İLK SÖZ

Bir Veda

08.04.2002

Veda kime edilir?
Evine.
Odana.
Mahallene.
Komşulara...
Ben, bugün daha dün tanıştığım ve yıllar sonrası için evlenme sözü verdiğim bir kişiye daha veda ettim.
Sabahın erken saatlerinde büyük dayım geldi arabasıyla.
Dört valizi arabanın bagajına yerleştirdi.
Ve şimdi zar zor ikna etmiştik dayımı cezaevine getirmesi için.
Yeminler ediyordu o adam oradan çıkar çıkmaz öldüreceğine.
Annem, uzun zamandır yaşadığı yerden ayrılıp baba evine iki çocukla dönmenin vermiş olduğu eziklikle sessizce ağlıyordu.

Dayım(Veli) biraz sakinlemiş şekilde:

"Zehra, Emir bundan sonra beni babanız olarak görebilirsiniz. Bundan sonra her zorluğunuzda yanınızda olacağız. Size kim bir şey derse ilk gelip bana diyeceksiniz tamam mı? Canınızı sıkmak isteyenlere karşı boyun eğmeyeceksiniz. Sakın biz dedemin evine gidiyoruz artık her istediğimiz olmaz, alamayız demeyin. EvvelAllah ben varım, küçük dayınız var, dedeniz var. Cebimde param olmasa bile sırf sizin için bulur alırım. Yeterki şu size eziyet ederken gelemediğim, sizi kurtaramadığım için affedin beni."

Gözlerimden yaşlar akıyordu.
Babamdan duymam gereken sözleri dayımdan duyuyordum. Son kez arkamı dönüp baktım apartmanımıza. Sanki beni anlar gibi el salladım. Geleceğim birgün dedim. Gelip çocukluğumu geri alacağım. Sonra hemen karşı binanın önüne baktım. Barış, oradaydı.

"Dayı biraz bekler misin arkadaşımı gördüm veda etmem gerek ona."

Çekinerek sorduğum soru üzerine olumlu anlamda kafasını salladı. Küçük siyah çantamı omzuma takarak korkak adımlarla Barış'ın, yanına ulaştım.

"Ben, gidiyorum kendine iyi bak Barış."

Dedim hala akan gözyaşlarımla.
Barış, gözyaşlarını gizlemek istercesine yere eğdi başını.
Siyah çantamdan çıkardığım çizgi romanı ona uzatarak:

"Bu senin olsun olur mu? İlerde birbirimizi bulacağımız güne kadar buna iyi bak."

Dedim gülerek. Kafasını olumlu anlamda salladı gözyaşları yanaklarını ıslatırken. Arkada tuttuğu ellerini öne çıkartarak bir kutu uzattı bana.