Hoe lang waren we hier al bezig? Toch al een kwartier ofzo. We waren beiden echt moe. 

'Zeker dat we niet kunnen opgeven?' wist ik uit te brengen. Als je elkaar al een kwartier.. minstens zat te bevechten, dat schept een band.

'Dan vermoorden ze ons beiden.' zei het meisje.

'Val gewoon flauw dan.' vroeg ik.

'Ik ben niet dat type.' 

'Fijn. Ik ook niet.' zuchtte ik, waarna ik probeerde een klap uit te delen. Ze blokkeerde hem, maar liet in een onbewaakt moment haar verdediging aan de andere kant zitten, en ik sloeg toe. Ik raakte haar net goed, en ze zakte neer.

'Sorry.' En toen viel ik er vlak naast neer van uitputting en waarschijnlijk ook bloedverlies. Het was al zwart nog voor ik de grond raakte.