Dragonfight

Op naar huis!

We begonnen te rennen, voor hoe goed dat gaat op sneew met ijs eronder. Tot ik enkele gejaagde ademhalingen hoorde. Ik trok Elena mee in een bevroren riviertje waar we heel stil bleven liggen. Gelukkig dat Elena me vertrouwde. 

Ze -de leiders van de groepen, nu ja, toch west en zuid, liepen voorbij, samen met een hele hoop aan bewakers. Ik stond weer op toen ze 10 minuten voorbij waren en klopte het sneeuw van mijn lichaam. 

'Heb je dat gezien?'

Ik knikte. 'Als ze ons pakken zijn we echt gejost. Iedereen zoekt ons.' zei ik. Nu knikte Elena. Ik kroop snel uit het riviertje. 

'Vallen we zo niet op?' vroeg ze. Ja. We droegen een sportlegging en een sportbeha. Deze keer hadden ze het niet nodig gevonden om ons een shirt te geven gezien we toch voornamelijk binnen zaten. 

'Hoe harder we opvallen hoe beter. Denk je echt dat ze ons gaan ontvoeren midden op een vol marktplein?' vroeg ik. 

'Ik betwijfel het.' 

'Ik ook.' Ik keek naar Elena, ze had vrijwel dezelfde outfit aan, maar dan met een roos bovenstuk. Bij mij was het weer mint. Zelfs ons haar en schoenen waren exact hetzelfde. 

'Komop. Volgens mij zie ik een dorp in de verte.' 

'Zouden ze dat niet verwachten?' 

'Ik denk niet dat ze verwachten dat we ons midden tussen de mensen gaan bevinden. We hebben trauma's genoeg opgelopen om nooit nog binnen 10 meter bij een ademend persoon te komen.' zei ik. 

Ze grijnsde 'Goed punt.'

We kwamen aan in het dorp, waar meteen een vrouw naar buiten kwam. 

'Wat is er met jullie gebeurt?' vroeg ze. 

'Lang verhaal.' zei ik. 

'Kom binnen, dan krijgen jullie het wat warm.' We liepen binnen. 

'Willen jullie iets drinken? Chocomelk, koffie,...?' 

'Chocomelk.' zeiden we beiden, dingen die op ons draken-zijn konden duidend voorzichtig bedekkend. 

De vrouw kwam terug met 2 mokken die we dankbaar aannamen. 

'Dus, zet jullie.' ze gebaarde naar de zetel. 

'Wat is er gebeurd?' vroeg ze. 

'In het kort. We waren aan het joggen enkele dagen geleden toen we verrast werden door de sneeuwval. We zijn verstopt gebleven tot het stopte met sneeuwen, en zijn vandaag dan weg gegaan. We zijn ons geld en onze telefoons kwijt.' zei Elena zo zielig mogelijk. We hadden lang zitten nadenken over dit verhaal. Best erg eigenlijk. 

'Wel, jullie kunnen hier zo lang blijven als jullie willen.' zei ze.

'Dat moet echt niet.' zei ik. 'We willen gewoon naar huis.' 

'Dat begrijp ik.' Ze liep even weg en kwam terug met een hoop warmere kleren en geld.

'Dat moet u echt niet doen.' zei ik. 

'Nonsense. Er is een station hier in het dorp. Jullie kunnen daar de trein nemen naar huis, en ondertussen blijven jullie iets warmer.' 

'Het shirt dan.' zuchtte Elena terwijl ze een shirt van de stapel nam. Oranje met lange mouwen die ze meteen opstroopte. Ik nam een donkerblauw van de stapel. Dit voelde goed. 

'En het geld.' Ze gaf het geld af. 

'Hoe kunnen we u bedanken?' vroeg ik. 

'Kom gewoon eens langs. Ik woon al lang alleen en af en toe wat gezelschap kan geen kwaad.' zei ze. 

'Dat zullen we zeker doen.' Ik stond op, in navolging naar Elena en gaf de vrouw voorzichtig een knuffel. Dat was dubbel voordeel. Ik wende weer aan fysiek contact met een vreemde, en het was een soort bedankje. 

'Hopelijk tot snel.' zei ze.

'Tot snel.' We liepen weer de deur door. 

'Daar gaan we toch nog eens op bezoek?' zei Elena.

'Zeker weten. Die vrouw weet niet hoe hard ze ons geholpen heeft. We kunnen alleen mijn vrienden niet meenemen en dat is een probleem.' 

'Ze verwachtten nooit dat we terug zo dicht gaan komen.' zei ze. We kwamen op het perron.

'Welke trein moeten we nemen?' 

'2 seconden.' Ik ging over de borden. 

'Over 5 minuten is er een trein naar Star City, en van daar kunnen we rechtstreeks naar new Rochelle.' zei ik. 

'Welk perron?' 

'Het deze. Hoeveel geld hebben we?' 

Elena keek in het zakje. 'Meer als genoeg.' ze liet ons het biljet van 50 euro zien. Ik knikte, en de trein kwam aan. We stapten snel in zodat we niet gespot konden worden en gingen toen in een lege coupon zitten. 

'Elena..' Ik wees naar buiten. daar waren zojuist 4 bewakers gekomen. Ze handelde snel en trok het gordijn toe. 

'Hoe lang moeten we op deze trein zitten?' vroeg ze toen hij begon te rijden, nog geen minuut later. 

'Hier zitten we anderhalf uur op, en zo meteen nog eens een uur.' zei ik. We zaten helemaal in het noordelijkste uithoekje van het land, net niet over de grens nu. 

...

Ik probeerde Elena wat te vertellen over mijn vrienden, wie ze waren, wat ze deden,.. kwestie haar voor te bereiden. 

'Station new Rochelle.' We stapten uit. 

'En nu?' 

'De bus.' zei ik glimlachend. We hadden nog meer als genoeg geld. Ze glimlachte. Rond dit uur zat er toch geen kat meer op de bus, omdat de examens bezig waren en het al avond was. 

We wachtten geduldig op de bus, maar ik vond het nodig om ieder hoekje continue na te kijken. Elena was het eens met mij. Volgens mij heb ik een soort van paranoia ontwikkeld in mijn tijd daar. De bus stopte voor de halte, en snel betaalden we onze tickets, waarna we op de eerste bank gingen zitten. Dat zou nog wel even duren, maar dan konden we tenminste weg als er iets gebeurt. Of dat was toch hoe mijn gedachtengang ging.

'Wat als ze vragen gaan stellen?' vroeg ze zacht.

'Ik moest even er tussenuit, en ben jou tegengekomen. Ze moeten enkel niets van onze littekens ofzo zien.' zei ik. 

'En als ze niet willen dat ik mee intrek?'

'Dan hebben ze een probleem. Meestal zijn we gelijk, maar ik blijf de dochter van hun vroegere leider, en ik ben niet bang om die titel te misbruiken.' zei ik. Elena grimaste, en we keken naar buiten op weg naar mijn huis. Ik had het hier gemist. 

We liepen die laatste 100 meter. 

'Goed, dit is het moment.' zei ik, best zenuwachtig. Ik drukte de bel in, en de deur ging open. 

'Wat is er?' Het was Max. Hij zag er niet goed uit. Wallen tot achter zijn oren, een baardje, ...

Toen herkende hij me. 'Rowan? Jongens! Rowan is thuis!' Hij sloeg zijn armen om me heen en ik verstijfde, maar kreeg me toch zo ver mijn armen ook om hem heen te slaan.