Droga do doskonałości - Madara Uchiha

1. 2. Propozycja

W domu czekał już na dziewczynę ojciec. Obrzucił córkę zatroskanym spojrzeniem. Domyślał się, że po śmierci Daichiego skryje się gdzieś w gęstwinie, aby w samotności wszystko na spokojnie przemyśleć, to jednak gdy długo nie wracała, zaczął się o nią martwić.

— Nie patrz tak na mnie. Nic mi nie jest. — Nozomi wyminęła ojca i poszła do kuchni, gdzie zaczęła przygotowywać posiłek dla bliskich.

— Jeśli chcesz porozmawiać... — zaczął Butsuma, na co dziewczyna zmroziła go wzrokiem.

— Nic mi nie jest, naprawdę. Ile można się powtarzać?

— Po prostu dobrze wiem, ile Daichi dla ciebie znaczył.

— Zrobię wam jedzenie i idę się położyć. Chyba nie masz nic przeciwko temu, prawda?

Butsuma przystał na propozycje córki i opuścił kuchnię.

Nozomi z ulgą przyjęła fakt, iż została sama. Miała dość nadopiekuńczego ojca i jego niekończących się pytać o to, gdzie była i co robiła. Nie była w końcu dzieckiem. Na dobrą sprawę przestała nim być, odkąd doszło do niej, jak okrutne potrafi być życie.

Bez słowa podała braciom i ojcu posiłek. Sama nie była głodna. Zawsze tak miała, kiedy zaczynała się czymś denerwować. Ściskało ją w żołądku tak bardzo, że nie potrafiła niczego przełknąć.

Gdy wszyscy zaczęli jeść, oddaliła się do swojego pokoju, aby się położyć. Z ulgą przyjęła ciepło bijące od futonu. Miękkość materiału dodawała otuchy. Niestety nie mogła zasnąć. Przez pół nocy kładła się z boku na bok, aż w końcu nie wytrzymała i poszła do kuchni.

Myślała, że będzie tam sama. Bardzo się jednak przeliczyła. Przy stole siedział Hashirama ze szklanką wody w ręku.

— Nie możesz spać? — zapytała od progu.

Brat na dźwięk jej głosu, podniósł głowę.

— To nic takiego — zbył siostrę. — I tak pewnie byś tego nie zrozumiała.

— A co, zakochałeś się? — zapytała, na nowo wracając do swojego zgryźliwego tonu.

— Widzę, że wracasz do żywych. Już myślałem, że na zawsze pozostaniesz Markotną Nozomi.

— Przesadzasz. No gadaj, która to? — Sprzedała bratu kuksańca.

— Nie o dziewczynę chodzi.

— W takim razie o co?

— Pamiętasz, jak zaprzyjaźniłem się z chłopcem od Uchiha?

— Ciężko o tym zapomnieć. Po tym jak ten zakończył z tobą znajomość, chodziłeś przybity chyba przez tydzień.

— Wiesz, naprawdę miałem nadzieję, że uda nam się jakoś zakończyć wojnę.

— Jesteś coraz silniejszy, każdy to przyzna. A sam przecież mówiłeś, że tylko ten aspekt jest w stanie wpłynąć na całą resztę.

— Niby tak.

— No to w czym problem? Zamiast użalać się nad sobą, udoskonalaj swoje techniki.

— A co z tobą?

— Nie rozumiem.

— Nie chciałabyś nauczyć się walczyć?

— Wystarczy mi te minimum, do którego zmusił mnie ojciec. Z drugiej strony wiem, że powinnam. Jestem słaba, a na nic mi umiejętności leczenia jeśli każdy, bez problemu, mógłby mnie pokonać. Dobrze wiem, że medycy są często atakowani.