Dragonfight

Elena

We gingen vrijwel meteen links. Oef. De arena was aan de rechterkant voor mij. Rechtsvoor om precies te zijn. Terug links, een behoorlijk stukje vooruit, rechts, links en weer rechts. Ik wist dat mijn benen het niet lang meer gingen houden, maar klaagde niet. Beter dan teruggesleurd worden. We stopten voor een soortgelijke deur als die van mijn cel.

'Dit is ze, huh?' vroeg een man. Bruin haar, ongeveer even groot als zwartje en duidelijk een bruine draak, zijn ogen en schubben op zijn pols verraadden hem.

'Jep. Dit is de zwarte regenboogdraak.' 

'Die een naam heeft.' mompelde ik licht geïrriteerd binnensmonds. Beiden keken met opgetrokken wenkbrauwen naar mij. 

'Die van mij is al net zo. Die gaan het goed kunnen vinden.' zei bruintje. 

'Laten we het hopen. De jouwe is vrijwel ongeslagen, die van mij is ongeslagen. Het zijn ongeveer de beste vechters in heel het gebouw.' zei zwartje. Ik voelde me ergens gevleid om het compliment, maar aan de andere kant stak het. Ik was liever de beste als ik er zelf voor koos. 

De deur ging open, en ik werd naar binnen geleid. Ik werd eens niet vastgemaakt aan de stang boven de matras, en het was een leuke verandering. 

'Geen geintjes, geen van jullie beiden.' zeiden zwartje en bruintje tegelijk. We zuchtten.

'Hoe ben jij hier geraakt?' vroeg de roze draak.

'De arena in mijn voordeel gebruiken.' zei ik schouderophalend. 'Sorry daarvoor trouwens.' 

'Is niet erg, al heb je mijn perfecte winrate nu wel verpest.' zei ze. 

Ik lachte. 'Wel, het is maar goed, want anders had ik een winrate van 50 gehad, ik viel flauw vlak erna.' zei ik. 

'Dat verklaart je kleurtje.' zei ze. 

'Nee, ik ben op dieet gezet.' zei ik droog.

'Wat heb je mis gedaan?' ze maakte aanhalingstekens in de lucht. De tranen welden op in mijn ogen en ze had het meteen door. Ze sloeg haar armen rond me, en even verstijfde ik, maar daarna sloeg ik die van mij omhandig rond haar.

'Iedereen moet het hier doormaken.' zei ze. Meteen trok ik me terug. Zij ook? 

Kennelijk zag ze mijn verbaasde gezicht. 'Ze zoeken naar draken die al een beetje kunnen vechten, maar als het een meisje is kijken ze ook naar haar lichaam.' zei ze. 

'Hoe vaak?' durfde ik te vragen.

'Te vaak.' Ik knikte. Goed, iedere keer is te veel, maar ja. 

'Hoe lang ben jij hier al?' vroeg ik. 

'2 maanden. In het begin luisterde ik ook voor geen meter, nu nog altijd niet echt, maar ik heb op de harde manier geleerd dat je toch beter een beetje meewerkt.' zei ze. 

'Heb je nooit geprobeerd te ontsnappen?' vroeg ik.

'Ja. Ik raad je het aan het nooit te proberen.' zei ze. 'Tenzij je heel zeker bent dat het je lukt.' 

'Hoezo?'  

Ze trok zwijgend haar shirt uit en deed haar armbandje -een simpel ding van gevlochten wol, maar nog steeds mooi- opzij. 

'Deze is van de kogel met Fantano om me te stoppen.' Ik slikte. Ze draaide zich om. Op haar rug stond een heel netwerk van littekens, en haar rug was vanonder verbrand. Niet van mij, dat weet ik heel zeker. 

'Die littekens kwamen van de zweep waarmee ze me sloegen als straf.' zei ze. Ik slikte. Dat ziet er behoorlijk pijnlijk uit. 

'Ik vrees trouwens dat ik je naam ben vergeten.' bekende ze schoorvoetend.

Ik lachte. 'Rowan. Jij bent Elena, toch?' 

'Je geheugen is blijkbaar beter als het mijne.' zei ze, waardoor ik nog harder ging lachen. 

'Leeftijd?' vroeg ze.

'17, jij?' 

'Ook 17. Ik moet het zeggen, ik bewonder je moed om te vragen of we konden praten.' zei ze.

'Ik had nog een sandwich verstopt zitten, dus ze zouden me niet kunnen hebben met me weer op dieet te zitten. En mijn lichaam heeft ondertussen al geleerd te leven op laatste reserves zonder spieren af te breken. Al denk ik dat dat niet lang meer had gaan duren.' zei ik. 

'Hoe lang heb je op dieet gestaan?' 

'Een week. Ik krijg vanaf vandaag weer iets door mijn strot.' zei ik. Ze knikte. 

'Dus.. wat ga jij doen als we hier vandaan komen?' vroeg ik. 

'Naar de begraafplaats.' zei ze. Ik keek verbaasd. 

'De avond dat ze mij kwamen halen vonden ze het een goed idee om mijn grootouders en broertje te vermoorden. Hij was nog maar 10.' ze kreeg het moeilijk en ik sloeg mijn armen onhandig rond haar.

'Wat voor familie heb jij?'

'Mijn ouders zijn leiders van de groep hier in Europa, maar ik ben het niet eens met hun ideeën en dus hebben ze mij en mijn vrienden Max, Kalen en Jake eruit gegooid. Sindsdien woon ik met hen en proberen we ons normaal voor te doen. Ze zijn waarschijnlijk nu net thuis. Ik hoop dat ze het niet te zwaar hebben zonder mij. Ze waren bijna mijn broers.' zei ik treurig. 'Als ik niet meewerk worden ze ook in deze nachtmerrie gedropt.' Nu was het aan Elena om haar armen rond die van mij te slagen. 

...

'Heb jij ooit al een duo-gevecht moeten doorstaan?' vroeg ze. 

'Nee. Wat is dat?' Ik had al wel een idee, maar je weet nooit.

'Iemand van Zuid en Oost tegen iemand van Noord en West tegen elkaar. Alleen word ik dus altijd met sukkels gezet om te testen of ik in mijn eentje 2 aankan.' 

Mijn mond viel open. 'Leuk.' zei ik sarcastisch.

De deur ging open.

'Ja, en volgende keer mogen jullie samen. Het is een belangrijke wedstrijd.' zei bruintje.

'Opstaan beiden.' voegde Zwartje toe. Ik luisterde voor 1 keer eens meteen, en als ik Elena moest geloven was dit bij haar ook 1 van de eerste keren. 

'Wauw. Ze hebben echt een goede invloed op elkaar.' zeiden beide mannen. We zuchtten. 

'Princess..' Zwartje wenkte me. 

'Rowan. Het is Rowan.' fluisterde ik geïiriteerd terwijl ik naar hem toe liep. Hij nam mijn boeien vast. Ik denk dat er toch al 2 uurtjes voorbij waren. Waarschijnlijk meer. Elena zat in het Oosten, dus kon ze de zon minder lang volgen als ik in het zuiden. 

'Wanneer is dat gevecht?' vroeg ik. 

'1 van de dagen.' kreeg ik als antwoord.

'Lekker duidelijk.' mompelde ik. We liepen de gangen in stilte door en kwamen weer aan mijn cel aan. Ik werd er toch al niet in gegooid, maar vriendelijk vastgemaakt aan de bar. Kuch, kuch. 

'1 boei of 2?'

'Doe maar 1.' zei ik. 

'Links of rechts?' 

'Rechts.' 

'Goed, trusten.' En de deur ging toe. Zei hij nu net echt trusten? Wauw.