Dragonfight

papieren..

We stonden in het bureau van de directrice. De administratrice was ziek, dus ja, dan moet het maar zo. 

'Hallo Rowan, fijn dat je toch nog op school kon komen.' zei ze.

'Sorry mevrouw.. er was iets tussengekomen.' zei ik met de nepste glimlach ooit. 

'Ik geloof dat jij dan hier bent omdat je terug in je klas wilt komen..' zei ze.

'Inderdaad mevrouw. Maar zou mijn.. nichtje ook bij ons in de klas kunnen komen?' zei ze.

Het leek dat ze toen pas Elena opmerkte. 

'Goed. Hebben jullie iets van papieren mee?' vroeg ze. 

'Dat is het probleem. Haar huis is afgebrand en daarbij is haar familie omgekomen.. Dus ze heeft geen papieren.' zei ik. 

'Ik zal eens contact opnemen met je vorige school. Wat was die?' 

'Riverside High.' zei Elena met een spetterende glimlach. 

'Goed.' 

Ze nam haar telefoon en belde. Dit was raar. 

Even later legde ze de telefoon weer neer. 

'Ik heb nu veel over je gehoord, Elena.' zei ze. We keken elkaar aan toen ze naar de kast liep. Ze nam er een papier uit. 

'En we kunnen de papieren gaan invullen.' glimlachte ze. Ik liet mijn ingehouden adem ontsnappen. 

'Elena, denk jij dat je het alleen af kunt?' vroeg ik.

'Ik denk van wel.' 

'Goed.' Ik stond op. 

'Wat ga je doen?' vroeg de directrice. 

'Ik ga snel naar het kopiecenter, ik heb de sleutel van Max gekregen en dan kan ik al wat tussentijds leren.' zei ik, waarna ik de deur uitstapte. Ik zocht zijn locker en haalde de boeken eruit. Gelukkig had hij nog een mooi schrift, want ik had hanenpoten. Ik haalde de stapel boeken eruit. Hier heeft hij geen examen van? Estetica, gods.. ow. Ik snap het al. Dat zijn die onbelangrijke kutvakjes. Wel, die moet ik ook kennen vrees ik. 

Ik kwam terug in het lokaal met een immens hoge stapel aan papieren. Nu ja, immens.. 200 pagina's. Toch al een hoop. Elena stond net op en schudde de hand van de directrice. 

'Dat is hier goed gegaan, zo te zien.' zei ik. 

'Ja, je nichtje is een geweldig aardig persoon.' Mijn hoofd vloog opzij. Er was iets in de manier waarop ze sprak. Ik draaide snel mijn hoofd terug. 

'Goed, dan komen wij weer terug vanaf de vakantie.' ik schudde haar hand en trok Elena naar buiten. 

'Hypnose. Echt Elena? We moeten ons gedeisd houden.' siste ik.

'Ze zag mijn schubben en had de telefoon al in haar hand.' antwoordde ze. 

'Wel. Probeer het niet meer te doen.' zei ik. 

'Enkel als het niet anders kan.' Dat was dus één van de speciale krachten die iedere draak had. Maar veel draken gebruikten het. Wij probeerden het zo min mogelijk te gebruiken. 

We bleven wat over koetjes en kalfjes praten terwijl we wachtten op het moment waarin de jongens buiten kwamen. We stonden onder het afdak, zodat eventueel overvliegende draken ons niet konden zien. Ik voelde me echt niet op mijn gemak, maar toen kwamen de jongens eindelijk buiten. Gelukkig. 

'Goed.. nu shoppen. Joepie..' zuchtte Jake. 

'Jake, we zullen jou laten flirten tot je erbij neervalt hoor.' zuchtte ik. 

'Je kent me te goed.' We zetten hem al af terwijl we een parkeerplaats gingen zoeken.

'Wij gaan toch een ijsje eten, hè?' zei Max. 

'Jep.' zeiden Elena en ik. We zouden misschien minder eten dan vanavond, maar ik wil altijd ijsjes. 

We stapten uit en liepen de eerste winkel in. 

...

We kwamen terug met een hoop zakken, en een ijsje in onze hand. 

'Hey Jake.' grijnsde ik. Zijn mond viel open toen hij het ijsje in mijn hand zag, en ik grijnsde. 

'Had je maar mee moeten gaan shoppen gast.' zei Max. Hij had zijn arm losjes over mijn schouders geslagen, maar wel na het mij te vragen. Dat had hij toch al geleerd. En ik begon beter te worden met contact door gewoon bij mijn vrienden zijn. Kalen hield Elena tegen zich aan. Het was best schattig om te zien. Daar kwam wel een koppeltje uit. Wel, als Elena tenminste van haar trauma's af raakte. 

...

Ik legde mijn nieuwe kleren in de kast, toen een klopje me op liet schrikken. Kalen had Elena geclaimed voor de avond, dus ja. 

'Wie is het?' vroeg ik. Geen antwoord en ik zou naar mijn geweer spurten. Ik hoorde maar 1 hartslag, dus ik zou hem sowieso wel aan moeten kunnen, maar je weet nooit. 

'Max.' Ik ging nog steeds klaar staan toen ik zei dat hij binnen mocht komen, maar het was inderdaad Max. 

'Hulp nodig?' 

'Het lukt me wel.' We hadden afgesproken om de kleren gewoon te delen, dus we moesten niet nog een tweede kast gaan kopen. 

'Vind je het erg als ik hier blijf zitten?' vroeg hij.

'Nope.' In tegendeel. Als ze het idee kregen om via het raam te gaan had ik nog iemand bij me. 

'Waarom wil je niets vertellen over waar je was?' vroeg hij. 

'Omdat ik dat niet wil.' zei ik. 

'Rowan, je bent verandert. Ik wil alleen maar helpen.' zei hij.

'Ik heb geen hulp nodig.' Ik begon met kleedjes op te hangen. Gelukkig dat de wondes allemaal nog redelijk bedekbaar waren. 

Ik hoorde hem weer opstaan en naar me toe lopen. Hij sloeg zijn armen rond me en legde zijn hoofd in mijn hals. Ik ademde scherp in. Ik liet het kleedje los hangen. 

'Max..'

'Hmmm.' 

'Max..' herhaalde ik, zo kalm mogelijk. Ik voelde de paniek, samen met herinneringen en tranen opkomen. Ik hoorde zelf de paniek in mijn stem doorklinken. Beter acteren, Rowan. Hij hield me vast. Ik ga flippen in 3..2..1..' Ik liet het kleedje vallen. 

'Ik zei laat me los.' Ik draaide me om en gaf hem een slag tegen zijn wang. Trap in zijn kruis. Ik duwde hem neer. Ik hield hem weer in een wurggreep. 

'Rowan.' perstte hij eruit. Ik knipperde en kwam meteen van hem af. 

'S.. sorry.' Ik flitste weer naar het bed, en kroop onder het laken, waar ik een hysterische huilbui kreeg. 

'Rowan?' Het was de stem van Max. 

'Ga Elena halen.' snikte ik, waarna ik weer in die huilbui belandde.