Ik lag nu al voor de zesde dag op dat bed hier. Ik had niet eens genoeg energie om nog deftig op te staan, maar mijn sneeën waren wel genezen, en de brandwond begon ook al minder erg en meer litteken te worden.
De honger was vreselijk, maar ik wist dat ik niet moest klagen want dan was ik mijn waterprivilege ook kwijt. Ik zuchtte en sloot mijn ogen. Ik probeerde nog altijd de dingen die me hier op die 2 weken overkomen waren te verwerken, maar dat lukte niet. Het hielp een beetje om mijn gevoelens af te zetten en mijn hart in een steen te veranderen, dus dat was hoe ik nu verder ging. Als zwartje zich aan zijn woord houdt krijg ik morgen weer eten. Maar ja, wie gelooft er nu een psychopaat?
Aella probeerde me wat te doen lachen, maar ze wist dat het niet lukte, en ik begon haar compleet te negeren soms.
Mijn maag grommelde nog eens en ik keek eens hoe veel water ik heb. Fijn. 2 slokken. En het is nog maar iets na de middag. Ik moest het dus negeren, niet bepaald het gezondste, maar ja, is er wel iets gezond aan in een kelder gevangen zitten en zelfs niets te eten krijgen voor bijna een week?
Ik sloot mijn ogen. Als ik slaap kan ik geen honger of dorst krijgen, toch? En als ik sterf -iets wat heel aanlokkelijk lijkt als ik eerlijk ben- is het tenminste vredig in mijn slaap.
Ik werd wakker toen het al donker was. Door dorst. Wauw. Ik had me geleerd om veel te kunnen slapen als ik niets te doen had. Niet dat het deze keer geholpen had, want ik had maar een half uurtje kunnen genieten van een rustige slaap, maar ja. Ik nam de laatste slok van het water en toen was hij officieel leeg tot de laatste druppel.
Als ik hier uitkom ga ik eten en drinken echt veel meer waarderen, mijn ontbijt nooit meer overslaan en genoeg water drinken.
Ik sloot mijn ogen weer. Laten we hopen dat ik straks wakker word en dat er dan een plateau klaarstaat, want nog even en ik ga spieren afbouwen.
...
En inderdaad, de volgende ochtend stond er een tableautje met letterlijk 1 sandwich met kaas, een volle kroes water en een stuk mango. Geweldig.. Maar beter als niets! Ik nam de mango vast en binnen de minuut was hij opgegeten tot de schil, die ik trouwens ook bijna mee had. Het kostte me veel moeite, maar de sandwich legde ik opzij voor vanavond.
De deur ging open.
'Sta op.' Ik probeerde wel, maar ik zakte meteen door mijn benen. Ik kon me nog net aan de ketens vastgrijpen en terug rechttrekken.
'Smaakte het eten?' vroeg zwartje. Ik had eindelijk mijn evenwicht gevonden en mijn benen werkten eindelijk mee. Ik onderdrukte de nood om hem aan te vliegen. Al enkele dagen trouwens. Maar ja, wat kan ik doen? Ik zat vastgeketend, en was zo zwak dat ik amper recht kon blijven staan. Hij had wel volledige toegang tot zijn draak en was nu waarschijnlijk 20 keer zo sterk als ik.
'Het was leuke afwisseling ja.' grijnsde ik -lichtelijk- geïrriteerd.
'Moet ik je terug op dieet zetten?' ik keek snel naar beneden. Mijn ribben staken uit, net als mijn schouderbladen en jukbeenderen. Ik had gelukkig enkele dagen geleden de kans gehad me te wassen -eindelijk- exact een week na de eerste keer, toen had ik andere kleren gekregen. Een andere zwarte sportlegging en een mintkleurige sportbeha. En een mintkleurig shirt dat een heel deel van mijn buik bloot liet, maar beter als niets.
'Nee bedankt.'
'Dat dacht ik ook ja. Klaar om terug de arena in te gaan?' vroeg hij.
'Ik kan amper op mijn benen staan!' riep ik.
'Niet mijn probleem.'
'Wel als ik sterf.' Hij zuchtte, ha, daar kon hij niet omheen. Het was om een vreselijk idiote reden dat hij niet zonder me kon -mijn win-rate van 100%, dat is nog nooit iemand gelukt- maar ik was opeens heel blij ermee.
'Ik wil dat je me naar het meisje brengt waar ik laatst tegen gevochten heb.' zei ik. Oftewel valt ze me aan oftewel krijg ik er een gesprekspartner bij dan. En ik had nu niet bepaald het idee dat ze vijandig tegen me was. Goed, ze heeft geprobeerd me te vermoorden, maar dat deed ik ook bij haar. Het is niet dat we hier veel keuze hebben.
'Het is niet de bedoeling dat je gaat verzusteren met de vijand.' zei hij, armen over elkaar gekruisd. Ongelofelijk dat ik dit ga doen.
'Als ik een gesprekspartner heb dan is dat goed voor mij mentaal. Als ik goed ben mentaal ben ik beter fysiek, en als ik goed ben op mentaal en fysiek vlak dan vecht ik beter in de arena.' zei ik. Man, het kostte al moeite dit uit mijn keel te wringen, zeker tegen hem daar. Hem aanvliegen zou logischer zijn. Waarom kon ik dat nu niet gewoon doen?
Hij keek in stilte naar mij, ik staarde terug.
'Goed. Ik zal gaan praten.' zei hij, waarna hij zich omdraaide en de cel verliet. Ik deed een klein vreugdedansje, tot mijn benen me niet meer konden dragen en ik op het bed neerviel. Ik lachte. Wauw, dat geluid heb ik lang niet meer gehoord.
Ik bleef uitgeput op mijn "bed" liggen. Die 5 minuten rechtstaan hadden al een hoop energie gekost, dus ik nam een klein beetje van de sandwich en stopte het in mijn mond. Ik kauwde er zo lang als ik kon op, en ging me dan weer bezig houden met in het Italiaans tegen Aella praten. Iedere dag een ander vak, dan houd ik me toch een beetje bezig.
De deur ging zo'n 2 uur later weer open. Ik had wat energie gespaard, maar nu zat ik even te schaduwboksen. Nu ja, ik zat net neer, omdat hij niet moest zien dat ik al weer wat oefeningen deed, want dan stond ik in no-time weer in die ring.
'Ik heb het besproken met haar eigenaar, en hij vindt het goed, zolang jullie elkaars kop niet inslaan.'
'Ik zal toch geen iniatief nemen om d'r te vermoorden.' zei ik.
'Goed, sta op dan.' Ik stond op en stak mijn polsen uit. Hij maakte de ketens los en maakte een soort kleinere keten vast, waardoor ik een soort handboeien aanhad. Hij nam me vast en leidde me naar buiten.
JE LEEST
Dragonfight
FantasyZe houden van een gewoon meisje, ze haten ons. Ze houden van een braaf meisje, daar val ik ook af. Rowan heeft altijd al een zwaar leven gehad. Verbannen door haar ouders, en voor de maatschappij moet ze ook geheim houden wat ze is. Maar het kan no...