Taken by him.

H19

Ik ben zo in de war de laatste tijd. Er gebeurt zoveel tegelijk. Ik probeer mijn gedacht te stoppen, maar het lukt niet. Ik heb rode ogen, want ik heb net gehuild. Ik ben echt veranderd in een huilbaby. De deur gaat open en Sem stapt binnen. ''We gaan eten.'' Hij kijkt mij aan en ziet dan rode ogen. ''Ach meisje,'' Hij trekt mij in een knuffel. Ik wil het eerst niet, maar het is eigenlijk wel fijn. De warme sterke armen om mij heen. Ik knuffel hem terug. ''Ik wil niet meer. Ik wil weer naar huis.'' Herhaal ik de heel tijd, met af en toe een snik er door heen. Sem fluistert allemaal lieve woordjes en het kalmeert mij een beetje. Ik kijk hem aan in zijn ogen en verdrink er weer in. Nog nooit heb ik zulke prachtige blauwe  ogen gezien. Zo prachtig. Hij glimlacht lief naar mij. Waarom is deze jongen zo perfect. Ik kijk hem aan. Dan duwt hij zijn lippen op de mijne. ik ben even verast maar zoen hem dan terug. Ik hou van hem. Ik wist het al langer, maar ik wou het niet toegeven. Niet zo gek als je bedenkt dat hij een van de ontvoerders is. Als dat door mijn hoofd schiet trek ik mij terug. Sem kijkt een beetje teleurgesteld. ''Het- het kan niet. Ik bedoel'' Ik krijg mijn zin niet af, maar Sem knikt begrijpend en trek mij weer in een stevige knuffel. ''Het spijt mij dat ik niks voor je kan doen.'' En dan ben ik niet degene die huilt, maar Sem. Ik wrijf hem over zijn rug, en dan begin ik zelf ook te huilen. We blijven zo een tijdje zitten. Dan kijken we elkaar en moet ik eigenlijk een beetje lachen. ''Wat?'' Vraagt Sem. ''Noou, we zitten hier samen een potje te janken en we proberen elkaar te troosten.'' Het drinkt Sem nu ook door en hij moet ook wel een beetje lachen. Nadat we een beetje zijn opgeknapt en onze ogen niet meer zo rood zijn. Sem en ik lopen naar beneden. We eten weer eens pizza omdat ik geen zin had om te koken. Tijdens het eten is het erg stil. ''Jongens?'' iedereen kijkt mij vragend aan. ''Jullie hebben toch wel bordspellen?'' De jongens kijken elkaar even aan en knikken dan. ''Nou, wat dachten jullie van een Game-night? Daar ben ik echt even aan toe.'' Ik zie dat de jongens het wel leuk lijkt en Dennis zijn ogen beginnen een beetje te stralen. Ik weet dat het raar is, maar ik moet hem toch echt een kans geven vind ik. 

Na een leuke avond met winnaars en verliezers gaat iedereen naar bed. Ik kruip in bed en ik val weer diep in slaap.

Ik hoor gerommel beneden. Dennis komt de kamer binnen stormen. ''Kom mee. NU!'' Ik stap geschrokken uit bed en doe een jogging en pyama broek aan. Ik weet niet wat er aan de hand is, maar Bas, Brent en Dennis staan met zijn allen om mij heen. Ieder heeft een pistool vast. We lopen langzaam de trap af. Ik hoor een deur hard open slaan. ''ZE KOMEN ER AAN.'' Schreeuwt Sem van beneden. Dennis trekt mij mee en we rennen door de achter deur naar buiten. ''Wat is er aan de hand?'' Dennis kijkt om zich heen. ''Luke en Cole zijn hier, met nog twee gasten. Justin en Sander waren net op tijd om ons te waarschuwen. Ik kijk om mij heen en zie vier gestalten op ons af rennen. Als ze dichter bij komen zie ik dat het Esther, Roos, Justin en Sander zijn. Ik ren op Esther en Roos af en omhels ze stevig. ''Geen tijd nu. We moeten weg hier.'' Schreeuwt Sem. We rennen richting het bos, maar dan springen er ineens Cole voor ons. Hij richt zijn pistool op Sander en Hij de zijne op Cole.''Hoi broertje van mij. Je gaat toch niet je eigen vlees en bloed schieten?'' Ik kijk naar Cole. ''Als het moet dan zal ik.'' Ik hoor een knal en ik zie Cole door zijn been zakken. We rennen verder. We komen bij een kruising Sem en ik hebben niet door dat de Andere een andere kant op gaan. Ineens staan we oog in oog met Luke. Hij richt zijn pistool op mij. ''ALS IK JE NIET MAG HEBBEN. MAG NIEMAND JE.'' Hij schiet. Ik voel de lucht om mij heen verwijden. Ik bereid mij voor op de klap, maar hij komt niet. Langzaam open ik mijn ogen. Voor mij ligt Sem op de grond. Er zit een diep gat in zijn schouder. '''NEEE'' Schreeuw ik. Ik kniel neer voor hem. ''Alsjeblieft. Blijf bij mij. Alsjeblieft.'' Ik fluister maar er gebeurt niet. Ik voel dat de woede mij overneemt. ''Ach, was dat je vriendje? Wat sneu nou.'' Ik kijk woedend naar Luke. Ik pak het pistool van Sem en... schiet. ''Luke gilt van de pijn. Ik hoor verder op sirenes. Blauwe en Rode lichten zie ik om mij heen. Het maakt mij niet uit. Ik kniel mij weer neer bij Sem. ''Alsjeblieft. verlaat mij niet. Blijf bij mij. Alsjeblieft.'' Ik voel twee armen mij omhoog trekken. Maar ik werk tegen. Ik wil bij Sem blijven. Ik begin te huilen. ''Rustig maar meisje het is goed.'' Hoor ik een politie agent fluisteren. Ik kijk om. De agent knikt en ik zie dat er een ambulance is. Ik sta op zodat het ambulance personeel er bij kan. ''Mag ik met hem mee?'' Vraag ik met een klein stemmetje. De agent schudt zijn hoofd. Het is beter van niet. Ga nu maar eerst even mee naar het ziekenhuis voor onderzoek. Ik knik en loop met de agent mee. ik zie dat Dennis in de auto wordt gezet. Ik ren naar hem toe. ''Nee, je mag niet mee. Je hebt mij geholpen. Ik heb je vergeven.'' Dennis zegt wat tegen de agente en die knikt. Dennis staat op en komt bij mij staan. ''Zafi, wat ik heb gedaan is heel erg. Ik moet gestraft worden. Dat vind ik ook. Dus daarom ga ik gewoon mee. Anders had ik mijzelf wel aan gegeven. Bas en Brent gaan ook naar het politie bureau. Alsjeblieft. Je kan mij komen opzoeken als je dat echt wilt, maar het hoeft niet.'' Ik knik. Hij stapt weer in de auto en rijd naar het politie bureau. Ik stap samen met Esther en Roos ook in een auto en we rijden naar het politie bureau. Wat er volgt is een zitting en nog allemaal dingen. Het enige waar ik aan kan denken is dat het eindelijk voor bij is. Ik ben blij! maar ook verdrietig. Ga ik mijn broer ooit weer zien? en Bas en Brent? Ik weet echt dat het raar klinkt, maar ik heb ze vergeven. Op het einde waren het Cole en Luke die mij het meest hebben pijn gedaan. Maar ik kan nu wel eindelijk naar huis. Als ik thuis ben kruip ik in bed en val ik in een diepe slaap.

Dit is het einde van dit boek! Ik weet dat het niet een heel goed boek is. Heel slecht trouwens. En het is vrij kort, maar het is mijn eerste oké?! Ik ben zelf erg ontevreden met het einde, misschien dat ik het nog een keer ga herschrijven, maar dit is het voor nu. Bedankt voor het lezen! Even een kleine shoutout naar Esther, Roos, Lisa en Linde. De namen zijn van vriendinnen in mijn echte leven en de karakters zijn ook een beetje op hen gebaseerd. Zij hebben mij veel geholpen met ideeën en ik ben hen daar heel dankbaar voor. Misschien komt er zelfs een deel 2!! Ik ben nu bezig met een nieuw boek en dat is voor alle Harry Potter fans! Bye bye