AFİTAP

22. BÖLÜM-HAYAL KURALIM MI?

Bölüm şarkısı;
John Legend - All of me

Dizlerimin titrediğini hissettim, başımı gökyüzüne kaldırdım. Acımı bulutlara gönderiyor gibi hissediyordum. Eğer başkaları da böyle yapıyorsa bulutlara yazık değil miydi? Sahi, kaç acı biriktiriyorlar acaba içlerinde?

"Keşke," diye mırıldandım gökyüzüne bakmaya devam ederken.

"kuşlar kadar özgür olabilsek."

Gözlerimi, içimi kaplayan tarifsiz bir hisle indirdim gökyüzünden.

"Kuşlar;"

Sesin geldiği yöne doğru döndüm. Bora, usul usul bana doğru yaklaşıyordu.

"karşılarına çıkan rüzgarın şiddeti ne olursa olsun, uçmaktan vazgeçmedikleri için özgürler."

Kaşlarımı kaldırdım dikkatle.

"Özgür olmak istiyorsan, rüzgara göre yön almadan uçmayı öğrenmen gerek."

"Canım çok, çok acısa bile mi?"

Göz bebeklerinde kendimi görüyordum. Dudakları kıvrıldı.

"Bunun için üzgünüm. Ama acıtıyorsa keyfini sür, hissizlikten ölüyor insanlar."

"Ölünüyorsa deneyeceğim. Cidden." dedim yere bakarken.

"Hissiz olmak mı isterdin?"

Başımı kaldırdım.

"İyi şeyler hissediyor olsaydım, istemezdim."

Gülümsedi. Yalnızca gülümsedi.

Gözlerimi açtığımda dejavu yaşıyor hissine kapılmıştım zira aynı yatakta aynı şekilde uyanmış olmanın başka bir açıklaması olamazdı diye düşünüyordum. Doğrulduğumda etrafımda görünen kimse yoktu. Üzerinde içecek görünen masaya elinde karton bir kutuyla geldi Rüya.

"Uyanmışsın." dedi kutuyu bırakırken.

"Daha iyi misin?"

Kafa salladım olumlu anlamda. Ama iyi değildim. Hiç iyi değildim.

"Ben hiçbir şey hatırlamıyorum. Nasıl geldik buraya?"

"Yorgun düştüğünden olsa gerek, bayıldın. Sonra da Bora ile birlikte geldik."

İdrak edemediğim yüz ifademden anlaşılıyordu tahminen.

"Bora'nın geldiğini hatırlıyorsundur değil mi?"

"Ha evet." dedim kafa sallarken. Gülümseyip ayrıldı odadan. Üzerimdeki pikeyi sıyırırken Bora girdi içeri.

"Gömleğin çok rahatsız ediyor."

"Bir çok seçeneğin var." dedi aldıklarını ima ederek. Göz devirdim.

"Beğenmedim."

"Görmeden mi?"

Dudaklarımı büktüm, hiç halim yoktu.