Karlar Erimeden

9. BÖLÜM "Madde 3"

Keyifli Okumalar...

Geçmiş

"Zeynep, günlerdir gözüme uyku girmiyor! Sürekli beynimde yankılanıp duruyor o küçük kızın sesi!"

Zeynep Hanım üzgün ve anlayışlı gözlerle can dostunu dinlerken vicdanında oluşan sızlamaya da engel olamamıştı.

" Ben bir karar aldım," kısa bir esten sonra devam etti sözlerine Melek Hanım.

"Onu orada bırakamam! Metin'le konuştuk bu konuyu zaten, o da destekliyor beni. Alacağım o küçük kız oradan!"

Zeynep Hanım şok olmuş gözlerle arkadaşına bakarken böyle bir şey beklemediği çok açıktı. Bir sürece cevap vermekte bile zorlanmıştı.

" Melek, ne diyorsun sen? Bak, seni anlıyorum ama Suat ve Vildan'a nasıl açıklayacağız bu durumu? Onlar da istediler iki çocuğu da almayı ama sen de biliyorsun, o çocuk çok hastaymış. Belki bu vicdansızlık gibi geliyor kulağa, farkındayım. İkisi de çok genç daha, o çocuğu alıp ölümüne katlanamazlardı."

Melek Hanım anlayışla gözlerini yumup açtı çabucak. Elbette anlıyordu Suat ve Vildan'ı. Onlar da kendisiyle aynı kaderi yaşıyorlardı. Nasıl anlamazdı ki?

" Zeynep, bir dinle beni! Benim kimseyi eleştirdiğim ya da suçladığım yok. Onları anlayabilecek yegane kişi benim. Ben de Vildan'la aynı durumdayım, sen de biliyorsun. Yıllarca bir ümit bekledim bir çocuğum olsun diye... Ama yok işte, olmayınca olmuyormuş! Nasip deyip devam ettik yolumuza Metin'le," anlayış bekleyen gözlerini arkadaşının yüzünde gezdirip devam etti.

"Ama şimdi, bunu yapmam gerekiyormuş gibi hissediyorum! Beni anlamıyorsun biliyorum, beklemiyorum da zaten bunu. Senden tek istediğim bana destek olman."

Zeynep Hanım tereddüt dolu bakışlarla derin bir nefes alıp elini arkadaşının ellerine uzattı.

" Melek, canım arkadaşım! Ben senin yıllardır çektiğin acıyı görmüyor muyum sanıyorsun? Sen benim kardeşimsin, canımsın! Her zaman senin yanında olup seni desteklerim biliyorsun ama," kısa bir duraklamadan sonra kararsızca devam etti.

"Ama Yiğit ne olacak bir düşünsene? Hep yan yana olacaklar, nasıl önüne geçeceğiz bunun? Suat ve Vildan dayanabilirler mi sanıyorsun?"

Melek Hanım arkadaşının endişelerini haklı bulup açıklama gereği gördü.

" Ben de bunu söyleyecektim zaten, Metin'le konuştuk bu konuyu. Emekliliğimize az kaldı zaten, biliyorsun. Görev yerlerimizi İstanbul'a aldırmaya karar verdik. Emekli olduktan sonra da oraya yerleşeceğiz tamamen."

Yanında endişe, korku ve duyduklarından memnun olmadığı yüz hatlarından anlaşılan arkadaşına çaresizce bakıp birbirine kenetli olan ellerini sıktı.

"Zeynep, ileride ne olur bilemem. Ama ben bir yola giriyorum ve vazgeçmeye de niyetim yok! Senden de isteğim, yanımda olup beni desteklemem. Her zaman yaptığın gibi..."

***

Günümüz...

"Hoşgeldiniz, çocuklar!"