PEŞİMDEKİ İNTİKAM

SÜVEYDA

Tam kalbimin ortasında hissediyordum..
Gizli günahalarını,yalan hayatını...ve beni seviyormuş gibi yapmasını...

Tam kalbimin ortasında bir süveyda vardı

Koca bir karanlık.
Koskoca bir boşluk.

İçimden kaç can almıştı..
Kaç kere beni saymamıştı
Bilmiyordum.

İyi ki diyorum artık...
İyi ki beni kaç kere öldürdüğünü,kaç kere diri diri gömdüğünü bilmiyordum.

Kocaman elleri esir almıştı minik elleri

Odadan çıkmış aşağıya inmişlerdi birlikte,
Mazhar bey,Aysun hanım,kaan ve Cenk bügün zorlada olsa misafir ettirmişlerdi kendilerini,ateş Aysun hanımın ısrarla ilyayı görmek istediğini biliyordu zaten.

"Hoşgeldiniz"

İlya misafirlerin yabancı olucağını düşünüyordu ama karşısında Aysun hanımı ve mazhar beyi görünce sevinmişti azda olsa cenkte burdaydı hatta..ama kaandan nefret ediyordu doğrusu..ateşin ikizi gibiydi o adam.

Salonda oturmuştu herkes,adam ısrarla ilyanın elini bırakmasada ilya her boşlukta kendini uzaklaştırmaya çalışıyordu.

"İlya yanıma gelsene"

İlya Cenk'in onu kurtarmasından hoşlanmıştı doğrusu,ateş ellini bırakmakta ne kadar ısrar etsede kurtulmuş Cenk'in yanına oturmuştu hemen,ateş ise mazhar beyin yanına geçmişti cenke korkunç bakışlar atarak.

"İlya nasılsın kuzum"

İlya Aysun hanımın ona bu kadar iyi davranmasını anlayamıyordu ama,bazen anne özlemini hisettiriyordu ona.
Konuşmak istiyordu...
Ama en son biriyle ne zaman sohpet etmişti,onu bile bilmiyordu.
Ayardır sadece ateşle konuşuyor,onu görüyordu...belkide ateş doğru söylüyordu...ölene denk görüp görebileceği,tek adam oydu sanırsa.

İyiyim demek o kadar zor geliyorduki ağzından kelimeler çıkmıyordu doğrusu

"İyiyim desem inanırmısınız .."

Ateşin tehtit dolu bakışlarını görüyordu...ama her anını bu adama zehir etmek istiyordu.

Aysun hanım sorduğu sorunun yanlış olduğunu bilsede ilyayı kızı gibi görüyor iyi olmasını istiyordu,belkide ilya ona yardım edemedikleri için kızıyordu onlara ama çok çabalamıştı onu kurtarmak için Aysun hanım..
Mazhar bey ortama hareketlilik getirmiş ateş Kaan ve cenki bahçeye götürmüş Aysun hanım ve ilyayı Başbaşa bırakmıştı.

Ateşin aklı ilyada kalsada bu kadar sıkmaması gerektiğini düşünmüş Aysun hanımın yanında kalmasına izin vermişti.
Aysun hanım oturduğu koltuktan kalkmış ilyanın yanına oturmuştu,ilya ne olduğunu anlamadan Aysun hanım ellerini avucuna almış anne şefkatiyle bakmıştı gözlerine...

"İlya kuzum,kızma bize olurmu,biz kötü insanlar değiliz,sakın korkma bizden"

Ellerini bir anne sedasıyla tutan kadından korkmuyordu ama hayatını mahveden o cani adamdan korkuyordu,ve belkide her şey bu kadar korkak olduğu için gelmişti başına,dik duramadığı için her seferinde yenilmişti.
İlk önce korkmamayı öğrenmeliydi,kendini korumayı,dik durmayı bilmeliydi...
En çokta artık yanlız olduğunu kabulenmeli tek başına savaşmayı öğrenmeliydi
Kendine güvenmeli,ve gerekirse her eline geçen fırsatı iyi değerlendirmeliydi
Savaşmak bildiği bir şey deildi ama,artık kendisiyle bile savaşmalıydı.

"B-ben size kızmıyorum,korkmuyorum sizden"

Ellerini utangaçça çekmişti kadının ellerinden,kendinden başka hiç kimseye güvenmemeliydi.
Aysun hanım ilyanın utangaçça davranmasını korkmasına bağlamış,üstüne gitmek istememişti..belki zamanla alışır,ateşle birlikte çok mutlu olurlardı...oda bir Ümit kendini kandırıyordu ama... hiçbir şey gelmiyordu elinden.