*TAMAMLANMIŞTIR*
~"Ben 'ağabey' olarak dayatılan çocukluk aşkımla nasıl birlikte olunur bilmiyorum."~
...
Pencerenin önünde ufacık bir saksıda büyümesine rağmen bütün ihtişamı ile açan rengarenk bir çiçektim ben.
Bana dayatılan bir hayatı yaşama ko...
Multimedya: Mahalle (bizimkisi yokuş olmasa da...)
*** Fırat:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Gülsüm'den...
Boğazımı temizleyip kendimi geri çekerken az önceki yakınlığı aklıma getirmemeye çalışıyordum. Gözlerimi birkaç kez kırpıştırdım.
Bakışlarım etrafı tararken mahalleyi ne kadar çok özlediğimi fark ettim. İleride evin önünde oturan kadın topluluğu buraya bakarken yutkundum. Sıçmıştım!
"Şey, ben eve gideyim. Sağ ol."
Cevap vermesine müsade etmeden hızlı adımlarla bizim eve doğru adımladım. Kadınların önünden geçmeme gerek kalmadığına şükrederken üzerimdeki ceketi yeni fark ediyordum. Yerimde durup geriye baktım. Oflayıp arabaya geri yürürken arada iki adım kala elimdeki ceketi ona fırlattım. Çevik bir hareketle ceketi yakaladı.
°
Evin kapısında dikilirken ailemin verecekleri tepkiyi merak ediyor aynı zamanda yorgunluktan ölüyordum.
Elimi kaldırıp tokmağı birkaç kez kapıya vurduğumda arkaya bir bakış attım. Ahmet Selim kendi evine giriyordu. Ah, bizim evlerimiz karşılıklıydı! Ne büyük şans ama!
Kapıyı açan ağabeyim oflarken beni görmesiyle gözlerini büyütüp kapıyı geri kapattı.
Gözlerimi devirdim. İçeriden sesini duyuyordum.
"Anne! Bir manken kapımıza dayanmış!"
Kıkırdadım. Kapıya tekrar vurdum.
"Ya ağabey! Aç şu kapıyı!"
Arkadan gelen gülme sesiyle birlikte kapı açıldı. Ağabeyim kocaman cüssesi ile üzerime çullanırken birkaç adım geriledim.
"Çüş! Ne ile besleniyorsun sen?! Bu ne ağırlık?! Kilo mu aldın?"
