KATİL

Bölüm 3/ Borç

Çocuklar boyama kitabı değildir.Onları en sevdiğin renklere boyayamazsın...  
                                                          -Uçurtma Avcısı
          Odamda karanlıkta babamların aşağıdaki misafirlerle konuşmasını bitirmesini bekliyordum. Annemin bir kaç kere bağırmasıyla dışarıya çıkmaya korkmuştum. Bu yüzden yatağımın yanında çömelmiş oturuyordum. Karanlıkta bir az bekledikten sonra annemin çığlıklarıyla elimdeki ayıcığıma daha sıkı sarıldım. Kapının sertçe kapatılma sesinden sonra annem daha çok bağırmaya başladı. Kırılma seslerinin duyduğumda kucağımdaki ayıcığımı tekrardan yatağımın üstüne koyarak kapıya yaklaştım. Annem hala bağırıyordu ve sürekli kırılma sesleri geliyordu. Kapıyı açıp odamdan çıktım. Merdivenlerin yarısını indikten sonra annemi salonda yemek masasının yanında gördüm. Babam ve o kadın yoktu.

  Annem çıldırmış gibi bağırıyordu ve etrafa bir şey fırlatıyordu. Korkarak bir basamak yukarı çıktım. Annem durmuyordu yada yorulmuyordu. Ağlayarak basamağa oturdum. Minik ellerimi basamağın üstüne koyarak korkudan sarsılmış cılız bedenimden çıkan hıçkırıklarla annemin bağırışlarına eşlik ediyordum. Babamı istiyordum. Gelip beni burdan götürmesini. Hıçkırıklarımın arasından çıkan cılız sesimle anneme yalvarmaya başladım.

"Anne dur lütfen korkuyorum."

Annem beni duymuyordu. Hiç bir şey duymuyordu. Hem ağlıyor hem bağrıyordu. Tekrar bağırdım. Bu sefer daha güçlü çıkmıştı sesim.

"Anne dur artık." yine beni duymadı. Beni görmüyordu bile. Küçük bedenimi merdivenlerden kaldırarak anneme doğru küçük adımlar atmaya başladım. Yanına geldiğimde korkarak titreyen sesimle anneme seslendim.

" Anne." dedim. Annem elindeki tabağı duvara fırlattıktan sonra bir anda durdu ve bana döndü. Bana baktığında sanki karşımdaki kadın annem değilde bir yabancıydı. Benim annem bu kadar korkunç görünemezdi. Ağlamaktan akmış makyajiyla bana doğru geldi.

"Sen... Senin yüzünden." dedi bana doğru gelirken. Korkarak geri adım attım. Annemden kaçıyordum. Kendi annemden.

"Hepsi senin yüzünden. Yeteri kadar iyi bir evlat olamadın senin yüzünden başka birine gitti." diye bağırdı bana yaklaşırken. Ben ne dediğini anlamıyordum.

"Anne." dedim tekrardan ama bu sefer sesim daha titrek çıkmıştı.

Yanağımda hissettiğim keskin acıyla ayaklarım birbirine dolandı ve düştüm. Tuttuğum göz yaşlarım tektardan akmaya başladı.

"Hepsi senin yüzünden." diye bağırdı tekrardan. Bense yerde biraz daha kayarak duvara dayandım. Bacaklarımı kendime çekerek annemin tokat attığı yanağımı tuttum.

   Annem sinirle dolaşıp ellerini saçlarından geçirdi ve arkasinda duran tabakları benim olduğum duvara fırlattı. Korkudan yanımda olan sandalyeye dahada yanaştım aynı zamandada ellerimle yüzümü koruyordum. Küçük ellerim yetmiyordu yüzümü korumaya. Üstüme düşen cam parçaları yüzüme batıyordu. Artık korkudan değil acıdan ağlıyordum.

   Yüzüme çarpan sert bir cisimle yere yığıldım ve o an daha büyük bir acı hissettim. Sol omuzum yanıyordu. Annemin giydirdiği mavi elbisem kollarıma doğru ıslanıyordu. Sadece hissedebiliyordum. Duyamıyordum. Göremiyordum. Büyük bir karanlık sarılı etrafımda. Büyük bir sessizlik çökmüştu kulaklarıma. Hissettiğim acı öyle büyüktü ki bağırmak istiyordum ama onuda yapamıyordum. Böyle olmamalıydı. İzlediğim çizgi filmlerde böyle olmuyordu benim şuan gözlerimi açıp ayağa kalkmam lazımdı.