Lietpol

Dzień 3(cz. druga)

Polak wszedł po woli otwierając drzwi do pokoju Torisa. Wspólnie postanowili że na okres chodzenia do szkoły zamieszkają razem. Za Litwinem rozległ się śmiech blondyna na widok przyjaciela w jednej z koszul podarowanej mu przez Feliksa. Jak można się domyślić nie była ona normalnego koloru , na pocieszenie można dodać że przynajmniej nie była ona różowa. Co prawda zielona koszula w żółte kropki niezbyt pasowała do Laurinatisa lecz co można powiedzieć? Kiedyś dostał ją na urodziny i od pół roku nie widział jej na oczy, to tylko nie winna przymiarka... Chłopak szybko zdjął z siebie ośmieszającą go część ubrania i zaczął zakładać na siebie bluzkę w swoich barwach narodowych. Feliks tylko zaśmiał się cicho i skoczył znienacka na bruneta. Ten zachwiał się i wylądował na ziemi z Feliksem na sobie. Teraz Polak już nie śmiał się cicho. Mówiąc szczerze po prostu śmiał się w niebo głosy. Objął zdziwionego Torisa rękoma i oplótł swoje nogi dookoła jego tali. Po chwili już turlał się z nim po miękkim dywanie.
-F-felek!-jęknął Litwa gdy jego przyjaciel zrobił sobie małą przerwę. On nie prosił się wcale o turlanie się po nowym dywanie w nowym ubraniu... W pewnym momencie zielonooki przestał się śmiać i położył się na dywanie obok swojego towarzysza.
-Generalnie to wiesz co?-drugi pokiwał przecząco głową, nie musiał wiedzieć o co chodzi Feliksowi za każdym razem gdy pomyśli. -To tak jakby nie fair... Oni mogą żyć normalnie, nie muszą martwić się tysiącami ludzi, nie muszą patrzeć na wzloty i upadki swojego dzieła,  nie muszą planować czegoś latami by zepsuć to jednym fałszywym uściskiem dłoni,  mogą żyć beztrosko,  mogą się zakochać, oni mogą tyle rzeczy... Mogą założyć rodzinę... Mogą żyć z bliskimi bez obawy że ich stracą... Oni nie muszą patrzeć jak wszystcy ludzie giną, i nie imuszą później się za to obwiniać...-po policzku chłopaka spłynęła pojedyńcza łaza. Toris spojrzał na niego zdziwiony. Nie pamiętał kiedy ostatnio jego przyjaciel płakał. Obrucił się w jego stronę i przytulił płaczącego już na dobre przyjaciela.
-Spokojnie Felek... Przecież my też możemy zakładać rodziny... Też możemy się zakochać, a obwiniać się nie powinieneś!-zakączył Litwa i przytulił jeszcze mocniej chłopaka. Feliks wtulił się w jego tors. Po kilkunastu minutach obaj zasnęli wtuleni w siebie. I jedno było pewne: do szkoły dziś nie pójdą...
_________________________________________
Wróciłam! ＼（＠￣∇￣＠）／
Ale bardzo potrzebuję Waszej pomocy♡-♡
Skończyły mi się pomysły dlatego proszę was o dawanie tylu ile tylko można. Nie obiecuję że wszystkie wykorzystam ale postaram się. Miłego dnia/wieczora/nocy.