PIANIST |JenLisa|(yeniden düzenleniyor)

5

6 gün. Onu görmeden tam 6 gün geçirmiştim. Bu altı gün içerisinde belki müzik kursuna gelir veya en azından kursun yakınlarında görürüm diye her sabah müzik kursuna gitmiştim. Ama yoktu. Lanet olsun ki yoktu. Sonradan hayal kırıklığına uğramamak adına son kez baktım telefonumun ekranına. 24 Eylül Çarşamba. Jisoo'nun dediğine göre bugün kesinlikle kursa gelecekti. Erkenden kursa gitmeliydim. Eğer oraya gelirse ve ben onu göremezsem kendimi asla affetmezdim. Bir hafta daha bekleyecek gücüm kalmamıştı çünkü.

Kursun önüne geldiğimde derin bir nefes aldım. Bir tarafım deli gibi onu görmek isterken diğer tarafım korkuyordu. Ama neyden korktuğunu ben de bilmiyordum. Belki de yeniden büyüsü altında kalmaktan korkuyordum. Yine aynı şeyleri yaşamaktan.

Son kez kursun ayna kapısından kendime bakıp kanaat getirdim ve kulbunu çevirdim. İçeri girdiğim an ısıtıcının üflediği sıcak yüzüme vurdu. Lobi her zamanki gibi bomboştu. Etraf sessizdi. Sessiz ve ıssız görünüyordu. Aynı o geceki gibi.

Adımlarımı merdivenlere yönlendirdim. Yavaş yavaş acele etmeden çıktım basamak basamak. 3. kata geldiğimde durdum. 17 sayısını aramaya başladı gözlerim. Bulduklarında heyecanla parladılar. Elimi hafif aralık olan kapıya değdirdim ve ittim. Hayal kırıklığı tüm bedenimi ele geçirirken sakin kalmaya çalıştım. Galiba çok erken gelmiştim. İçeride kimse yoktu. Ben de bunu istiyordum gerçi. Onunla yalnız kalmak. Düşüncesi bile bütün bedenimi felce uğratabilirdi. Ama yine de benden önce gelmiş olmasını dilerdim. Bekleyecek mecalim yoktu çünkü.

Büyük odada ayaklarımdaki siyah postalları sürüye sürüye sessizce adımladım. Odada yalıtım sistemi olduğu için dışarıdan ses geçirmiyordu. Ama çıkarılan en ufak bir ses bile büyük bir gürültüye sebebiyet veriyordu.

Gözlerim bir hafta önce gördüğüm ilahi manzaraya ev sahipliği yapan büyük piyanoya takıldı. Yavaş adımlarımı sürdürdüm lakin bu sefer biraz da korkuyordum.

Piyanoya yaklaştığımda o günkü kokunun buradan daha yoğun hissedildiğini anladım. Gözlerimi kapatım derin bir nefes aldım ve elimi yavaşça uzattım. Dokunmaya korkuyordum. Ya bir şey olursa? Ama tutamadım kendimi ve dokundum kömür karası si bemole. Kendi kendime sırıttım. O kadar hafif dokunmuştum ki ses çıkmamıştı piyanodan. Bir kere daha dokundum sert bir şekilde. Fakat yine ses yoktu. Kaşlarım çatıldı benden habersiz. Ellerimi rastgele tuşlarda gezdirmeye başladım. Ama olmuyordu işte ses çıkmıyordu piyanodan.

"Jennie-shii ne yapıyorsun?" Arkamdan gelen sesle irkildim ve sesin sahibine döndüm. "Jisoo unnie bu piyanodan neden ses çıkmıyor?" Jisoo'nun yüzünü büyük bir gülümseme kapladı. "Çünkü o piyano dilsiz de ondan." Dilsiz mi? "Nasıl yani?"

Jisoo'nun yüzündeki gülümseme sanki olabilirmiş gibi daha da büyüdü. "Şöyle ki Jen Jen, o piyanodan ses çıkmıyor. Buraya diğer piyanolarla birlikte geldiğinde  ses çıkıyordu. Ama sonra ne olduğu bilinmez bir şekilde işlevini kaybetti. Artık kullanılmıyor. Bu yüzden odanın en köşesinde."

Ama O bu piyanonun üzerinde uyuyordu. "Kimse kullanmıyor mu yani şimdi bu piyanoyu?" "Jennie aptal falan mısın? Ses çıkarmayan piyanoyu insanlar nasıl çalacak?" Sinirle söylendiğinde onayladım onu. "Haklısın." Elini omzuma koydu ve hafifçe okşadı. "Ben bugün yokum sen beni idare edebilir misin?" Nedensiz bir şekilde donmuştum. Omzumdan tutup sarstı beni. "Kime diyorum Jennie, sen beni duymuyor musun?" Sarsılmayla birlikte kendime gelmiştim. "Hmm evet evet merak etme sen. Ben hallederim." Gözlerimin içine baktı ve konuştu. "Teşekkür ederim Jen Jen. Görüşürüz." Başımla karşılık verdim vedasına.

Jisoo gittikten sonra gözlerim yanımdaki piyanoda takılı kaldı. Müzik aletlerinin yaradılış amacı ses çıkarmak değil miydi zaten? Ses çıkarmayan bir müzik aletinin işi neydi ki? Ne gibi bi amaca hizmet edebilirdi ki?

Ses çıkarmayan bir piyano işe yaramaz mıydı gerçekten?

(+123 kelime)

                                                                                  ie
                                                                              190124