KÖTÜ ŞANS

Uzun Zaman Sonra

"Hayır hamile falan değilim." dememin ardından hızlıca ittirdim Doruk'un bana uzattığı testi. Öğrenmek istemiyordum, gerçekse bile. Bir bebek hayatımı kötü etkileyebilirdi, iyi de etkileyebilirdi elbet ama ben henüz hazır değildim buna. Bir bebeğim olursa eğer olacak olan şeylere...

İç sesim deli gibi Savaş'a yani, diye bağırırken ağzına yastık bastırıp sesini kesmek istiyordum.

Koşarak Cemre ile beraber kullandığımız odaya çıktım. Bu gerçeği reddediyordum kendi içimde. Dorukta peşimden geldiğinde ben çoktan kapıyı kilitlemiştim.

"Haziran aç kapıyı lütfen. Biraz fazla ani oldu biliyorum ama ben de nasıl söyleyeceğimi bilemedim. Birden çıktı ağzımdan.."

"Ben hamile değilim. Yediğim bir şey dokunmuş olmalı."

Derken akan gözyaşımı sildim. Korkuyordum, fazlasıyla korkuyordum hatta, ama içimde kenarda köşede kalmış bir hormon tek başına halaya durur gibi mutluydu aynı zamanda.

Ne yani şimdi ben anne mi olacaktım?
Minicik ayakları olan biri arkamda anne anne diye gezinecek miydi?
Cinsiyeti ne acaba?

Tüm bu soruları unutup, yapmam gerekeni yaptım ve gerçek olmaması için dua ettim. Eğer gerçekse tek başıma ne yapardım ben o ufaklıkla. Savaş'ı unutmaya çalışırken onun bebeğine nasıl annelik yapardım. Hem de onsuz.... Bu benim yapabileceğim bir şey değildi.

Ah Savaş Ah, şimdi yoksun ama yine hatırlattın kendini.

Doruk şuan inkar aşamasında olduğumu anlamış olacak ki sesini alçaltıp tekrar seslendi bana.

"Kapıyı aç güzelim. Tüm bunları halledebiliriz."

Konuşmaya ihtiyacım vardı. Birilerinden akıl almaya, tek başıma idare edemezmişim gibi hissediyordum bu yüzden attığım yataktan kendimi alıp, kapıya yöneldim.

Kapıyı açtığım da, Cemre' de oradaydı.

"Ben de gelebilir miyim?"

Sormasına gerek bile yoktu, o benimle nadir bulunan arkadaş olma özelliğine sahipti.

"Tabi."

İkiside girmişti içeri. Cemre her şeyi biliyor gibi bakıyordu. Doruk ise oturduğu yataktaki yastığı kucağına almış, sıkıca sarılmıştı hatta ona. Aralarına oturdum.

"Test yapmak istemiyorum."

Cemre elini elimin üstüne koydu, anaç bir tavırla,

"Gerçek olmasından korkuyorsan eğer korkma biz yanındayız. Her türlü destek oluruz. Test yapmak zorunda da değilsin. Öğrenmek istemiyorsan eğer bunu erteleyebilirsin. Hem daha hamile olduğun bile kesin değil."

Suratına melek gülümsemesini yerleştirdi ve zaten göze batan gamzeleri daha bir belirgin hale geldi.

" Teşekkür ederim. " dedim ve Cemre'ue sarıldım. Sarılmak bana her zaman için iyi gelmiştir. Belki yine iyi gelir düşüncesiyle ...

Doruk ses çıkartmadan bizi izliyordu, bu görüntü kardeşi Cemre'nin hoşuna gitmiş olacak ki "Buraya gel masum inek." deyip onu sarılmamız davet etmişti.

Ayrıldıktan sonra "Ee bu kadar dram yeter gidelim ve yemek yiyelim. Hem sana Doruk'la benim bir sürprizim var Haziran."

"Sürpriz mi?"

"Bakıyorum birilerinin neşesi yerine geldi." kocaman sırıtıyordu.

"Bayılırım sürprize."

"O zaman biran önce yemek yiyelim ve sürprizine götürelim seni."