Page 288-293
Page-288
ေနာက္ ၇ ရက္ၾကာေတာ့ အားလံုးေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ၿပိဳင္ပြဲႀကီးကို ၿမိဳ႕ေတာ္အေနာက္ဘက္ ေျမနိမ့္ပိုင္းေနရာမွာက်င္းပခဲ့ပါတယ္။ အရင္တုန္းက Fanyin ေတာင္ၾကားမွာ ဥတုရာသီ၄ခုလံုးရွိခဲ့စဥ္အခါကဆိုရင္ ဒီေတာင္ေစာင္းေနရာမွာ မက္မြန္ပင္ေတြနဲ႔ဖုံုးလႊမ္းေနခဲ့တာျဖစ္လို႔ မက္မြန္ေတာင္ၾကားလို႔ေတာင္ ေခၚေဝၚေလ့ရွိခဲ့တာ။ သို႔ေသာ္ ရာစုႏွစ္၂ခုအတြင္းမွာပဲ ႏွင္းေတြနဲ႔ေရခဲေတြက ေတာင္ေစာင္းတစ္ဝက္ေလာက္ကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ေလၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ေတာ္ဝင္နန္းေတာ္က ဒီေနရာကို အားကစားက်င္းပရာရင္ျပင္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့တာေပါ့။
ဖုန္းက်ဳိတစ္ေယာက္ကေတာ့ ရင္ျပင္ထဲကိုေျခခ်လိုက္ကတည္းက အတန္းေဖာ္ေတြနဲ႔ တက္ႂကြစြာစကားဝိုင္းဖြဲ႕ေနေလရဲ႕။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ရက္တုန္းက သူမတုပ္ေကြးမိေနတာဆိုၿပီး သံုဟြာလိမ္ဆင္လုပ္ထားတာေလ။ သူမအိပ္ယာေပၚကဆင္းဆင္းခ်င္း ဒီလိုၿပိဳင္ပြဲကိုဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္မယ္ဆိုေတာ့ အတန္းေဖာ္ေတြ အံ့ၾသတႀကီး လာေရာက္သတင္းေမးၾကတာေပါ့။ ဖုန္းက်ိဳ ၿပိဳင္ပြဲရင္ျပင္ကို တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေသခ်ာတာေပါ့ ႏွင္းတိုင္လံုးႀကီးေတြက သူမျမင္ကြင္းကို လႊမ္းမိုးထားတယ္။ Meng Shao သူမကိုျပခဲ့တဲ့ရင္ျပင္နဲ႔ တစ္ပံုစံတည္းပဲ။ ျမဴဆိုင္းေနတဲ့ မနက္ခင္းေနေရာင္ေအာက္မွာ ခၽြန္ထက္ေနတဲ့ ႏွင္းတိုင္လံုးႀကီးေတြက ေၾကာက္လန္႔စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေတာက္ပလ်က္ရွိတယ္။ သို႔ေသာ္ သံုဟြာၫႊန္ၾကားျပသေပးတဲ့ ၁၀ရက္တာေလ့က်င့္မႈအၿပီးမွာ ထိုတိုင္လံုးေတြကို သူမ အေရထဲေတာင္မထည့္ေတာ့မပါဘူး။ ေရြ႕လ်ားေနတဲ့တိမ္စိုင္ေတြကိုၾကည့္ေနသလိုမ်ိဳးကို သူမ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးၾကည့္ေနတာ။ Meng Shao အေၾကာင္းေျပာမွပဲ... မေန႔က သံုဟြာသူမကို အကာအကြယ္တံတိုင္းထဲကလႊတ္ေပးေတာ့ တျခားသူေတြကိုလိုက္ေမးၾကည့္တာ သူ ထပ္ၿပီးမိုက္႐ူးရဲဆန္တဲ့ပံုစံမ်ိဳးမရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ သူ ေသခ်ာစဥ္းစားျပီးသြားၿပီထင္ပါရဲ႕။ Meng Shao သူ႔ကိုယ္သူ ထပ္မႏွိပ္စက္ေတာ့ဘူးဆိုတာသိရေတာ့ သူမစိတ္ခ်ႏိုင္ပါၿပီ။
