Vasto

95' Hiçlik IV

Siyah figürler yerin altından çıkmaya devam ediyordu ve her saniye sayısı binlerce kez artıyordu,  yer altından çıkarken yaptığı tüm hareketler ise Vasto'nun ilk başta yer altından çıkarken yaptığı hareketler ile bire birdi.

Beyaz ise şaşkın bir şekilde etrafındaki şeylere şaşkın bir şekilde bakınırken kendi kendine mırıldanmıştı, Vasto ise iki yana açtığı ellerini bir anda ileriye doğru, Yani Beyaz'a doğru uzattığı gibi tüm siyah figürler Beyaz'a doğru koşmaya başladı.

Beyaz ise siyah figürlerin bir anda kendisine doğru koştuğunu görünce hemen savaşa hazır pozisyona geçti.

Yani Beyaz ciddileşmişti.

Hafif eğik durarak bacaklarını hafifçe iki yana açtı, ellerini her an  saldıracakmış gibi öne doğru getirirken anlından iki üç santimetre yükseklikte iki çıkıntı oluşmaya başladı, sanki yeni çıkmakta olan bir boynuz gibiydi.

Kardan daha beyaz cildinde, ıhlamur saçlarına eşlik eden, tıpkı ten rengi  gibi çıkan o iki üç santimlik boynuza benzer çıkıntı oluşmuştu.

Ardından daha bir saniye bile geçmeden Beyaz çılgınlar gibi bağırarak saldırıya geçti, hızı öylesine yüksekti ki yüksekti ki bir orada bir  burada belirirken ardıl görüntüler bırakıyordu.

Sanki onlarca kopyası varmış gibiydi, Beyaz kendisine hücuma geçen siyah figürlere daha onlar yaklaşamadan kendisi onların yanında belirerek işlerini bitiriyordu.

Elleriyle onlara dokunması ile siyah figürler anında yok oluyordu, yüz binlerce siyah figür ortalarında ki Beyaz'a doğru aynı anda koşuyordu, Beyaz ise zamanı bükebilen hızıyla sanki kendisinden onlarcası varmış gibi aynı anda farklı yerlerde bulunarak siyah figürleri yok ediyordu.

Öylesine bir görüntü oluşmuştu ki, gökyüzünden bakıldığında yeryüzü siyah figürler tarafından karanlığa boğulmuştu ama tüm o karanlığın merkezinde yuvarlak vardı ve orada Beyaz siyah figürlerin kendisine ulaşmasını engelliyordu.

Böylelikle neredeyse bir dakika geçmişti ve eğer Beyaz o yok ettiği siyah figürleri saymış olsaydı yüzbinlere  ulaşıtığını söyleyebilirdi.

Tabi o siyah figürlerin sonu yoktu çünkü durmaksızın yerin  altından çıkmaya devam ediyordu, ardından Vasto ellerini avuç ici yere bakacak şekilde koydu ve aynı zamanlama ile yer sallanmaya başladı.

Sonrasında ise, geçmişinde rüyasında görmüş olduğu, o hitap ile siyahların dünyasında görmüş oldugu boyu ağaçları bile aşan o şey.

O şey...

Her gördüğü sefer, Vasto'yu çaresizliğe ve en büyük korkuya sürükleyen o şey.

Kendisini ağlatacak kadar korktuğu o şey, onu görmek yerine milyonlarca kez işkenceyle ölmeyi yeğleyecek kadar korktuğu o şey.

Ona baktıkça hissettiği şeyler öylesine derindi ki, aklına geldiğinde bile ruhunun titremesine sebep olup kendisini boşlukta hissediyordu.

Necronomicon  kitabında dehşet verici şeyler görmüştü, üçüncü varlık gibi bir çok şey görmüştü ama onun gibi bir şeyi daha önce görmemişti.

O şeyi en son rüyasında gördüğünde kendi içine girmişti, daha doğrusu direkt olarak ağzından içeri girmişti.

Şimdiyse Vasto'nun en çok korktuğu o şey yerin altından çıkıyordu.

***

Esmer adamın söyledikleri ile karşısında duran Gora ve diğerleri bir anda arkalarını dönmüştü, İvar hafif bir tebessümle ejderhaya bakarken farklı bir ses oldukça sert baskı oluşturarak yankılanmıştı.