Gegijzeld...

Deel 19: Tijd voor verandering!

Ik kijk Xandro na. Mijn t-shirt kan het bloed niet meer tegenhouden. Er blijft een bloedspoor liggen op de grond.

Ik word gedwongen om enkele wolven te volgen. We passeren een raam waarachter Xandro ligt. Enkele wolven hechten de wondes. Hij krijgt enkele verbanden om zich heen gewikkeld waardoor hij er als een mummi uitziet. Hij kijkt even op en ziet me staan. Ik glimlach zacht. Hij rolt met zijn ogen en geeft me een blik die ik niet kan plaatsen.

Plots krijg ik een stomp in mijn maag van een wolf, hij kijkt met boos aan. Oke, die is met het verkeerde been uit bed gestapt...

Eenmaal aangekomen bekijk ik de cel. Saai, grijs, beton en een tafel met zoals gewoonlijk een brief op.

Vijfde opdracht:
Jullie krijgen een uur om door een doolhof te kruipen. Als dit uur om is worden er enkele gangen afgesloten zodat je de uitgang gemakkelijker vind. Dit betekent dat je geen eten hebt omdat je de finish niet bereikt hebt.

Joepie tunnels, pfff...
En dan nog een doolhof erbij! Feest!
Ik hoop dat we weer eens iets anders dan een appel krijgen want ik ben volgens mij al meer dan twee kilogram afgevallen. Mijn verlangens naar huis worden groter met de dag. Het is niet meer uit te houden. Ik heb nieuwjaar niet kunnen vieren omdat ik Xandro moest redden van enkele stomme haaien.

Ik heb geen vuurwerk kunnen afsteken of de champagne van mama kunnen pikken...

Het is tijd voor verandering!

Ik ben het spuugzat om te blijven doen wat zij willen om mijn moeder vrij te krijgen! Ik wil hier weg! Helemaal para word ik hier!

Maar hoe kan je hier in hemelsnaam ontsnappen? Is dat niet onmogelijk?
In de cel is het niet bepaald stevig, het is namelijk een oude fabriek. Als de wachters verwisselen van post dan durf ik te voelen aan de muren en de vloer voor zwakke punten. Aha! Hier is een rooster dat je eraf kan halen. Het is een riolering, niet bepaald smakelijk dus maar als dat de enige manier is om hier weg te kunnen doe ik het graag!

Wanneer ik mijn plan heb voorbereid gaan de deuren van mijn cel open,
er komt een wolf op me af. Hij ziet er nieuw uit want zijn vacht is lichtgrijs. Hij gromt naar me en wijs me de uitgang. Ik loop er snel heen. Hij begeleidt me naar een zaal. Onze voetstappen weergalmen.

Hij wijst naar een luik in de vloer. Moet ik daar in? Wacht wat? Liep ik net boven het doolhof? Aly en de rest komen ook naar het luik. We kijken elkaar zwijgend aan. Een doolhof kan niet zo moeilijk zijn, toch?

Dezelfde wolf als van daarnet opent vier luiken. Xandro stapt als eerste moeizaam in het doolhof. Hij is nog altijd niet bekomen van gisteren. Hij is helemaal ingewikkeld met verbanden enzo. Eigenlijk is het best wel grappig.

We volgen zijn voorbeeld. Ik spring in het luik. Blijkbaar is het een halve meter diep want ik voel direct de harde grond, ik hoor ook iets raars. Het lijkt erop dat ik iets in het doolhof heb wakker gemaakt. Alleen weet ik niet wat.

Een luidspreker springt aan met een hoge piep. Auw! Zo hard! Beneden in de tunnel hoor ik weer een soort gefladder. Ik zit op de rand van het luik om beter te kunnen horen wat er gezegd gaat worden.

"Ik tel af en dan gaan de luiken dicht. Er liggen vier appels verspreid over het hele doolhof. Als je er meerdere vind heb je geluk als je er geen vind heb je pech. Je enige doel is om de rode knop in te drukken. Verder geen regels... Tien! Negen!
Acht! Zeven! Zes! Vijf! Vier! Drie! Twee! Een! Goow!"

Twee wolven duwen naar beneden zodat ik in het doolhof val. Het is er mega donker! Ik kan alleen op handen en voeten kruipen, zo krap is het! Ik schat dat er een halve meter plaats is tussen de vloer en het plafond! En de bij zijkanten is het nog erger! Ik voel me een wormpje die in de grond zoekt naar eten.

Ik kruip verder tot ik met mijn hoofd ergens tegen bots. Een eerste splitsing. Welke kant zou ik kiezen?
Misschien is het een goede tactiek om steeds rechts aan te houden? Of juist links? Pfff....
Ik kies links en bots alweer tegen een muur. Rechts dan maar? Links loopt altijd maar dood.

Ik kruip wat verder er voel iets raars aan de plafond. Dat is toch geen appel? Plots schrikt het op en vliegen er tientallen dingen tegen mijn gezicht. Wow wat was dat? Vleermuizen? Ieuw! Ik heb net een vleermuis aangeraakt! Dat word hier nog interessant...

Stoot mijn hoofd tegen iets mega hard! "Aw!" Kreunt een bekende stem.
"Xandro?" "Eef!!!! Eindelijk!" Fluistert hij blij. Hij voelt met zijn handen waar mijn handen zijn en trekt me zo in een onhandige knuffel. "Gaan we samen verder?" "Ja goed plan Eefje!"

We gaan verder en vinden een appel. We beslissen elk de helft er al van op te eten en kruipen dan weer verder.

"Xandro?" Vraag ik twijfelend. "Ja, wat is er?" Zegt hij lief. "Ik heb het gevoel dat we hier al tien keer gepasseerd zijn." "Haha ik ook." Lacht hij. "Hoelang zijn we überhaupt al bezig?"
"Lang, geen idee eigenlijk." "Pff... kom we gaan die rode knop vinden!"

Stem zeker als je het leuk vindt!

910 woorden