AWARINA’s POV
I pulled her closer to kiss her neck. “Ayy ang kulet. Sabi ko ngang wag muna eh.” I pouted. Sinusubukang magpacute para lang pagbigyan. “Hindi yan gagana kiddo!” Saad habang nagpatuloy parin sa pag-aayos.
Magmula nong umalis si Rebekah ay pinili siya ni ate upang ipalit sa posisyon nito. Makakatulong rin kasi saming dalawa na mapagaan ang bawat isa dahil alam namin ang naramdaman nang isa’t-isa. “Bakit naman hindi eh apat na buwan na kitang girlfriend?” Tanong ko.
Kahit ang relasyon namin ni Dayena ay alam na nila Ama at ina, ganon rin si kuya at ate. Swerte ko dahil suportado nila kami kahit na ni Sir Leisar. “Ang pagtatalik ay isang sagradong ginagawa mahal ko. At maaari lamang iyong mangyari sa tunay na mag-asawa.” Yumuko ako. “Ahhmm! Ok.” Malungkot na saad.
“Asan ka pupunta?” Tanong niya nang mapansing binuksan ko ang pinto. “Magpapalamig lang.” Sabi sabay turo sa labas. “Galit ka ba?” Umiling-iling ako. “Hindi.” Sagot ko. Kumunot ang noo niya. Alam kong iniisip niya na nagsisinungaling ako, pero ang totoo hindi talaga. Ngumiti ako at lumapit sa kanya. “Bat naman ako magagalit.” Hinawakan ko ang bewang niya para ilapit sakin ang katawan niya.
Kita ko ang pamumula niya kaya mas lumawak pa ang ngiti ko. Umiwas siya ng tingin para itago ito. “Sos, hindi ka pa nasanay? Ako nga sanay na sanay na dahil sa tuwing ginagawa ko ang paglapit sayo ay lagi kang nagmumukhang kamatis.” Dali siyang humarap. “Lagi---, Hi-hindi kaya!” Angal nito.
Tumawa ako. I move my hand inside her shirt to touch her belly. I try to go down. I’m almost there when she moan. I smile. Sapagkat napahinto ako ng hawakan niya ang kamay ko at tinanggal ito. ‘Alam ko naman na gagawin niya iyon.’ Ngumiti ako.
I kiss her cheek.“Sige magpapahangin lang ako.” Pagpapaalam. Hindi na ako nagdemand ng sagot because I love when I’m leaving her speechless.
Lumakad ako papunta sa silid ni Ate. “Anong maipaglilingkod ko love bird?” She greeted and wink. “Ate gusto ko pong ikasal na sa kanya. Gusto ko po na siya na ang una at huli kong mamahalin.” Nakangiting saad. Natulala siya sakin ng ilang segundo bago tumili sa kilig. Dali naman akong lumapit para takpan ang bibig niya. “Ate!” Pagbabawal ko.
“Pasensya na. Hindi ko lang talaga lubos maisip na naririnig ko ang mga salitang iyan mula sa iyo. Hindi rin ako makapaniwala na nauna ka pa kesa sakin. Hays~~~, kelan ko kaya makikilala ang isang tulad mo o tulad ni Dayena?” Lumapit ako sa kanya.
“Alam mo Ate. Hindi naman yan hinahanap eh kusa po yang darating. Baka nga po nariyan lang sa tabi-tabi. Kailangan mo lamang maging bukas para maglakas loob siyang pumasok sa mundo mo.” Paliwanag ko.
Tumango-tango siya. “Tama ka nga. Darating rin siya balang araw.” Nakangiting saad. Ngumiti rin ako. “Back to me. Pano po ba mag-propose?” Nag-aalangan na tanong. “Wala akong alam. Bakit di mo kaya muna sabihin ang balitang iyan kina Rebekah. Siguradong matutuwa ang mga yon.” Opinyon niya.
SINADIA’s POV
*Mahigit tatlong buwan na rin ang nakalipas matapos ang pagligtas*
‘Ngayon ang death anniversary at b-day ni nanay. I have to invite Rebekah para maipakilala ko na siya.’
“Hey, love. Gusto ko nang ipakilala sa iyo si Nanay. Alam ko ring nagagalak na siyang makilala ka at ni Tatay.” Pag-aagaw ng atensyon niya. “Talaga? Ikinagagalak ko ring makilala sila. Pero matapos nating pumunta roon ay pumunta nanaman tayo sa puntod ng mga magulang ko. Gusto ko rin silang ipakilala sa iyo.” Tumango ako at ngumiti.
Dali akong nagpahanda ng karwahe at tumuloy kami sa sementeryo kung saan nakahimlay si nanay at tatay. “Dito ba sila nakatira?” Tanong nito. Tumango ako. ‘Hindi ko kayang sabihin sa kanya na wala na sila iniwan na nila ako.'
YOU ARE READING
MY WORSE LOVELY NIGHTMARE
RandomIs it totally that worse to fight for love? Or it is totally hard to win because of the people that surrounds us? Question that I can't totally answer. By: The princess That's not the case. You know what? If you really knew what the battle all about...