HÜZN-Ü MASUMANE

21. Bölüm: Huzur Giyin

🍬 Bayram Şekeriniz Geldi... 🍬

💜💜💜

Sizlerden de şeker gibi yorumlar bekliyorum

😍😍😍

🙋🏻‍♀️ Herkese Hayırlı Bayramlar... 🙋🏻‍♀️

***

Yazarınız Keyifli Okumalar Diler

***

Sabah gün ışığı odayı aydınlatırken genç adam yavaş yavaş uyanmaya başlamıştı. Kendine gelen bilinci ile ilk olarak beline sarılmış, başını göğüsüne yaslamış olan karısını farketti. Başını eğip yüzüne bakmaya çalıştı. Evet bu Asiyeyidi, gelmişti... Cihangir de doladı kollarını Asiye'ye ve sımsıkı sarıldı. Bu sarsıcı sarılış ile gözlerini araladı Asiye.

"Cihangir..."

"Asiye, gelmişsin. Çok sevindim, çok..." dedi Cihangir, mutluluğu sesinden okunuyordu.

"Bende çok sevindim Cihangir bende..." dedi Asiye ve Cihangir'in sarılışına sımsıkı sarılarak karşılık verdi, fakat onun gözlerinden hüzün akıyordu.

Sarıldıktan sonra birbirlerinin yüzlerine baktılar. Asiye, Cihangir'in gülen yüzünü avucunun arasına aldı. Dün gece ağlamaktan şişmiş gözleriyle o yüzü aklına kazımaya çalıştı. Çünkü... Söyleyeceklerinden sonra yine böyle gülüp gülmeyeceğini belli değildi. Son kez onu böyle mutlu hatırlayıp, o gülen yüzden cesaret almak istedi. Ve hatırına kazıdığı o dudaklara bir öpücük kondurdu.

Geri çekilip, "Cihangir... Ben..." dedi.

"Ben de seni çok özledim Asiye..." dedi Cihangir Asiye'nin sözünü keserek ve karısının onu öptüğü gibi o da onu öptü.

Asiye, Cihangir'in kendisine olan sevgisini görünce yine gözleri dolmaya başladı. 'Nasıl söyleyeceğim..? Nasıl af dileyeceğim senden..?' dedi içinden.

Cihangir, Asiye'nin dolan gözlerini fark edince biraz durulurdu. "Asiye niye ağlıyorsun..? Yoksa yine gidecek misin..?" diye sordu gülümsemesi iyice solarken.

Asiye sessizce Cihangir'in gözlerine bakıp ağlamaya devam etti. Bilmiyordu gidip gitmeyeceğini... Demir aralarındakini anlatırsa buralarda tutmazlardı onu. Kaçırılma ile ilgili yalanı çıkarsa da... Elinde olan sadece şu anı vardı. Bu odadan çıktıktan sonrasıyla ilgili hiçbir şey bilmiyordu. Geleceği ile ilgili hiçbir şey bilmiyordu. Artık beş dakika sonrasını bile kestiremiyordu.

"Senden gitmemek için elimden geleni yapacağım.." dedi Asiye yavaş yavaş bulduğu sesiyle.

"Gidersen beni de götür, ben seni korurum babandan..." dedi Cihangir hem güven veren hem insanın içini ısıtan bir samimilikle.

"Bana bu kadar bağlanma... İnsanlar bazen ayrılır... Bazen... Giderler..." dedi Asiye göz yaşlarının arasında zar zor kendisini bularak.

"Ama hep yine bir araya gelirler değil mi..?" diye sordu Cihangir umut dolu sesiyle.

"Hı hı..." dedi Asiye yavaşça başını salladı. "Sevenler hep yeniden bir araya gelirler..." dedi tane tane ve yavaşça.

"Uzun süremesin ama... Hemen bir araya gelsinler. Çünkü ben, sen gidince çok üzüldüm. Böyle içim ezildi, yalnız kaldım. Yazık ayrı kalanlara..."

"Neden... Neden bu kadar üzüldün ki..? Ben varken... Seni üzmüyor muydum..? Niye gittiğime bu kadar üzüldün..? Niye sevinmedin..?" dedi Asiye ve yeniden şiddetlenmeye başlayan ağlamasıyla. Bu sorular dilinden çıkarken adeta yüreğini paramparça ediyordu.