21JP
"She's your daughter, not mine"
"She's your daughter, not mine"
"She's your daughter, not mine"
Paulit ulit na nag play sa utak ko ang sinabi ni Hon. Did I just said that to her before? Anong klaseng tao ba ako noon?
"Can I see her? Hon please" Naka luhod na ako sa harap niya. Wala na akong paki alam kung pagtinginan na kami ng madaming tao.
"No" agad na sabi niya
"I'm sorry. I'm sorry for breaking your heart. Let's start again please."
"No. You didn’t just break my heart, you broke our future" Hindi na ako nakapag salita pa, Iniwan niya na ako.
Ang kapal din ng muka ko humingi ng tawad sa kabila ng mga nagawa ko sa kanya. Oo wala padin akong maalala pero sa tindi ng galit niya sa akin alam kong hindi lang basta basta ang nangyari noon.
Bakit ba wala padin akong maalala!! Pinalo palo ko ang ulo ko baka sakaling may maalala ako kahit konti. Pero wala talaga. Nag lakad lakad nalang ako kung saan, Hindi ko alam kung saan ba dapat pumunta. Saan ba ako naka lugar?
"Ops sorry po!"
"O-okay lang, sorry din miss" Sabi ko nalang sa naka bangga sa akin at naglakad ulit.
"Ahm wait lang Miss! Yung ring niyo nalaglag!" Huh? Napa hinto naman ako. Ini abot nito sakin ang isang singsing. Yung ring ni Hon na binigay niya kay Hazel. Butas pala tong bulsa ko.
"T-Thank you"
"Ahm miss hindi naman sa nakiki alam ako pero. Yup nakiki alam nga ako, okay ka lang ba? Mukang konting ubo nalang bibigay ka na eh. Kumain na po ba kayo? Nag mumuka nadin po kayong panda namamaga po mata nyo kakaiyak, may lamay po ba? At sino naman pong sumampal sa inyo? Bumakat yung palad nya oh ouch!"
:) nakaka tawa na isang stranger pa ang mag aalala sa akin. Ngumiti lang ako sa kanya
"I'm not okay. May Amnesia ko. Kinakain ako ng guilt kahit hindi ko naman maalala mga ginawa ko noon. Napaka dami kong nasaktan at nasasaktan padin ngayon. Napaka walang kwenta kong asawa"
"I'm sorry" Ha?
"Bakit ka nag so sorry?"
"Kase wala akong magawa para pagaanin ang loob mo. Hindi ko din alam kung ano ba yung tamang sabihin. Lumaban po kayo please, Labanan mo yang Amnesia mo. :) Bigla tuloy akong natakot para sa mahal ko. Pano nalang kung siya na yung walang maaalala" Bigla namang nalungkot yung expression niya.
Ang bait naman nito. :)
"I will. But, ahm hanggang kelan mo Ipag lalaban yung taong mahal mo?" Tanong ko, ngumiti naman siya agad.
^_^"Hanggang kaya ko. Oo sobrang sakit pero wala eh mahal ko. Tanungin mo sarili mo, gano mo ba siya kamahal? Hanggang saan ba yung kaya mo?" Hanggang saan nga ba? Kaya ko pa ba yung sakit?
"Thank you" tanging Nasabi ko nalang. Tumango lang ito at naglakad na paalis.
"Kaylin! Tagal mo San ka ba nag suot?!" Kaylin ata name niya. She's right. Wag dapat sumuko, kung susuko agad ako parang sinabi ko na din na mababaw lang ang pag mamahal ko kay Hon. Ako ang nagkamali, ako din dapat ang umayos.
Tinanong ko nalang ang kapatid ko kung saan ang room ni Angel. Laking pasasalamat ko at sinabi niya. Kaya eto Naka upo lang ako dito sa labas ng room ni Angel. Ayaw kasi ako papasukin ni Hon. Sabi ng doctor okay naman na daw ang lagay niya, basta daw hindi na maulit. Anong klaseng Magulang ba ako noon? Bakit hinayaan kong mauwi ang lahat sa ganito
"Hey! What are you, a beggar?"
"W-wade. Ahm sorry, papasok ka ba?" Naka harang pala ako sa pinto. Agad naman akong tumayo para padaanin siya.
"Tsk! Here" Huh?Agad ko namang Kinuha ang binigay niya, photo book?
"I'm not doing this for you. Gusto ko lang makita mo kung ano yung sinayang mo. Makonsensya ka" Ngayon alam ko na kung bakit galit siya sa akin noon palang. Kahit sino naman siguro magagalit sa akin.
"Thank you" Hindi na ito nagsalita at pumasok na sa loob. Naupo naman ulit ako sa sahig at binuksan ang photo book.
O.O naka lagay sa unang page ang wedding picture namin. Hindi ito yung wedding na na aalala ko. :) ang awkward kasi nung Pagkaka kuha. Halatang first time naming mag kita ni Hon.
Now I know why she cried that time. Maybe she's hurt. I hurt her.
Sa bawat picture na nakikita ko ay parang isang karayom na tumutusok sa aking puso. We're happy, sobrang Saya namin sa pictures. Walang halong pagpapanggap, masaya lang. Mula sa mga pictures namin ng family niya, ng mga kaibigan niya. :) kilala ko na pala sila noon pa.
Then there she is, our little Angel. She's tiny. May picture ako na umiiyak habang buhat buhat ko siya. She's my daughter.
Napapa ngiti at tawa nalang ako sa mga pictures, ang cute cute kasi niya, ni Hon, ang cute namin, ng family namin :)
We're a happy family until I ruin it.
Pag lipat ko sa huling page ay may nalaglag nalang bigla.
:)I'm such an idiot
"Hey Ilog okay ka lang? Umiiyak ka ba?" Sa oras oras na umiiyak ako hindi pa din siya maubos ubos.
"Ter, what kind of wife I am? What kind of Pops? I ruin it. I killed my baby boy"
Picture yon ng second baby namin, my unborn child. His 11 weeks picture.
"Hey its okay, I'm here. Oo walang hiya ka talaga at nambabae ka pero wag mo sisihin sarili mo sa nangyari sa baby at bakit kaba kasi Nagloko!? Hindi ako makapaniwala sa mga nakwento sakin ni Zhafire. Hindi naman ganon ang Pagkaka kilala ko sayo. Tell me it's not true." He said while embracing me.
"Because I'm such an idiot. I love my family but I met her. And I chose her"
"Who? Do you love her?"
"Yeah, I love her. I love my Hazel"
I remember now, I remember everything.
.
.
.
Short UD po muna
Last na ata itong kasipagan ko coz sa monday busy na😂paki hintay lang Babalik din ako XD
Next chaps Isang malaking FLASHBACK
BINABASA MO ANG
Just PRETENDING
Romance"Someone said to me that It's hard to pretend you love someone when you don't. But its harder to pretend you don't love someone when you really do." "Then stop Pretending. Because right now I don't know what's real anymore" . . Yung feeling na gus...
