Dragonfight

Het wordt snel gewoonte..

Ik leunde op zwartje op de terugweg naar de cel. Nog steeds een klein luchtgebrek. 

'Rowan.' Max wou naar me toelopen maar werd gestopt door de kettingen. 

'Ik ben oké. Gewoon een licht luchtgebrekje.' glimlachte ik geruststellend. Ik werd losgelaten op de matras en viel neer. 

'1 pols of 2?'

'Links.' zei ik zuchtend. De verbandkoffer werd naast me neergelegd en zwartje verliet de ruimte. 

'Hoe ging het?' vroeg Max.

'Nog een moord op mijn naam.' zei ik. Max knikte, en ik nam de ontsmettende zalf vast. 'Help eens?'

Even later lag ik op het bed. Ik was officieel kapot. Ik nam een klein stukje van de sandwich en stak die in mijn mond om wat energie te krijgen. 

Een uur later..

'Max, jouw beurt.' grijnsde zwartje. 

Ik sloeg mijn armen om hem heen. 'Beloof me dat je terug komt.' 

'Ik beloof het.' Hij drukte een kus in mijn haar. Gelukkig niet het 'vaarwel' maar 'tot ziens' soort. 

De minuten tikten te traag voorbij. Ik zat ondertussen te ijsberen in de cel. "Komop Max, je kunt het wel." Weer zitten. "Komop Max. Kom door die deur." terug rechtstaan en weer gaan ijsberen. 

...

De deur ging open, en mijn hart maakte een sprongetje. Hij ademt tenminste nog. Hij werd op het matras gelegd.

'Ik verzorg hem wel.' zei ik toen zwartje dat wou doen. Ik bestudeerde de wondes zorgvuldig. Een gebroken arm. Sneëen overal op zijn buik, en een kleine op zijn hoofd. En uitgeput natuurlijk. Maar verder ging het wel. 

'Hoe deed hij het?' 

'Hij heeft gewonnen.' zei hij. 

'Goed gedaan, Max.' mompelde ik, terwijl ik zijn arm goed zette, voor hij slecht aaneen zou groeien. 

'Bedankt.' mompelde hij. Zwartje verliet de kamer en ik brak een stukje van mijn brood af.

'Hier, eet. Je hebt energie nodig.' 

'Bedankt.' prevelde hij.

'Geen probleem. Doen je wondes veel zeer?' 

'Niets waar ik niet tegen kan.' zei hij. Ik knikte, en kroop zelf ook onder het laken. 

'Mocht het een troost zijn, je krijgt normaal genoeg geneestijd, tenzij je een grote mond opzet.. zoals ik.' Max lachte even. Ik legde mijn hoofd weer tegen zijn borst. Ik was echt kapot. Voornamelijk door de onzekerheid rond Max en de jongens. 

...

Alle dagen was het hetzelfde liedje. Het wordt snel weer gewoonte. Opstaan, eten, vervelen -alias praten of een beetje sparren- eten en slapen. Soms zat daar nog ergens een gevecht bij ook. We zaten hier nu 2 maand. 

We hadden gelukkig ons recht op wekelijkse ontmoetingen niet verloren. Zo ook vandaag.

'Goed, Rowan. Truth or dare?' vroeg Jake.

'Dare.'

'Ga een minuut in handstand tegen de muur staan.' zei hij. Ik knikte en ging staan. 

'1.2.3.....' begonnen ze te tellen. '56.57.58.59.60.' Ik liet me terug vallen. 

'Mijn beurt. Kalen. Truth or Dare?'

'Truth.' Oh, kom op. Ik kan geen vragen verzinnen! 

'Oké.. bij gebrek aan beter.. heb je gevoelens voor iemand?' 

'Hmmmm. Nah.' lachte hij terwijl hij Elena nog iets dichter trok en een kus in haar haren plantte. We lachten allemaal. 

'Goed bezig hoor.' fluisterde Max.

'Zo makkelijk is vragen verzinnen niet hoor.' zei ik. Hij grimaste even. 

'Goed, Elena. Truth or Dare?' vroeg Kalen aan Elena.

'Truth.' zei ze zelfzeker. 

'Wie heeft je ontmaagd.' 

Tranen welden op. Ik kende het gevoel, ik ben mijn maagdelijkheid op dezelfde manier verloren. 

'Kalen..' zei ik dringend. Hij sloeg zijn arm rond haar. 

'Zo bedoelde ik het toch niet.' zei hij troostend. We lieten haar even uithuilen. 

'Goed, Max jouw beurt.' zei ze toen. 

'Dare.' Elena signaleerde dat ik opzij moest, en dat deed ik ook. 

'Kus de persoon die het dichtste bij je zit.' zei ze, lichtjes grijnzend. Max draaide zich meteen naar mij.

'Sorry, maar Jake zit overduidelijk dichterbij.' zei ik droog. 

'Serieus dames?' zuchtte hij terwijl hij zich naar Jake omdraaide. 

'En op de mond hè.' grijnsde Elena er lachend aan toe. Max mompelde enkele verwensingen, kuste Jake heel snel en keerde zijn hoofd -correctie tomaatrode hoofd- terug.

'Zou hij ook zo rood zijn als hij mij moest kussen?' vroeg ik me twijfelend af.

'Test het uit.' grijnsde hij.

'Je weet dat dat geen straf is.' Ik ging naar voor, maar boog net voor zijn lippen af. 'Of toch maar niet.' fluisterde ik. Hij kreeg een serieuze uitdrukking op zijn gezicht en ik had te laat door wat hij van zin was. 

'Max.. nee.. nee. neeee.' En ik begon me kapot te lachen. 

'Sorry Elena.' Kalen gooide Elena naast me op het matras.

'Jongens. Genade. Genade!' riepen we lachend.

'Zeg dat wij 's werelds beste vriendjes zijn.' zei Kalen.

'Nooit.' riepen wij. 

'Zoals je wilt.' En ze gingen verder. 

'Oké, oké, stop.' Elena en ik hadden een veelzeggende blik gedeeld.

'Jullie zijn de.. grootste egotrippers ter wereld.' We sprongen recht en renden naar de andere kant van de cel. Waarom ze ons in Jakes cel stoppen, en niet in één van de koppelcellen? Ik heb geen idee, maar het is best leuk. 

Er klonken luide stappen door de gang, en deze keer niet van een boze bruintje of zwartje. Het waren er trouwens te veel voor. 

Ik dook snel in de bescherming van Max' -ondertussen ook al belittekende- borst. 

'Kalm aan.' hij wreef geruststellend over mijn rug, maar ik merkte dat hij het ook vreemd vond.

... 

We hoorden niets meer voor de rest van de avond, buiten nog meer voetstappen en geschreeuw. En enkele schoten. Zwartje of bruintje kwamen de cel ook niet in, wat vreemd was. Ze zouden ons nooit zo laten zitten. 

We zaten met zijn allen op de matras, op een hoopje. We waren veel gewend, maar dit was toch behoorlijk beangstigend.

'Hoe laat is het?' vroeg Jake.

'Ongeveer half 10.' zei ik. 

'Dit is echt niet normaal.' zei Elena.

Ik schudde mijn hoofd. 

'Hebben ze jullie nooit een sleepover ofzo laten doen?' vroeg Max die probeerde het optimistisch in te zien.

'We zitten in een cel. Waar je moet vechten. Op leven en dood. En jij verwacht dat we een sleepover mogen doen?' vroeg ik. 

'Goed punt.' mompelde hij. 

'Inderdaad.' 

De deur vloog open. Dit is een beetje heel eng opeens. In de deuropening stond 1 man in pak, en nog eens 10 bewapende mannen. Zwartje, bruintje en rossekop en blondje -de leiders van de andere kampen- werden vastgehouden en onder controle gehouden met een pistool tegen hun slaap. Ik kroop meteen tegen Max' borst. Het was een automatisme. Of een verdedigingsreactie. Je mate zal je altijd beschermen, dat weet iedere draak. 

'Dit is niet goed.' mompelde Elena, die ook tegen Kalen gekropen was.