PIANIST |JenLisa|(yeniden düzenleniyor)

1

6 yıl önce

  Aptal. Kendi kendime mırıldandım. Aptalsın Jennie, aptal! Sana demişlerdi başın belaya girer diye. Bak şimdi valizin elinde bir başına sokakta yürüyorsun çünkü kalacak yerin yok. Ne vardı sanki bu kadar agresif olmasaydın? Adama küfür edersen atar tabi seni evinden.

Kendime söylemlerim ve hakaretlerim devam ederken küçük müzik kursunun önüne gelmiştim bile. Ceketimin cebinden kursun anahtarını çıkardım ve kilide soktum. Sanki birileri duyacakmış gibi yavaşça çevirdim ve sessizce içeri girdim. Lobiye kadar parmak uçlarımda ilerlerken avucumu alnıma vurdum ve ne kadar aptal olduğumu bir kere daha kanıtlamış oldum. Kursta kimse yoktu ki ne diye saçma sapan hareketler sergiliyordum?

Işıkları yakmaya tenezzül dahi etmeden karanlıkta ahşap merdivenleri çıkmaya başladım. 17 numaralı odanın olduğu kata gelince durdum ve koridora yöneldim. Uzaktan 17 sayısını seçebildiğimde gülümseyerek kapıya yöneldim. Kapının kulbunu çevirdim ve içeri girdim. Etraf zifiri karanlıktı. Elimle duvarı yoklayarak düğmeleri buldum. Rastgele bir tanesine bastım. Bastığım düğmenin sahip olduğu anahtar kapandı ve elektrik akımı kablolardan geçmeye başladı. Tam 2 saniye sürdü. Yaşamak için son iki saniyemin kaldığını bilseydim bunu kesinlikle ışık yakarak harcamak istemezdim. Çünkü ben 2 saniye sonra tamamen ölmüştüm.

                                                                                ie
                                                                            190116