Vote ve yorumlarınızı esirgemeyin lütfen 💕👐
"Ne söylediğinin farkında mısın baba sen?"
"Annen öldü diyorum kızım, intihar etmiş."
"Ne intiharı baba, neden intihar etsin ki?"
Zar zor toparladığım cümlelerle devam ettim konuşmaya.
"Ölmemiştir baba, bir yanlışlık vardır. Benim annem ölemez, henüz çok erken."
Derken yere yığılıp kalmıştım. Savaş koşarak yanıma geldi.
"Ne oluyor Haziran böyle, iyi misin?"
Ben hala babama sesleniyordum.
"Hangi hastane baba, söyle geleceğim. Annem bana veda etmeden gitmez."
"Yeniay hastanesi."
Ayağa kalktım. Onu görmeden inanmam öldüğüne Hastane buraya çok yakındı. Arabayı, Savaş'ın varlığını, herşeyi unutup koşmaya başladım.
Arkamdan koşarken "Haziran" diye bağırdı Savaş. Şuan ona durupta laf anlatacak ne vaktim ne de aklım vardı.
Aklımı kaçıracakmışım gibi hissediyordum. Benim annem ölemez. Daha iki gün önce yüz yüzeydik. Beni yüz üstü bırakıp gitmez.
Böyle olmamalı.
Hastanenin önüne geldiğimde. Eskisinden daha hızlı adımlarla girdim içeri.
"Anne" diye haykırıyordum. Yüzlerce kanadı kırık hastanın içinde.
"Annem. Annem bu hastanedeymiş."
"Sakin olun hanımefendi öncelikle. Annenizin ismi nedir?"
İki üç kez derin derin nefes aldım.
"Sevilay Aktaş."
Koridorun başından gelen babamı görüp, yanına koştum.
"Baba, baba annem nerede?"
Ağlıyordum hıçkıra hıçkıra. Arada nefesim boğazımda düğümleniyor konuşamıyordum. Boğulabilme riskim artıyordu, her haykırışımda.
"Annemi göster bana, beni bekliyordur o, gitmez hemen. Hep beklerdi yine bekler."
Ayakta duracak mecalim kalmamıştı. Yere çöktüm. Babamın bacaklarına sarılıp yalvarıyordum.
"Annem ölmüş olamaz baba. Daha onunla barışmamıştık bile. Ben ona sarılamadım. Doya doya öpmedim. Bu şekilde olmaz baba. Bana küs, terkedemez beni."
Babam eğildi. Yüzümü avuç içlerinin arasına aldı. Gözlerini gözlerime dikip, konuşmak için ağzını açtığında,sesi kesildi sanki. Yada boğazından geçmedi "ölüm" kelimesi.
Tüm sözlerini yuttu ve sıkıca sarıldı.
"Sakin ol kızım. Geçecek." diyebildi.
Bir kaç defa başımı okşadı "geçecek "
diye diye.
Belkide "Gelecek" ten sonraki en büyük yalandı "Geçecek."
Annemse ne gelecekti, ne de benden bir kez daha geçecek.
O benim annemdi, her ne yapmış olursa olsun beni büyüten. Bana sonsuz sevgisini verendi.
Düştüğümde belki kaldırmazdı ama en güzel düşürendi.
Ağladığımda benimle beraber ağlamazdı yada gözyaşımı öpmezdi. Kızardı hep, sus ağlama derdi.
Şimdi nasıl baş edeceğim ben onsuzlukla. Her şeyi öğrettide onsuzluğu öğretmedi.
En son ona artık annem olmadığını söylemiştim. Bu yüzden mi gitti?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KÖTÜ ŞANS
RomanceÇünkü yaşanmış ve yaşanılabileceğine ümit beslenen her aşk ,mutlu sonu hak eder. Kusurlu da olsa. Kusur AŞK da olsa... ....Karanlıkta bulduğumda kendimi , bu muydu diye sordum kendime . Cidden bu muazzam güzellikten korkuyor muydum ? Sonra bir düşü...
