Dragonfight

Een raar weerzien

Jake en Kalen staken hun hoofd om de hoek. Ze zagen er niet veel beter uit. Ik werd door hen ook in een knuffel getrokken. 

'Kom binnen.' 

'Bedankt.' Ik wou binnen lopen, maar Elena werd tegengehouden.

'Max. Laat haar door.' zei ik dreigend. Hij liet het meteen gebeuren. Hij was het niet gewoon dat ik zo tegen hem praatte. Wel, ze wennen er maar aan. 

Jake haalde snel alles uit de zetel zodat we konden gaan zitten. 

'Dus. Wie is dat. En waar zat je. En -'

'Kalen.' zei ik om hem te onderbreken. 'Dit is Elena, een vriendin. Ik moest er even tussenuit, en dat heb ik dan ook gedaan. Sorry dat ik niets heb laten weten.' zei ik. 

'Wat ben je gaan doen?' vroeg Max.

'Dat zijn jouw zaken niet.' antwoordde ik koud. Het was niet netjes, ik weet het, maar het moest zo. 

'Rowan, we hebben ons kapot veel zorgen gemaakt.' zei Kalen. 

'Dat kan ik zien ja.' Ik stond op. 'Ik neem aan dat het bed in de logeerkamer er nog altijd staat?'

Er klonk wat instemmend gemompel. 

'Goed, ga jullie dan wat toonbaar maken. Als ik me niet vergis zitten jullie midden in jullie examens.' zei ik, waarna ik de trap opliep na een klein knikje naar Elena.

'Ze hebben echt over je ingezeten.' zei ze.

'Kan zijn. Ik vertel ze niets. En jij moet het ook niet gaan proberen.' zei ik terwijl ik de deur van de logeerkamer opendeed en het uit elkaar gehaalde bed vastnam. 

'Draag ook wat stukken wil je?' 

Ze nam ook wat vast. 

'Ik was niet van plan ze iets te vertellen, ik zei gewoon dat ze zich zorgen gemaakt hebben.' 

'Ze komen er wel weer bovenop.' Ik deed de deur van mijn kamer op. Die vertrouwde plek.. Ik voelde tranen opwellen en duwde ze terug. 

Ik opende mijn bureaulade en nam de schroevendraaier eruit. Ik had genoeg gereedschap erin liggen.

'Wat doet dat geweer daar?' vroeg Elena die over mijn schouder meegekeken had. 

'Voorzorgsmaatregel tegen irritante ouders.' zei ik. 'Trouwens, heb jij nooit geleerd niet over iemands schouder mee te kijken?' 

We zetten in recordtempo het bed in elkaar. 

'Voila. Je mag wel wat van mijn lakens.' zei ik. Ik keek naar mijn bed, maar daar lagen er geen op. Dan maar in de kast. Da's raar. Daar liggen er ook geen. Ik stak mijn hoofd buiten. 

'Jongens, waar liggen de lakens?' riep ik. Jake kwam de badkamer uit met een handdoek rond zijn middel. En op dat lichaam ben ik nu jaloers. Niet vanwege dat six-pack dat je nog vaag zag, maar vanwege een lichaam dat volledig littekenloos was. Wel, bijna toch. Hij had zich al geschoren en al. Nog de komkommer bovenhalen voor die wallen en hij is weer bijna de player die ik ken. 

Hij ging zijn kamer in en kwam met een box vol met lakens terug.

'Alsjullieblieft. Hoeveel hebben jullie er nodig? 6?'

'1, per persoon.' zei ik. 

'Het vriest. -10.' zei hij. 

'1 laken is genoeg.' herhaalde ik. Ik nam 2 fleecelakens van de stapel. Blauw voor mij, het roze gooide ik op Elena's bed. 

'Vang.' Ik gooide nog 2 kussens naar haar. Dat zou best raar zijn. Het is bijna 4 maand geleden dat ik nog een kussen gehad heb. 

We maakten onze bedden op. Daar waren we ondertussen al in gespecialiseerd, want ja, veel andere dingen heb je niet te doen.