Taken by him.

H3

Het verhaal van Roos en Esther.

-2 weken eerder-

POV Roos

Esther en ik lopen over de manege. We hebben net alle twee een wedstijd gehad. Ik moet over een halfuurtje naar de prijs uitreiking. Esther moet over 5 minuten al. ''Hoe heb jij het ge-'' Nog voor ik mijn vraag heb gesteld begint Esther al te praten. ''Het ging echt heel slecht. Luna was erg onrustig door dat we zo lang hebben gereden en ik moest als eerste. Ik had geen tijd meer om Luna te kalmeren, oftewel ik heb het echt verpest.'' Esther zucht. Ik geef der een knuffel. ''Ach, het is vast minder erg dan je denkt.'' Esther kijkt mij aan ze wordt gelijk al vrolijker. ''Het is gewoon een leer momentje. Volgende keer moet ik gewoon eerder vertrekken als we lang moeten rijden. En hoe ging het bij jou?'' Dat vindt ik nou zo leuk aan Esther, ze weet uit alles iets positiefs te halen. ''Bij mij ging het wel goed. Ik denk niet dat ik een prijs win, maar een winstpunt denk ik wel.'' Ik kijk vrolijk op. ''hoe laat is het zussie?'' Esther kijkt op der horloge en schrikt. Het is bijna half acht en dan heb ik mijn rpijs uitreiking. Ik moet nu echt gaan, Zo meteen afspreken bij de grote eik.'' Ik lach: ''Ja is goed succes!'' Ze hoort me al niet meer. Dat is wel grappig aan ons, Esther komt altijd te laat en ik ben soms zelfs te vroeg. Ik sta aan de andere kant van de manege dus begin alvast te lopen. Ik neem een kortere route door een smal steegje. Het is niet echt een steegje maar meer een soort doorgang tussen de stallen en de schuur door. Ineens voel ik 2 armen om mij heen. Ik probeer tegen te stribbelen, maar hij is te sterk. Ik raak in paniek. Wat gebeurt hier?! Ik voel een koud doekje voor mijn mond, het heeft een sterke geur. Voor ik door heb wat het is zak ik al langzaam in. Alles wordt wazig en ik duizel een beetje. Dan wordt alles zwart en zak ik langzaam in.

POV Esther

Ik loop naar de eik. Ik toch nog 3de geworden en daar ben ik stiekem best trots op. Ik zie dat Roos nog niet bij de eik zit. Dat verbaasd mij, want Roos is erg precies in tijden. Mijn tweeling gevoel ,dat is een soort gevoel tussen tweelingen klinkt heel stom, maar bestaat wel, zegt mij dat er iets niet goed is. Ik loop naar de plek waar ik en Roos het laatst waren. Ik loop de hele route die Roos ook zou hebben gelopen. Ik zie een kortere route, sowiso heeft Roos die route genomen. Ik loop door het steegje en zie aan het einde een zwart busje. Ik ren er naar toe en zie een jongen. Ik loop naar hem toe. ''Hallo, heeft u toevallig een meisje gezien die precies op mij lijkt?'' Hij kijkt mij verbaasd aan en kijkt richting de bus. Ik volg zijn blik en zie dat er een meisje in de bus ligt. Het is erg donker, maar al snel lijkt het of ik in de spiegel kijk. Het is Roos! Voor ik iets kan roepen wordt ik ruw en hard de bus in geduwd. Ik probeer op te staan, maar de jongen houdt mij tegen. Ik voel een doekje tegen mijn mond aan worden gedrukt. Ik weet wat het is dus ik hou zo lang mogelijk mijn adem in, maar als het mij niet meer lukt moet ik ademen. Alles wordt wazig en ik merk dat ik moe wordt. Voor ik het door hem val ik langzaam in slaap.

Ik doe vandaag een kort extra stukje omdat ik morgen niet kan plaatsen. Ik hoop dat jullie dit tot nu toe een leuk boek vinden. nog veel lees plezier. En dit stukje is speciaal voor 2 vriendinnen van mij er extra op gekomen.