Deel 14: in het bos

12 3 0
                                    



Als mijn moeder plots keihard probeert te gillen schrik ik. Ik zie een zwarte schaduw in beeld. Het draait zich om. We zien rode ogen en twee tanden uit de schaduw verschijnen, meer niet.

Mama en Madre zijn gestopt met gillen.

Het wezen lijkt op een monster. Of een vampier. Eerder een vampier. Ik ben altijd al fan geweest van vampieren. Ze zijn zo slim en sluw. Dit kan geen toeval zijn. Ik weet zodanig veel over vampieren en hun trucs dat ze bijna voorspelbaar zijn voor mij.

Aly is ook een kenner, we keken samen altijd naar afleveringen van vampieren series. Als we alles doen wat ze zeggen maken we ons eigen parcour simpeler. Anders wordt onze geest ingenomen door hun gedachten. Ze kunnen namelijk heel goed intimideren.

Een blik in je ogen en ze lezen je angsten. Ze kunnen alleen aflezen wat je angsten zijn, niks anders.

Plots lichten de bomen rond ons op. We zijn omsingeld door zeven bomen. Iedere boom geeft een milliseconde licht. We nemen elkaars handen vast.

Plots zien we de blaadjes onder onze voeten verdwijnen, alles wat er nog van overblijft is as. Het ruikt niet eens naar brand.

Ik zie vier paar rode ogen. En schimmen. Het is te donker om ze goed in me te kunnen opnemen.

Iedereen trilt.

Plots voel ik hard metaal onder mijn voeten. Een kist. Of deksel. Het is zo onduidelijk. Er verschijnt een lijntje licht op het metaal. Het loopt verder. Het omsingeld ons.


We gaan dichter bij elkaar staan. Xandro neemt mijn hand vast. Hij heeft zweethandjes. Schattig zou je zeggen maar als je zo bang bent als ik nu ben, dan zou je er ook even hard van schrikken als ik deed. Xandro kijkt me ook geschrokken aan. Omdat ik even niet oplette zag ik niet dat het metaal zich in twee delen opsplitste.

Aly en Lex stonden op het tweede deel. Dat deel draait zich als het twee meter weg is geschoven. Echt raar. We komen oog in oog te staan met elkaar.

"Welkom!" zegt de schrille stem vanuit een luidspreker tussen onze metalen platen.
"Hallo." Antwoord ik droog.
"Jullie weten waarom jullie hier zijn, hoop ik."
"Ja."
"Best, ik ging het toch niet uitleggen. Mwoehahaha!!!"
Wat een engerd!!!
"Uh oke"
"Luister! Dit zijn de regels: je hebt niks van elektronica of voedsel bij je. Die chocolade achter boom 67 heb ik opgesmikkeld. Jammer voor degene die deze had gekocht. Maar goed nieuws! Het was overheerlijk! Regel twee! Je voert alle opdrachten precies uit zoals ik ze jullie opgeef! Geen politie of hulp van buitenaf! Per overtreding krijgt de moeder die je wil vrijspelen een dag geen eten. Het traject om ze vrij te krijgen duurt lang! Het voedsel dat jullie; de moeders en je twee teams krijgen is beperkt! Iedere dag een appel en een liter water. 's Avonds krijg je een wafel. Deze hangt af van je eigen gedrag die dag. Of je krijgt er een om op te eten of je krijgt hem tegen je kaak! Vanavond slapen jullie voor het eerst in je cel. Per team een éénpersoonsbed. De cellen staan tegenover elkaar dus je kan communiceren, ik denk dat ik het jullie veel te gemakkelijk maak. Dit heb je zelf in de hand! Onze medewerkers heb je waarschijnlijk al voor een stukje gezien. Weerwolf 1 zal jullie leiden naar de cel. Vertrouwen wordt gewaardeerd! Als je tegenwerkt zal je boeten. Meewerken is de boodschap!"

Zwipppwzzzppptsbiemboembam!

Het scherm ontplofte.
Er kwamen staven uit het metaal. Super heet! Al gauw zaten we opgesloten in een kooi van warme staven.

Xandro slaat zijn armen om me heen en kust me in mijn nek. Met zijn handen gaat hij van mijn nek tot aan mijn heupen. Dan stopt hij plots. Hij voelt met zijn vingers aan een knobbeltje onder mijn huid. Het knobbeltje zit aan mijn heup. Het doet pijn als hij het aanraakt.

De weerwolf die ons bewaakt, tijdens de rit naar onze cel, ziet het.
"Je hebt blijkbaar al ontdekt dat we altijd weten waar je bent? Ieder van jullie heeft dit. Kijk het andere team heeft het ook ondervonden. Het is een gps-tracker." Gromt hij.

Ik zie Aly zwaaien naar ons.
Ik pink een traantje uit mijn oog. Ik ga dit doen! Mijn moeder komt vrij!

<< Dit was nog maar het begin! We waren toen nog niet uitgeput en uitgehongerd!>>

Hi! Stem zeker als je het leuk vond en reageer als je het spannend vind!

747 woorden

Gegijzeld...Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu