Page 269-272
Page-269
တတိယေန႔ ေႏြးေထြးလွတဲ့ေကာင္းကင္ျပာႀကီးေအာက္တြင္ ဖုန္းက်ဳိတစ္ေယာက္ ၂ရက္တိတိခက္ခက္ခဲခဲေလ့က်င့္ၿပီးေနာက္ ေျမျပင္ေပၚမွာေလွ်ာက္ေနသလို ႏွင္းတိုင္လံုးေတြေပၚမွာ မ်က္လံုးမွိတ္ေအးေဆးေလွ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သူမေက်ာင္းတက္တုန္းက ေရွးသမိုင္းစာအုပ္တစ္အုပ္မွ ဒီစကားေတြကို ဝိုးတဝါးမွတ္မိလာတယ္ "အားလံုးက ျဖစ္ရပ္ေတြခ်ည္းပဲျဖစ္သလို အားလံုးက အႏွစ္သာရမရွိျခင္းပဲ ဒါ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ရပ္မွန္သမွ်က အႏွစ္သာရမရွိဘူး ဒါေတြကိုေသခ်ာနားမလည္လို႔ စိတ္ႏွလံုးသားညွိဳးငယ္တာပါ ဒါေတြကိုေသခ်ာ နားလည္သေဘာက္ေပါက္ၿပီဆိုရင္ ေအာင္ျမင္တာပဲ"။ ဒီဗုဒၶက်မ္းစာပိုဒ္မွ ဖုန္းက်ဳိတစ္ေယာက္ ႏွင္းတိုင္လံုးေတြကို ျဖစ္ရပ္ေတြလို႔သေဘာထားလိုက္တယ္။ ထိုတိုင္လံုးေတြကိုဂ႐ုမထားဘဲ ဒီႏွင္းေတာထဲကို ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံသြားႏိုင္တယ္ဆိုရင္ သူမေအာင္ျမင္မွာပဲ။ ဒီေန႔ သူမ ဘယ္အရာမွတကယ္မတည္ရွိသလို ႀကိဳးႀကိဳးစားစားေလ့က်င့္ဖို႔လိုတယ္။ ထိုအေၾကာင္းေတြကို သံုဟြာကိုေျပာျပေတာ့ သူအထင္ႀကီးသလိုအံ့ၾသသြားၿပီး သူမမ်က္လံုးကိုစည္းထားတဲ့ ပိုးသားပိတ္စေလးကိုဖယ္ေပးဖို႔ သေဘာတူခဲ့ေလတယ္။ သူမ ႏွင္းတိုင္ေတြေပၚ နည္းနည္းေလာက္လွည့္ပတ္သြားၿပီးေနာက္ အရာအားလံုး အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။
အျဖဴေရာင္တ႐ုတ္ဆီးသီးပြင့္ေတြဟာ တိမ္တိုက္ထုျဖဴျဖဴေလးေတြ အပင္မွာခ်ိတ္ဆြဲထားဟန္တူတယ္။ သံုဟြာကေတာ့ ၂ရက္လံုးလံုး တစ္ေယာက္တည္းစစ္တုရင္ကစားေနရတာ ၿငီးေငြ႕သြားလို႔ထင္ပါရဲ႕။ တစ္ေနရာရာက ရႊံ႕ေစးေကာင္းေကာင္းတစ္ခ်ိဳ႕ကိုရွာေတြ႕ထားၿပီး ကြင္းျပင္အျပင္ဘက္မွာထိုင္ကာ ထိုရႊံ႕ေစးကို တစ္စံုတစ္ခုအျဖစ္ပံုေဖာ္ျပဳလုပ္လ်က္ရွိတယ္။ အရင္တုန္းကလည္း သူေႂကြထည္ေတြျပဳလုပ္ေနတာကို ဖုန္းက်ဳိျမင္ဖူးတာမို႔ ထိုအလုပ္ေပၚမွာ အၿမဲအာရံုစိုက္တတ္မွန္း သူမသိတယ္ေလ။ သို႔ေသာ္ ဒီေန႔မွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာထားက တစ္မ်ိဳးေျပာင္းေနတယ္။ သူမေလ့က်င့္ေနတုန္း ခဏခဏ သူရွိရာဘက္သို႔လွည့္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ တစ္ႀကိမ္..ႏွစ္ႀကိမ္..သံုးႀကိမ္။ ေလးႀကိမ္ေျမာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သူမ ေျခေခ်ာ္ၿပီး ၁၀မီတာေလာက္ရွည္တဲ့တိုင္လံုးေပၚကေန ျပဳတ္က်ပါေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သံုဟြာဘာလုပ္ေနလဲဆိုတာ သူမျမင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီေလ။ ၾကည့္ရတာ သူ အ႐ုပ္တစ္ခုလုပ္ေနပံုပဲ။
