Secret Garden ❘ d.k.

Chapter 17

Sorry for being away. Lmao, malapit na ako maging Super Junior member kaka-sorry eh. XD Midterms kasi namin at puro major subjects ko this sem T^T Pls, bear w me n my updates >3<

───────────────

Pilit kong hinihila pababa yung katawan ko. I didn't get that much sleep. I slept around 12 last night and now I am forced to wake up one hour before my alarm. Curse you, Panget! >___<

"Woah, you look like shit." I scrunched up my nose. Yan lang ba alam niyang mga salita? "It's too early, Montefalco. What do you want?"

"We're going to school." Kailan pa naging early bird 'to? Hindi ba gusto ng mga pasikat na tao na maging center of attention? Dapat nagpapa-late 'to para pansinin yung pagdating niya. But then again, si Zeke nga pala ito. May pa-mysterious keverluu pa itong nalalaman. He knows he's being seen and the weird thing about that is that he just doesn't make much effort to be seen. I mean, how is that even fair? It's like he doesn't even care? T^T

Naalala ko tuloy yung kahapon. Mula sa pagpasok hanggang sa cafeteria, ginawa niya ang hindi niya madalas ginagawa, ang sadyaing mang agaw pansin. Na-stress siguro siya kaya balik ice cold monster ang drama niya.

"If you want to go early then go. Magpapahatid nalang ako." Kinusot kusot ko yung mga mata ko. "Besides, 'di ba iniwan mo lang ako sa gilid ng kalsada kahapon? If you plan on doing that again, 'wag na. I'm not in the mood."

Hindi siya nagsalita pero tinitigan naman niya ako nang malamig. Lalo tuloy gininaw. Ang lamig na nga sa labas, gagamitan niya pa ako ng mga tingin niyang ganyan. "Hoy, baka nakakalimutan mo, Montefalco. I'm still me! Hindi mo ako madadaan sa kakaganyan mo."

"I'll wait here." Sabi niya saka nagpasak ng earphones sa tenga. Talagang hindi ako pinansin! -____-

"Fine, I hope you freeze here waiting! Matutulog pa ako!" Bumalik ako sa loob ng bahay at iniwan siya dun. Umakyat ako sa kwarto ko at humiga sa kama ko.

Bahala siya maghintay dun! >#>

Pumikit ako at babalik na sana sa pagtulog kaya lang kahit anong pikit ko, hindi na ako makatulog. Tch! Nawala na antok ko! > <

Tumayo nalang ako at naligo. Pagkatapos ay nagsuot na ako ng uniform. Tch! Ang aga aga pa eh.

Bumaba agad ako dahil nakakahiya naman sa naghihintay sa akin, ano? Baka nga nagyelo na siya sa kakahintay... Kung may iyeyelo pa yung taong yelo na yun. -___-

Pagkalabas ko ng bahay, wala na siya doon. Lumingon lingon ako sa paligid, baka nandito pa yung motor niya kaso wala na nga talaga. Umalis na!

SO ANO! GINISING LANG AKO PARA MANG INIS?! =______=++++

"Nakakainis ka! Tch!" Patalikod na sana ako nang may marinig akong tawanan. Oo, ganun ka-exagge na tawa kaya nga umabot sa akin kahit na ang layo ko sa kanila.

Tinignan ko siya. Kaya pala wala na sa harap si Zeke, nandun na sa harap ng bahay nina Audrey.

Lumapit ako sa kanila. Tawa nang tawa si Audrey habang nagkukwento kay Zeke na nakatitig lang sa cellphone na hawak niya. "So I told the driver, I know you're overcharging me because it's not that far. In fact, slums like you would rather walk than take a cab but whatever, I'll double the price." Kwento niya saka tumawa.

I rolled my eyes then faked a cough. "Oh nandyan ka pala. Why are you here, cousin?" Tawag niya sa akin. Ugh.

"Yeah, I'm here because I live here, too, remember?" Tinuro ko yung bahay namin. Tumango tango siya. "Sorry, hindi ko alam."