En terug naar de hel

52 3 0
                                    

'De familie Yates is geen familie. Het zijn gewoon draken op de vlucht.' klonk er, maar ik was te druk met in paniek slagen.

'Oh kom op. Hebben jullie ons echt niet gemist?' zei bruintje grijnzend. Ik voelde iets rond mijn polsen en Aella viel weg. Dat was dus Fantano. Bruintje nam mij en Elena vast, geëscorteerd door enkele andere bruine draken. We bleven daar staan en even later kwam ook zwartje.

'Dacht je echt dat we je nooit zouden vinden?' vroeg hij poeslief.

'We hoopten het in ieder geval wel ja.' mompelde ik. Hij hoorde het en gaf me een klap in mijn gezicht. Ik wou hem terugslaan, maar mijn handen zaten nog altijd geboeid. Ik merkte dat Max achter mij z'n kookpunt aan het bereiken was. 

'Max. Kalm.' ik draaide me om.

'Oh. Ik zie het al. Hij is je mate, hè.' grijnsde zwartje. 

'Hij is geen van jouw zaken.' zei ik, lichtjes aangebrand. Nu ja, lichtjes.

'Hoe lief. Jullie hebben beiden jullie mate gevonden. Nu kunnen we ze toch niet scheiden. Dat zou ze te veel pijn doen.' zei bruintje. Het sarcasme droop ervanaf.

'Ik hoop dat je het vechten niet verleerd bent, want morgen sta je weer in de arena. En als je niet meewerkt zouden we het wel eens op je mate kunnen uitwerken.' zei hij. 

'In de wagen met ze.' We werden de wagen in gezet en ik kroop dicht bij Max. Misschien was dit de laatste keer dat ik hem kon zien. 

... 

Ik werd mijn cel in gesmeten. 

'Ah. Cell sweet cell.' zei ik sarcastisch. Ik werd vastgeketend.

'Geen pak slaag vanwege weglopen. Dat valt nog mee.' zei ik. 

'Het is al genoeg straf om hier terug te zijn.' zei hij. 'Princess..'

Hij maakte Max naast me vast.

'Zo, kijk eens, je hebt echt een hart. Ik ben geschokt.' Dat was ik echt. 

'Misschien leert hij zo al wat van de regels hier. Al denk ik dat ik ze bij jou ook ga moeten inpeperen.' zei hij. 'Rechtstaan.' 

'Ik heb net al 2 uur rechtgestaan en naar jouw gelul geluisterd. Ik zeg nee bedankt.' grijnsde ik. Hij trok me aan mijn haar recht en ik gilde net niet. Hij sloeg me hard in mijn maag. Ik klapte dubbel en proefde bloed, maar kwam zo snel ik kon weer recht. Hij sloeg me op mijn neus, die weeral brak. Komop, kan ik die neus niet gewoon amputeren? Dan verlaagt mijn breekpercentage met 80 procent. Hij gooide me tegen de muur, en ik landde hard op de grond.

'Rowan!' riep Max.

'Het is oké. Het is niet de eerste keer.' zei ik bitter. Ik kroop recht en liep terug naar de matras, waar hij me neersloeg. Gast, denk je echt dat ik nog wil rechtstaan? Dit is geen straf hoor. 

'Ik breng zo kleren. Maar eerst wil ik weten wie jij bent. Max, Kalen of Jake? En sta op.' Max bleef zitten.

'Max, sta op.'  

'Zo, bedankt Princess.'

'Je weet dat het Rowan is.' siste ik.

'Wil je nog een rondje?' Wijselijk hield ik mijn mond. 'Dacht ik ook.' Hij draaide zich weer naar Max. 'Sta. Op.' Ik gaf hem een veelzeggende blik, en hij stond op.

'Goed. Verander eens. Ik wil je draak zien.' zei hij, terwijl hij op het gekende knopje drukte. Helaas was dat dus maar voor Max' ketting.

'Veranderen, of je liefje moet ervoor boeten.' zei hij toen hij zag dat Max geen enkele aanstalte maakte om te veranderen.

'Komop Max.' Hij zuchtte en veranderde in zijn prachtige blauwe (lichtjes glitterende) draak. Dat komt omdat zijn oma langs moederskant een gouden draak was, en dat gen doorgegeven is. Voor een kwart nu, maar dan nog. 

'Hij is al gespierder als jij toen jij hier binnenkwam. Niet veel, maar toch..' hij keek naar mij. Wat een wonder ook, we hebben altijd exact dezelfde training gehad, maar hij heeft zo hard getraind toen ik weg was, en die lijn heeft hij doorgetrokken. Gezien mijn gevechten hier had ik ook wat aan spiermassa gewonnen, dus zaten we nog altijd gelijk. 'Al even sterke schubben als jij, klein, maar niet te klein, en hij ziet er snel uit.' Jep. 3 meter. Ik voelde me klein naast hem. Heel klein. Max zag er niet echt blij uit met die vleeskeuring. Ook hij werd hardhandig weer naar mens geduwd. 

'Ik raad jullie aan niet te veel regels te schenden, want als de ene geen eten krijgt, krijgt de andere ook geen eten. Nu ga ik die andere vriend van jullie bezoeken.' 

Er liep een traan over mijn wangen toen ik de schakelaar omzette, maar die was ook snel weg. 

'Rowan?' 

'Ja?' Ik was verbaasd over hoe koud ik nu klonk, en Max zo te zien ook. 

'Ik ben bang.' bekende hij. Ik gaf hem ergens wel gelijk. Het is niet dat Elena en ik het hadden over al het leuks hier. Dan zouden we heel snel klaar zijn met vertellen. 

'Je moet niet bang zijn. Dat is juist wat ze willen.' zei ik.

'En als ik vermoord wordt. Als jij vermoord wordt?'

'Ik doe niet aan vermoord worden. Alleen aan zelf moorden.' zei ik droog. 'Je overleeft het wel. Je hebt de technieken en de kracht. Onthoud gewoon dat als je stopt, ze je vermoorden.' zei ik. 'En raak nooit de bedrading boven aan. Dat geeft pijnlijke brandwonden.' zei ik. 

'De fantano brandt.' 

'Het went. Als je het niet erg vindt ik ga tukken.' zei ik.

'Hoe kun je hier slapen?'

'Het is niet dat je veel andere dingen kunt doen.' 

'Maar het is veel te koud hier.'

'Ga je echt zitten klagen als een wijf? Als je dit koud vindt moet je eens proberen hier te overleven als het buiten aan het vriezen is, en je nog steeds 1 dekentje hebt.' zei ik. 

'Hoe?'

'Het went. Nu.. trusten.' Ik legde me meer naar onder en sloot mijn ogen, en al snel belandde ik in een onrustige slaap. 

...

'Wakker worden schone slaapster.' 

'Ook hallo zwartje.' zuchtte ik. Ik had lang geslapen. Komt door de vertrouwde omgeving denk ik. *zucht* 

'Ik heb iets wat je heel leuk gaat vinden.' Hij zwaaide met een naald. Ik zuchtte. Die routine ken ik al even.

'Natuurlijk niet te veel, want vanmiddag mag je nog eens vechten. Is dat niet leuk?'

'Ja.. ik loop over van enthousiasme.' zuchtte ik sarcastisch. 

'Oh, niet zo sarcastisch liefje.' 

'Ga je nog bloed afnemen of hoe zit het?' vroeg ik. 

'Ah ja.' 

DragonfightWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu