Dragonfight

Voorstellingen

Dagen, weken, en maanden gingen voorbij. En langzaam begonnen we weer normaal te functioneren, al bleven de spoken van het verleden me toch achterna zitten. Alleen nu 's nachts, en kon ik overdag redelijk normaal doen. Maar het is nog steeds niet makkelijk als je om de haverklap gillend wakker wordt. Gelukkig heb je dan een geweldige mate zoals Max, die je vasthoudt en zegt dat alles wel goed komt. Die je je vaste kalmeermaaltijd brengt -warme melk met honing en een kom havermout met chocolade, sinaasappel en banaan- en je kan kalmeren door gewoon in de buurt te zijn. Ik denk dat ik mijn leven aan hem te danken heb. De gedachte is al vaak genoeg door mijn hoofd geschoten, maar ondertussen wist ik hoe er niet meer aan te denken. 

Ik werd -zoals vrijwel altijd- wakker. Ik viel vaak pas weer in slaap toen de wekker afging. Dat helpt niet echt. 

'Heb je nog ontbijt nodig? Ik wil het gaan halen, dan kan jij nog even blijven slapen.' zei Max. 

'Nee hoor. Ik hab nog energie van..' Ik heb het vannacht volgehouden tot 5 uur. Dat is zo ongeveer een nieuw record. Ik gooide mijn benen uit het bed en liep naar mijn kast. Max was langzaamaan gewend geraakt aan het feit dat ik überhaupt nog leefde met al die littekens. Elena en hij hadden een hele tijd geleden kleren gewisseld, dat was een pak praktischer. 

'Ga je vandaag nog omkleden? Je kleren zijn nog proper, en je had ze gisteren voor de eerste keer weer aan?' zei Max.

'Nee, maar je kent mijn ochtendritueel toch?' Ik keek iedere ochtend in de spiegel. Ik had vrede genomen met mijn littekens, maar wou toch weten of ze genazen. En deel van mij wist dat dat nooit zou gebeuren, maar een ander deel hoopte er nog steeds op. 

...

'Komop jongens, we gaan laat zijn.' riep Elena.

'En dan. Het is school. Niet een gala-avond ofzo.' riep ik zuchtend terug, maar ik gooide mijn rugzak toch op mijn rug. 

'Nog 1 dagje, en dan is het vakantie.' zei Max troostend. Wij hebben dus geen paasexamens in de laatste graad. Maar vandaag hadden we wel een spreker in de middag, dus dat maakte het toch al wat beter. We stapten in de auto en reden rustig naar school. De bel ging net toen we de auto parkeerden, maar we waren binnen voordat onze klas vertrokken was, dus technisch gezien nog op tijd, niet? 

Het was ondertussen al april, tijd vliegt. Helaas doen lessen Duits (grammatica) dat niet. Ik zuchtte en hield de klok scherp in de gaten. We zaten hier 5 minuten, maar het voelde als 5 uur. Hell, bijna liever mijn tijd verdoen vastgeketend in een cel. 

Had ik dat maar niet gedacht. 

Daarna was het Engels. We gingen verder met het kijken van Romeo en Julia. Dat was toch een opsteker. Het is in ieder geval leuker dan Frans. Toen kwamen er 2 uurtjes Chemie van onze klastitularis, dus ging eigenlijk het hele eerste uur op aan rapportuitdelingen.

'En?' vroeg ik aan Elena. 

'Minste een 75. Bij jou?'

'Ha! Ik zit weer met de vloek van 79.' grijnsde ik.

Max lachte. 'Frans?' 

'Over welk vak ging de vloek van 79? Dat is altijd Frans.' zei ik. We hadden behoorlijk ons best gedaan om de gemiste leerstof in te halen. Het was blijkbaar behoorlijk goed gelukt. 

...

De bel ging. Eindelijk middag. Nog 3 uur marteling doorstaan en we zijn er vanaf. Ik kreeg ondertussen toch al -gemiddeld dan toch- de helft van mijn broodje op. Maar dan zat ik wel propvol tot de avond. Maar ja, beter als toen ik voor het eerst lunch moest binnen wringen. En toch was ik nog steeds zo graatmager als iets en had ik nog spieren waar bodybuilders bijna jaloers op zouden worden. 

'Waar zou de voorstelling over gaan?' vroeg Kalen zich luidop af.

'Wij weten niets meer als jij hoor.' zei ik zuchtend. 

De bel ging veel te snel en we liepen naar de rij. De leraar kwam ons halen, want het was op een andere speelplaats en wij mogen daar niet komen. Zucht. We waren bij de laatsten, en natuurlijk waren wij de 5 die net geen plekje vonden. 

Er kwamen 2 mensen het podium op.

'Elena.. zie je dat ook?' piepte ik. 

'Ik weet het niet. Ik hoop dat het een nachtmerrie is.' zei ze. 

'Dames.. wat is er?' vroeg Jake bezorgd. 

'Die met zijn zwart haar, ziet mij als zijn favoriete vechtende eigendom.' grijnsde ik sarcastisch. Vanbinnen zat ik te sterven. Wat deden ze hier? En beter gezegd. Hoe? Hoe? Wat? Waar? Waarom? Oké, wat weten we al. Half toch, maar dan nog. Help! 

'En ik ben van de bruine.' voegde Elena toe. Max verstevigde zijn grip op me, en ik dook maar al te graag weg tegen zijn borstkast. Tranen welden weer op. Alle herinneringen die ik had proberen te verdrukken kwamen weer naar de oppervlakte. 

'Kom, we gaan hier weg.' 

We wouden weg stappen, maar werden tegengehouden door de lerares. 

'School is nog niet voorbij. Dus als jullie weg willen, moeten jullie allemaal opeens heel erg ziek worden.' zei ze. Ziet ze niet dat dit een crisissituatie is?!

'Max. Nee.' fluisterde ik zo zacht dat wij het alleen konden horen toen ik doorkreeg wat hij wou doen. Zo min mogelijk hypnose. We overleven het wel. 

'Gewoon niet opvallen.' fluisterde Elena. We gingen terug op ons plekje staan. Ik kroop heel dicht tegen Max aan, en hij sloeg zijn arm beschermend om me heen. 

De hele presentatie ging langs me heen. 

'Het is bijna over.' fluisterde Max. Ik knikte, en besloot toch even te kijken. Zwartjes gifgroene ogen vingen de mijne en hij grijnsde voor een fractie van een seconde. Het deed me helemaal ineen krimpen.

'Max. Ze zijn iets van plan.' piepte ik.

'Hoe weet je dat?' vroeg Kalen, die Elena op een soortgelijke manier vast had. 

'Degene met zwart haar keek naar me en grijnsde. Hij grijnst nooit, behalve wanneer hij me mish..' ik brak mijn zin af toen ik merkte dat het weer zwaar werd erover te praten. 

'Maar niet iedereen is wie hij zegt dat hij is. Ook jullie hebben draken op school zitten.' zei hij, lichtjes grijnzend. 

'En nu moeten we weg. Hij gaat ons verraden.' piepte ik. We draaiden ons om, maar botsten tegen een muur van bewakers. 

'Fijn jullie nog eens te zien, Rowan, Elena.' grijnsde bruintje. 

________________________________________________________________________________

TA-DA-DA-DUM! 

SORRY JONGENS. IK KON HET NIET LATEN. VERMOORD ME ALSJEBLIEFT NIET.