PEŞİMDEKİ İNTİKAM

CEZA

Aydınlığa koştuğunu düşünüp karanlığa takılmıştı
Ölümü hayal edip acıyı tatmıştı.
Nefes almayı ummuş,bi yandanda aldığı nefesin cezasını ödemişti.
Ve yaşadığı için nefret etmişti..
Herkesten. herşeyden,en çokta kendinden....

Sorgulanıcak o kadar çok şey vardıki

Neden?
Neden bütün kötüler etrafını sarmıştı
Neden bütün kötülükler onu bulmuştu
Ve neden günler aydınlığa karışmıyordu....

Karanlıktı her yer.
Aydınlanmamaya yemin etmişçesine karanlıktı.
Hiçbir zamanda aydınlanmıcaktı...

Sonu ölümdü
Sonu acıydı
Bu son sadece yok oluştu..

Bu hikaye aşkın ölümüydü....

****
Özgürlüğü özlemişti.
Rahatça nefes almayı...

Bi kaç adım attığı sırada hiç bekelmediği bir şekilde içerden silah sesleri gelmişti,korkuyla Ne yapıcagını şaşırsada hiç durmadan ormanın içine doğru koşmuştu
Cebindeki telefonun çaldığını duydugunda hemen açmış kulağına  götürmüştü.

"İlya uzaklaş o evden hemen orman yoluna doğru koş seni bulurum ben,merak etme artık özgürsün adamlarım evi halledicek."

"N-ne yapıcaklar, bişey yapmanıza gerek yoktu ben çıktım zaten evden,kimseye birşey yapmayın lütfen"

"Sen gerisine karışma güzelim,Ateş ve adamalrı ölmeyi hakediyor"

"H-hahayır lütfen kimseye bişey olmasın"

"Sen kafana takma bunları ilya hadi hemen orman yoluna doğru koş"

Bu işi hiç sevmemişti,o silah sesleri insanların ölümüne sebeb oluyordu,şu an başkasına acicak durumu yoktu aslında,biran önce uzaklaşmalıydı burdan
Telefonu cebine sokmuş tüm gücüyle koşmaya başlamıştı, silah sesleri tekrar  yükselince durmuştu.
Ya ayline birşey yaparlarsa...
Kendini asla affetmezdi.
Aklındaki düşünceleri kovmaya çalışmış koşmaya devam etmişti ilerde gözüne çarpan bir kaç araba görünce durmuş yavaş yavaş yaklaşmıştı.
Bir kaç adam görmüş ardından o tanıdık yüzle karşılaşmıştı

Poyrazdı bu.
Onu kendi elleriyle ateşe veren şimdi ise tekrar kurtaran adamdı.
Tüm heybetiyle arabaya yaslanmış umarsızca sıgarasını içiyordu.
Ağzından çıkan duman havayla karışırken ilya adım attıkça artan korkusuna yenik düşmüş durmuştu.
Güvenebilirmiydi.
Bu adama neden güvenmeliydi.
Ateşten daha iyi olduğuna emindi ama,sonuçta onun gibiydi..ona benziyordu.

Gözleri gözleriyle buluştuğunda elindeki sigarayı yere atmış sadece kıza odaklanmıştı,görmeyeli dahada güzelleşmişti sanki baştan aşşagıya süzmüş,yüzündeki korkuya takılmıştı,korkuyor gibiydi,oysa korkmaması gerekiyordu..

"İlya..."

Korkusunu arkasına saklamış yavaş yavaş adama doğru ilerlemişti,ateşten kurtulmuştu sonuçta.annesinin babasının katilinden kurtulmuştu.daha Ne istiyordu.
Hiç beklemediği bir şekilde hızla kollarında bulmuştu kendini,sımsıkı sarılmış ellerini saçlarında hissetmişti.
Aklına Ateş geliyordu..ya dokunduğu için bu sefer saçlarını keserse...
O yoktu artık bunları  düşünmemeliydi,özgürdü bundan sonra...

"Sonunda...sonunda çıkabildin o evden ilya"

Sıkıca bastırmıştı kendine bedenini,eğer bırakırsa konuşabilirdi ilya.