Taken by him.

H16

POV Zafi

De pijn is ondragelijk. Het blijft maar komen en komen. Ik kijk omhoog en zie dat iedereen aan het lachen is. Cole en Luke lachen het hards natuurlijk. De pijn stopt en ik heb door dat ik op de grond lig. ''En nu ga je naar ons luisteren, begrepen?'' Dennis kijkt mij met een gemene grijns aan. Ik knik en voel gelijk een schok. ''Begrepen?'' vraagt Dennis nu op een dringende toon. ''Ja Dennis.'' Krijg ik met moeite uit mijn keel. Dennis knikt. ''Oke Zafi, je krijgt iets meer vrijheid, omdat je nu de halsband hebt en je bent alleen. Je wordt natuurlijk wel nog wakker gemaakt, maar je kan zelf eten pakken als je wil, de tv gebruiken. En als er iemand bij je is mag je even de tuin in.'' Ik knik een beetje. Dankbaar voor de vrijheid. ''Dennis?'' Ik kijk hem een beetje bang aan. ''Waar zijn Roos en Esther?'' Dennis kijkt weg alsof hij zich moet bedenken. Dan kijkt hij mij met een boze grijns aan. ''Dood.'' Is het enige woord wat hij zegt. Ik voel tranen op komen en mijn handen beginnen te trillen. Door mij, dit is door mij! Hoe kon ik ook bedenken dat het slim zou zijn om te gaan ontsnappen? Brent brengt mij terug naar een kamer. Het is niet een kamer die ik eerder heb gehad. De kamer is redelijk ruim, er staat een bed en zelfs een tv en een bureau. ''Dit is je nieuwe kamer.'' Zegt Brent. Hij verlaat de kamer, maar doet hem niet opslot. Even schiet het idee van ontsnappen door mijn hoofd. Maar dat lijkt mij onmogelijk. Ik zet de tv aan en zie dat er nieuws op is. ''Er is nog steeds geen aanwijzing waar de vermiste Zafirah, Roos en Esther kunnen zijn. De politie blijft zoeken, maar ze vrezen het ergste.''  Ik voel de tranen in mijn ogen terug komen. Wat als mijn vriendinnen de hoop al hebben opgegeven? Nee, dat zouden ze nooit doen. Ik probeer ruw de tranen weg te vegen, maar ze blijven maar komen. Ik kijk naar de deur en zie een sleutel in het slot. Ik ren er heen en doe hem op slot. Het maakt mij niet meer uit, ik wil ze niet zien. Ze komen toch niet binnen.

POV Justin.

We rijden nu al een tijdje. Ik zit achterin het busje en ben de wonden van Esther en Roos aan het verzorgen. We moeten snel naar het ziekenhuis. Esther heeft veel bloed verloren. Sander zit achter het stuur en rijd heel hard. We zijn al een paar keer door rood gereden. Ik zit met een naar gevoel in mijn buik, we hebben Zafi achter moeten laten. Luke had haar te pakken en we konden niks doen. Ik voel tranen prikken in mijn ogen. Wat moeten we nu! Als we naar de politie gaan worden wij opgepakt! Maar ze zullen ons ook nooit geloven, wat we ook zeggen. We kunnen niet anders. We zijn bij het ziekenhuis en ik til Esther in bruidsstijl op. We lopen zo snel mogelijk naar de eerste hulp. ''Wat is er gebeurt?!'' Een verpleegster komt geschrokken onze kant op. Ik kijk Sander even aan die Roos tilt. ''Mijn vriend en ik waren door het bos aan het wandelen, toen vonden wij deze twee meisjes op de grond. Ze is door haar been geschoten en voor dood achter gelaten denk ik.'' Zeg ik dan maar. Ik kan haar moeilijk de waarheid vertellen.

We zitten nu te wachten in de wachtkamer. Er komt een dokter naar buiten. ''Ze zijn nu wakker, maar willen alleen met jullie praten. Hoe kan het dat ze jullie namen weten?'' De dokter kijkt ons verdacht aan. ''Ze waren nog een beetje bij bewustzijn toen we ze vonden. We hadden hen onze namen verteld.'' De dokter knikt en laat ons binnen. Ik loop gelijk naar Esther toe. ''Gaat het een beetje? Heb je nog ergens pijn?''  Esther schud haar hoofd. Ze kijkt mij verdrietig aan. ''Zafi?'' Is het enige wat ze zegt op een zachte fluister toon. ''H-het spijt m-me.'' Ze barst in huilen uit. Ik duw d'r stevig tegen mij aan. Ik sus haar zacht. ''Het komt goed. rustig maar.'' Fluister ik. Ik geef haar een kus op haar wang. We moeten Zafi bevrijden! Ineens schiet er een plan door mijn hoofd.

POV Zafi

Het is alweer een paar dagen geleden sinds de ontsnap poging. Ik heb mijn deur nog steeds op slot. De jongens zijn daar nog niet achter. En ja, ik heb de afgelopen dagen ook niks gegeten. Het zal niet lang duren voor dat de jongens door hebben dat ik nog niet van mijn kamer af ben. Ik begin weer eens overal rond te neuzen, in alle laatjes, kastjes en nog wat. Dan open ik een la die ik nog niet eerder heb geopend. Ik kijk er in en zie allemaal verf en teken spullen liggen. Ik pak het er uit. Ik hou echt heel veel van tekenen. Ik deed het thuis, tijdens de les zelfs als ik klaar was met een toets begon ik op de achterkant van het papier te tekenen. Mijn docenten vonden het nooit echt erg, ze werden er soms zelfs vrolijk van! Ik kijk om mij heen. De muren hier zijn allemaal wit en kaal en ik dan geen papier gezien in de la of andere lades. Ik begin met potlood boven het bureau wat ik heb te tekenen. Ik teken bergen, meren, bomen. Als ik klaar ben met schetsen is het een mooi landschap geworden. Ik pak de verf en begint het in te kleuren. Als ik halverwege ben hoor ik gerammel aan de deur. Ik hoor Dennis vloeken. ''Zafi open die deur nu! Daarom kwam je zeker de afgelopen dagen niet beneden. Doe die #*&% deur nu open!'' Ik blijf rustig door schilderen. ''ZAFIRAH DOE DIE DEUR OPEN.'' Ik luister niet naar Dennis zijn geschreeuw. ''Laat mij met rust.'' Roep ik op een kalme toon. Ik hoor een beuk tegen de deur en dan is het even stil. Dan hoor ik het nog een keer. Dennis probeert de deur open te breken.