MY WORSE LOVELY NIGHTMARE

30.ERASE

YERONICA’s POV

“Pano kami nakaligtas, mama? Pano po kami nakatakas?” Nagtatakang tanong. “Dumating ang grupo ni Amanda at nakipaglaban. Mismong si Amanda ang tumarak ng espada niya sa puso nong pinuno nila. ” Kita kong humigpit ang pagkakahawak niya sa kamay ni Rebekah. Yumuko siya. “Pero may nauna pang nagligtas sa inyo.” Iniangat niya ang ulo.

“What do you mean?” Tinitigan ko si Rebekah. “Takot na takot siya nun, hindi niya alam ang gagawin. Sinusubukan niyang tanggalin ang nginig at sinisisi ang sarili na bakit kung kelan pa kailangan na kailangan mo siya ay pagtakbo lang ang tanging nasa isip niya. Pero nagising siya. Binuhay ng galit ang katapangan niya.” Hinawakan ko ang kamay ng naluluhang si Rebekah.

“She used her skill para patumbahin ang taong may hawak sa kanya. After that she attack her next target. By her full force she kick the boss penis.” Ngumiti ako at natawa silang dalawa habang umiiyak. “He shouted in pain and his grip loosen. You fall to the ground but the little girl is not satisfied in just one kick. She grab a huge stone then trow it to the mans face. Wala itong malay na natumba. Yun pa ang nangyari bago dumating sila Amanda.” Nakangiting sambit.

Sumandal ako sa upuan. “Masayang- masaya ako nun mang maiuwi kang buhay sa akin. Tama lang na may tiwala ako sa iyo, Rebekah. Ramdam ko nun na hindi ka papayag na masaktan siya at may tiwala ako sa pagmamahal mo sa anak ko.”

Tinitigan ako uli ni Sinadia. “Pano niyo po nalaman ang lahat ng mga ginawa namin kung wala kayo run?” Nagtatakang tanong. “Tama, wala nga ako kaya nagpapakwento na lamang ako kay Preyeka. Sa bawat sulok na pinupuntahan niyo ay naroon siya nakasunod, nagmamanman. Kahit dun sa labanan ay isa siya sa mga ipinadala ko ng hindi nalalaman ng papa mo. Dahil alam kong magagalit siya.”

“Kung nandun siya. Bakit hindi niya man lang kami tinulungan?” Reklamo nito. “Kasi inutos kung huwag gagawa ng galaw kung alam niyang hindi pa malubha ang kanyang nasasaksihan. Kaso nung oras na sinasakal ka ay may umatake sa kanyang kalaban. Wala siyang magawa kundi labanan ito, nang makita ka sina Amanda ay dali siyang sumigaw ng tulong sa papalapit na hukbo nito.”

Pinunasan niya ang luha at nagsabi. “Naguguluhan parin ako. Pano ko siya nakalimutan. Pano nawala sa aming isipan ang aming pagkakaibigan?”

Ngumiti ako. “Sinong nagsabing hanggang kaibigan lang ang inabot niyo?” Daling winaglit ni Rebekah ang luha sa mga pisngi at tulala akong tinitigan.

SINADIA’s POV
(The young and cutest one)

“No… STOP!” Sigaw ko at umupo. She shockingly hug me. My tears starts to fall because of my mother’s touch. Sinubukan kong itulak si Mama at nagwika. “Re-rebekah… Where is she?” Hinimas niya ang likod ko at mas hinigpitan pa ang pagkakayakap.

“Shh, she is fine. Don’t worry. She just need rest.” Patuloy paring tumulo ang mga luha na parang punong-puno ng tubig ang katawan ko.

“You know what, you need to go back in sleep. I’m sure when you wake up the pain will be gone..” Kumalas siya sa pagkakayakap at tiningnan ako. I shook my head. “I’m scared. I can hear their voices and see their faces and the dead bodies.”

She gently press my arm. “Don’t be scared. I’m her, everyone’s here for you. That would never happen again.”

“You promise?” I ask. Tumango siya. “I promise.” I wipe out my tears. “O-ok. Can you stay here every night until I forget everything?” Lumapit siya at hinalikan ako sa noo bago tumango.

*****

A week pass but still that event is poisoning my minds slowly. Lagi akong puyat dahil tuwing ipipikit ko palang ang mga mata  ko ay nagigising na agad ako dahil sa takot. I’m also worried because until now I didn’t see Rebekah.