#aksiyon 1
Karanlık kör bir kuyu gibi,
Tenimde cehennemin alevi...
Bir aşk ne kadar karanlık olabilir? Korkunun karşısında karanlığın kanatları altında nasıl nefeslenebilir?
Denizi gözlerine hapsetmiş olan adam gözlerime baktığında elleri yanaklarım...
Her bir dokunuş yeni maceralara yelken açmak demektir. Bu yelkeni açarken bana eşlik eden siz okuyucularım hepiniz hoş geldiniz.
Keyifli okumalar.
İnstagram; golgeoyunlarioffical #golgeoyunlari
_ Starset, My Demons
1. Bölüm|SAVAŞ
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Mayday! Mayday!
Bu gemi yavaşça batıyor...
Deli olduğumu düşünüyorlar ama hissetmeyi bilmiyorlar.
Hepsi etrafımda akbabalar gibi dönüyorlar.
Beni kırmak ve renklerimi aşındırmak istiyorlar.
Okyanusa çakılmış buz dağının görünmeyen kısmı karanlıktır.
Bu karanlıkta kaybolmuş bir kız çocuğunun, üzerine tutunmuş eski bir loş ışıkta ilerlediğini görüyorum. Yüzüne vuran karanlığın gölgesi bana sadece omzuna bile tutunamayan kısa saçlarının olduğunu gösteriyor. Ardında bir oyuncak ayı onu takip ediyor. Onun kadar büyük ama kız çocuğu onu bırakmıyor, sığındığı tek şey oymuş gibi. Taşıyamıyor ve sadece tek kolundan tutmuş yerde sürüklemeye devam ediyor. Bana doğru yaklaşıyor ama hiç ulaşamıyor; ulaşamadan kapı kapanıyor, kız çocuğu kayboluyor ve her şey bitiyor.
Bu olay beynimin her boş anında içine sızıp tazeleniyor. Her defasında yarım kalıyor. Ne ben bu küçük kız çocuğunu görebiliyorum ne de o bana yaklaşabiliyor.
Başımı, yılların üflediği rüzgarlardan boyası aşınmış bankın sırt kısmına yasladım. "Ne dersen de albay umut benim için yitip gitti." Bunu söylerken yanımda oturmuş geceyi seyreden, yüzünü hiç göremediğim adamın yazın hakim olduğu ortama tutunacak sözlerini bekliyordum.
Henüz on altı yaşımda kendimi içinde bulduğum bir kavgadan, kazağımdan bir kedi gibi tutarak çıkardığında tanışmıştık onunla. Kaç kez başımı beladan kurtardığını bilmiyordum ama zamanla bir türlü kuramadığım güven çemberimin kırgın kanatlarını oluşturmaya çalıştığım sıralarda kanatların altında o da girebilmeyi başarmıştı.
Yüzünden hiç çıkarmadığı ve çoğu kişinin bu maskeden dolayı korkup yaklaşamadığı bu iri yarı, gizemli adam; bu adam benim en yakın dostum olmuştu. Ona dair bildiğim tek şey ise hatırladıkça acı verdiğini düşündüğü bir mesleğiydi ve bu yüzden ona sadece Albay dememi istemişti.
Yaşamından tek bir sırrı bile çıkarıp bana vermemiş olmasına rağmen onu seviyordum. O benim dostumdu. Kendisinin aksine benim sırlarıma ortak olan kimliksiz dostum.
İlklerde korkunç gelen ve tüylerimi ürperten yüzünün büyük bir kısmını saran kara bir maske artık bende bir tepkiye neden olmuyordu. Alışmıştım, hatta bu maskeyi ona yakıştırmaya bile başlamıştım.
