Taken by him.

H18

Het is al weer een 3 weken later sinds dat we probeerde te ontsnappen. De tijd gaat nu erg snel. Ik ga af en toe naar buiten in de tuin, ik speel games met de jongens, kijk films en kook regelmatig. Het is midden in de nacht en ben bezig met een nieuw schilderij. In mijn kamer heb ik nu ongeveer 5 schilderijen op de muur geverfd. Waarvan een portret van Sem. Mijn hart slaat een paar slagen over als ik aan hem denk. Ik moet die toch niet menen! Ik kan niet verliefd op hem worden. Ik zit na te denken over mij gevoelens als ik ineens geschreeuw van beneden hoor komen. ''Ze is niet van jouw!'' Ik loop stil de trap af. ''Ze is anders ook niet van jou!'' Ik hoor Luke hard schreeuwen. Het duurt een paar tellen voor dat ik door heb dat het over mij gaat. Aandachtig houd ik mijn oor aan de deur. ''Je bent een psychopaat. Ik laat haar niet met jou mee gaan.'' Ik hoor nog veel geruzie maar kan er niet veel van verstaan. ''Als je haar wil hebben, vertrek dan maar uit dit huis. Ze is van mij! Ik heb haar ontvoerd!'' Ik walg van de dingen die hij zegt. Ik hoor stampende voetstappen naar de deur komen en ren snel een stuk de trap op. Net genoeg dat ze mij niet kunnen zien. ''Als ik ga neem ik haar mee.'' Hoor ik Luke schreeuwen. Hij rent richting de trap. Ik ren snel naar mijn kamer en doe de deur dicht. Ze hebben mijn sleutel afgepakt voor als ik mijzelf weer zou opsluiten. Ik duw de deur dicht en leun er tegen aan. ''WAAG HET NIET LUKE.'' Luke probeert de deur open te krijgen maar ik hou hem met alle kracht tegen. ''Honnie ponnie, doe de deur eens open.'' Ik kijk angstig om mij heen, voor een ontsnapping. Maar het is al te laat. De deur wordt met een klap open gegooid Ik word vooruit gelanceerd en knal tegen het bed aan. "Dus je had het al gehoord? Nou kom maar mee dan!" Luke pakt mij ruw bij mijn arm en trekt mij met hem mee. Ik probeer mijzelf te verzetten. "LAAT MIJ LOS!" Dennis komt de kamer in gerend. "Laat haat los Luke." Zegt hij rustig. Het is donker maar ik zie heel goed wat er gebeurt. Dennis heeft een pistool op Luke gericht. "Ik ben je fucking broer. Je schiet mij toch niet?" Luke probeert zeker over te komen, maar toch klinkt hij een beetje onzeker. "Jawel, want jij wil ons zusje meenemen! Dus laat haar nu los." Luke laat mij los en loopt de deur uit. Iets later horen we de voor deur met een klap dicht gaan. "Alles goed?" Ik zie dat Dennis een beetje ongemakkelijk voelt. Hij wil mij troosten, maar hij weet niet hoe. Ik knik maar. We staan een tijdje ongemakkelijk. "Ik ga maar slapen." Zeg ik na een land stilte. "Ja tuurlijk, doe maar." Dennis gaat naar buiten en doet de deur achter zich dicht. Ik ga niet echt slapen. Ik denk dat ik gewoon weer verder ga met schilderen. Daar wordt ik rustig van...
de volgende dag ben ik heel moe. Ik ben gisteren pas tegen half 5 in slaap gevallen. Het is nu 9 uur s'ochtends. Ik loop naar beneden. Ik ben de eerste. Ik maak wat muesli voor mijzelf en ga tv kijken. Ik zap wat rond en zie dan het nieuws voorbij komen. De vermiste tweeling Roos en Esther zijn terecht. Ze liggen in het ziekenhuis. Er is nog niet bekend of hun ontvoering iets te maken heeft gehad met de ontvoering van Zafirah. De tweeling wil met niemand praten, zelfs niet met de politie. Ik houd mijn adem in als ik naar het bericht luister. Ik hoor de woonkamer deur open gaan. Dennis komt binnen. Ik kijk hem woedend aan. Hij kijkt even verbaasd en kijkt dan naar het nieuws. Hij kijkt geschrokken naar mij. "ZE ZIJN NIET DOOD. JE LOOG. VIEZE leugenaar. IK HAAT JE. IK HAAT JE." Ik gooi een kussen hard zijn kant op. Ik ren de kamer uit en ren naar mijn eigen kamer. Hij loog. Ik wist wel dat hij niet zou veranderen. Als deze dagen. Hoe had ik het kunnen vergeten! Ik val huilend op bed en als ik uit gehuild ben val ik in een diepe slaap.
Het gaat de laatste dagen weer erg slecht. Ik maak de heel tijd ruzie met Dennis. Hij is ook weer terug de oude. Hij heeft mij ook al een paar keer een schok gegeven. Ik zit weer op mijn kamer. De muren raken vol van mijn schilderijen. Dennis komt de kamer binnen. Ik negeer hem. "Zafi kom hier." Het is een bevel, maar het klinkt zacht en hij heeft een gebroken stem. Ik kom toch maar naar hem toe. "Oke Zafi. Ik ben niet goed in dit soort dingen. Hoe moet ik dit zeggen? Kijk ik weet dat je mij nooit zou kunnen vergeven voor wat ik heb gedaan. Maar ik ben om je gaan geven als broer. Ik heb spijt van alles wat ik je heb aan gedaan. Ik hoop dat je het ooit in je hart kan vinden mij te vergeven al denk ik van niet. Ik kan je namelijk ook niet vrij laten. Het spijt mij zo erg. Maar dit is voor je eigen bestwil.  Luke is weg gegaan zoals je weet en hij heeft Cole met zich genomen. Hij wil jou, Zafi, hij wil jou helemaal voor zichzelf." Ik word overspoeld door emoties. Meent hij dit nou? Of is dit een of andere val? En de angst die ik had voor Luke is nog groter geworden. Ik hoop dat dit allemaal maar snel eindigt. "Laat me even met rust." Is het enige wat er fluisterend uit komt. "Zafi ik.." ik kijk Dennis aan. "Alsjeblieft" hij knikt en sluit de deur. Ik pak mijn kwastjes en begin weer te verven. Het is het enige wat mij er nu van weer houd te gillen en te huilen.