Loving His Highness - Victor (TO BE PUBLISHED UNDER RISINGSTAR PUBLISHING)

Chapter 46 - Heart's Desire

A/n:
So this is it...the last chapter. :) Tbh, I already finished this last last week but I'm just afraid...i don't know why. Anyway, an epilogue will be posted tonight or tomorrow.

Thank you and hope you'll like this.

--------

Year 1813, Pria's current year~

Martinni's POV ~

The last 4 years was one of the happiest year of my life. Isa iyong kayamanan na maituturing ko.

Naging payapa na ang kaharian. Halos masasayang pangyayari na ang ganap. Walang araw na hindi kami masaya.
It's like a dream come true.

But the pact with Beelzebub is hunting me. I cannot undo it. I cannot get out of it. I must comply or else everyone I love will die.

Truth be told. Nothing last forever.
Kahit perpektong pagkakataon kailangan wakasan. Hindi pwedeng puro nalang kasiyahan.

Bakit kaya ganun?

This past few months I started acting differently so Victor will hate me. Until the day of the festival come.

Isa iyong selebrasyon na ginagawa upang magpasalamat sa biyayang natanggap. Binubuksan ang gate ng palasyo upang makapasok pati mga ordinaryong mamamayan para sa selebrasyon. Maraming tao ang dumating.

Mayroong paligsahang mangyayari kung saan pagtutulongan nilang itumba ang toro. Mahigit dalawampong toro ang nasa kulungan na may matutulis na mga sungay ngunit isa lang ang gagamitin para sa selebrasyon.

Habang nagsisimula na ang kasiyahan ay pumunta muna ako sa simbahan. Walang tao sa loob. Napakatahimik. Mayroon pang mga huni ng ibon ang maririnig.

I kneel. And there, I wish to just vanished with no trace. If only I could, I would. But it's more complicated than that. And my heart is going to burst anytime now. It's too much.

"I'm so sorry for what I am about to do. I am sinner. I admit. I don't deserve to enter this holy house but for the last time, let me ask for forgiveness."

And there I cry my heart out. Para akong mamamatay. Napakabigat. Mas gugustohin ko pang mamatay kaysa gawin ito pero para ito sa anak ko, at kay Victor. I want them to live happily.
After crying inside the church I proceed to the bull's cages. I look at the faces of people smiling, laughing and shouting. It's crushing my heart.

With eyes closed, I unlock the bull's cages.

Makikita ang mga patay na katawan na nagkalat sa daan at maririnig ang hinagpis ng mga tao sa sinapit ng kanilang mga mahal sa buhay. Ito ang mga kawal ng kaharian ng Pria na sumubok pigilan ang mga toro na makapanakit sa mga mamamayan.

"May nakaligtas ba?!" sigaw ni Victor.

Nakatayo siya sa gitna kung saan nagkalat ang mga katawan.

Tumayo ang ako mula sa pagkakayakap sa isang wala ng buhay na bangkay. Ang katawan ni Mang Romeo.

"Kasalanan mo ito! Ikaw ang may gawa kung bakit nangyari ang lahat ng ito! Kasalanan mo ito!"

"Martinni! Mag-ingat ka sa pananalita mo!"

"Bakit? May mali ba sa sinabi ko? Ikaw ang may kasalanan ng lahat ng ito! Nagkamali ka ng desisyong napili kaya nangyari sa atin ito! Ikaw mismo ang wumasak sa kaharian! Hindi kita mapapatawad kahit pa ikaw ang Hari! Napakaraming inosente ang nadamay! Kung hindi mo nalang sana tinuloy ang selebrasyon!"

I know I'm not making any sense but it's the only thing I can do to hate me.
Nagulat ito sa sinabi ko.

"Wala kang karapatang pagsabihan ako ng ganyan!" tumaas na rin ang boses niya.