Hayat'ın Kalp Atışları

-5-

Evet yeni bölümle karşınızdayım bakalım bu bölümde neler olcak...
.........
-Bu kim?
-Bu kişi babanız Ahmet KARA.
Adamın gözlerinin içi parlıyordu . Bi anda gülümseyip bana sarıldı. Şaşkınlıktan ne yapacağımı bilemedim sadece kollarında daha çok ağlamaya başladım. Yıllardır tanımadığım babamın bana sarılması bu kadar iyi gelmemeliydi bütün dertlerim sıkıntılarım uçup gitmiş gibiydi. Adam benden ayrılıp.
-Soracağın bir sürü soru var biliyorum ama önce kardeşin kurtulsun.
Diyip üzün bir şekilde ameliyathanenin kapısına baktı. Endişeli gözüküyordu aslında ilk başından beri Mira için bh kadar çabalaması çok güzeldi sonuçta Mira aslında öz kızı değildi. Kafamdaki düşünceleri bir kenara attım kenrqda duran oturağa oturup beklemeye başladık.
......
1 saat sonra doktor çıkmıştı adı Güney'di galiba
-Ameliyat iyi geçti ilk yardım iyi yapılmıştı ama kalbiyle ilgili kesin cevaplar için birşey diyemem uyanmasını bekleyeceğiz. Birazdan normal odaya alınacak Ahmet amca.
Diyip yanımızdan uzaklaştı biraz olsun rahatlayıp bir oh çektim babama baktığımda ağlıyordu yanına gidip sarıldım oda aynı şekilde karşılık verip sıkıca sarıldı. Benden ayrılıp ellerime tuttu giren ani sancı ile yüzümü buruşturdum. Babam kaşlarını çatıp hırkamı sıyırdı bileğime baktı. Kaşları olabilecekmiş gibi daha çok çattı.
-Noldu bu bileğine Dolunay.
Dedi, gerçeği saklamam gerekiyordu galiba en azından şu anlık. Yüzüme olabildiğince bir gülümseme yerleştirip babamın gözlerine baktım.
-Düştüm baba önemli değil doktora gitmeyi unuttun. Şimdi gidip baktırayım.
Diyip gülümsedim. Ellerine çekip omuzuma dokundu
-Sen dur ben geliyorum.
Diyip gitti bir süre sonra yanında Miranın doktoru Güney'le geri döndü.
-Güney evladım tanış kızım Dolunay ameliyat ettiğinde küçüğü kızım Mira. Kızım bu da diğer evladım sayılır Güney.
O anda şaşkınlıktan ölecektim galiba. Hem Mira'ya kızım demsine hem de Güney'i tanımasına. Şaşkınlığımı bir nebzede olsa gizleyerek elimi uzattım tanışmak için ama bir karşılık alamadım. İşte şimdi sinirlenmiştim insanlık yapanda suç Güney babama dönüp.
-Biz tanışıyoruz Ahmet amca.
Babamın gözleri irileşti şaşırmıştı, ama benim aklımdan geçen tek bir düşünce vardı, hatırlıyordu.
-Nerden tanıyorsunuz evladım.
-Amerikada annesi öldüğü zaman morg da bayılmıştı o zaman ben ilgilenmiştim.
Babam sadece kafasını sallamak 8le yetindi. Güney'e dönüp.
-Güney Dolunayın bileğine baksana bi.
Dedi Güney olacak kişi bileğimi tutup baktı.
-İlk yardım gerek incinmiş uzun süredir bu halde olduğu belli kas dokusu zedelenmiş acile gidelim orda tedavi ederim hemen.
Dedi babam yüzünü endişe kapıldı.
-Tamam hadi hemen gidelim.
Diyip beni çekiştirdi ne olduğunu  anlamadım  ağzımı bile açamadım . Acile gelmiştik bile ve şu anda Güney denen herif bileğime bakıyor ve bu lanet olası odada sadece ikimiz vardık.
-Ben teşekkür ederim yardım ettiğin için.
-Sana yardım etmedim. Yaptın aptalcaydı kardeşin öle bilirdi gerçi hepiniz aynısınız sadece kendinizi düşünüyorsunuz.
Öyle bir ses tonu vardı ki içim ürperdi. Buna teşekkür bile edilmez salak ya asıl siz bütün erkekler aynısınız. Sakin bir şekilde cevap verdim çünkü bir tarafım haklı olduğunu biliyordu.
-Ama yapmasam ölecekti.
Bakışlarını bileğimden gözlerime çevirdi.
-Bu bilekle yaptığın içinde öle bilirdi.
Diyip sandalyeden kalkıp kapıya ilerledi kapıyı açıp çıkarken öyle bir çarptı ki olduğum yerde zıpladım. Niye tanımadı bir insanı yargılar ki? Psikopat,odun herif,dana içimden söylenip duruyordum odadan çıktığımda. Karşımda dikilen babamı gördüm yanına ilerledim.
-İyi misin kızım?
Kızım bu sözü kimseden duymadığım için o kadar mutlu olmuştum ki ağlamaya başladım.
Babam korkuyla bana bakıp.
-Noldu Dolunay bir yerin mi ağrıyor.
Kafamı sadece iki yana salladım.
-Bana daha önce kimse kızım dememişti.
Babam ne yapacağını bilemedi bana sarılmakla yetindi. Benden ayrılıp göz yaşlarımı sildi.
-Hadi kardeşini yanına gidelim. Uyandığında yanlız olduğu için korkmasın.
Dedi babamın koluna girdim babam gülümseyip yürümeye başladı ben de yürümeye başladım. Galiba hayatımın en güzel günleriydi. Babama nasıl bu kadar çabuk alıştım bilmiyorum ama babamın yanında olmak huzur veriyordu. Annemin yanında olduğum zaman hissettim korku duygusu yoktu. Yaşadığım olayları babamın yanında unutuyordum.
..............

Tam iki gündür hastanedeyiz babam işi yüzünden fazla gelmiyordu. Mira babamızla tanıştığında ufak bir şok geçirip korkmuştu. Ama babam Mira'yı öyle şımartı ki Mira da daha çok alışıp bağlandı ve şu anda tam bir babam bağımlısı. Annemizin ise artık gelmeyeceğini söylemiştim zaten açıklama yapmadan ne olduğun anlamıştı ama tepki vermemişti Belki de hala küçük olduğu için kavrayamıyordu. Bu sırada  Mira'yı normal odaya almışlardı. Doktor olucak öküz sadece gelip Mira'yı kontrol ediyordu. Aslında iyi biriydi bu gün bir çocuk yere düşmüştü kaldırmak için yanına ilerledim ama benden önce Güney gitmişti
çocuğu kaldırıp güldü ve eline gofret verdi. Düşüncelerimi bölen kapının açılma sesi oldu babam gelmişti kafasını içeri sokup Miraya baktı uyuduğunu görüp beni yanına kapının dışına çağırdı. Oturduğum koltuktan yavaşça kalkıp yanına gidip oturdum.
-Noldu baba
-Senin branşın ne kızım
Aniden konuya dalması şaşırttı
-Ne branşı baba
-Doktorluk
-Çocuk doktorluğu.
Babam gülmeye başladı şaşkınlıkla ona baktım. Elime bir kart uzatı. Dolunay KARA yazıyordu üzerinde bu hastaneye girmek için giriş kartı yani stajyer kartı. Babam baktım konuşmama izin vermeden.
-Sen artık burada stajyersin.
-Baba nasıl yani benim okulum daha bitmedi.
-Yurt dışında yaptın uzun süre zaten sorun olmaz zaten ilk üç yılını okudun benim olan okullardan birinde tekrar başlattım dönemini o yüzden staja  başlaman lazım hastane benim zaten üst kurulu toplayıp danışatım bu durum onlarda Amerikada ki hocaların ile görüştü herkes tecrübeli ve yetenekli olduğunu kabul etti. Karar sonucu 5 gün sonra satjer olarak  başlıyorsun tebrikler.
Gülmeye başladım.
-Teşekkürler baba.
Aslında bakarsanız geri işime dönmek istiyordum. Ama Türkiye de yapamam diye üzülmüştüm. 3 yılımı okumuştum artık staja başlamam lazımdı ama Türkiye'de ki sistemi bilmiyordum öğrenmek zaman alacaktı bu yüzden  korktum ama olsun hallederim ben. Yaşasın 5 gün sonra yine küçük insanları iyileştireceğim.

Evet bir bölümün daha sonuna geldik. Yorum yapmayı ve Oy vermeyi unutmayın. Acaba biraz kaos mu yapsam sjsjshsj diğer bölümde görüşmek üzere...😍😍😘😘