Zijn licht in het donker

18.

De volgende dag twijfelde ik enorm. Naar werk gaan? Of thuis blijven. Nee ik blijf echt geen dag langer thuis door safouan, andere mensen hebben mij nodig in het ziekenhuis. Ik negeerde het irritante stemmetje in mijn hoofd dat mij zelf wijs maakte ' dat ik alleen naar werk ging juist voor safouan'.

Ik kamde mijn haren uit tot hij klitvrij was en zette het in een nette staart. Ik trok wat kleren aan en verliet het huis.

Ik stapte in de bus en nam plaatst van achter. Ik deed mijn oortjes in en luisterde naar ' ya la laa ~Dystinct '. Door dit romantische liedje vlogen mijn gedachtes naar safouan. Hij is wel knap enzo maar zijn karakter en gedrag.. like he owns the place.

Ik zag die rare jongen van laats alweer in de bus maar negeerde hem. Ondanks het feit dat ik zijn blik op mij voelden branden. Ik zat 'aandachtig op mijn telefoon' tot ik uitstapte voor het ziekenhuis gebouw waar ik werk.

~

' 19;00 '

Ik heb Safouan vandaag hele dag ontlopen, ik liet steeds andere mensen voor me invallen omdat ik steeds een smoes had. Maar er was niet veel personeel meer over op dit tijdstip en op deze afdeling. Ik loop met tegenzin naar kamer 407.

Ik zag BenSalah roerloos naar het plafond staren met zijn armen onder zijn hoofd. Hij merkte me nog steeds nog niet op. Ik hoestte expres om zijn aandacht te krijgen. " wilt u nog wat eten of drinken is alles naar u wensen" vraag ik met een zakelijk accentje. Ik weet zelf niet waarom. Misschien zodat hij zou denken dat ik het vorige incidentje vergeten heb en er niks aan de hand is. Hij schud zwijgend zijn hoofd. Ik knik en open het raam zodat er wat frisse lucht binnenkomt. Want zoals het nu geurt is het alsof er een grote pot parfum op de grond is neergevallen.

"Lillyah" weer dat toontje. Ik rol mijn ogen en draai me naar hem om. Ik weet precies wat hij wilt zeggen, en ik wil het gewoonweg niet aanhoren. " ik weet niet wat er met mij is ik word gek" zegt hij en gooit zichzelf achterover in zijn bed. " aspirientje?" Zeg ik maar , om me zijn verhaaltjes te besparen. " ik meen het Lillyah" zegt hij met een blik die ik even niet kon plaatsen. Ik zucht diep. "En wat wil je dat ik ga doen?" Vraag ik met een frons. Hij stond moeilijk op terwijl met snelle passen achteruit liep naar de deur. Al snel kwam hij op me af. " Hou afstand!" Riep ik fel toen hij net geen halve meter van mij verwijderd was. " Kijk me aan!" Zei hij terwijl hij mijn kin zijn richting op duwde. Zo precies dat ik hem recht in zijn ogen aankeek. " Begrijp me, ana k'n bgik en wat ik wil grijp ik Lillyah" zegt hij met een dominante toon. " Ik snap het niet" Stamelde ik moeilijk. Het leek alsof onze ogen bleven haken aan elkaar. Hij rustte zijn hand op mijn wang en voelde dat hij met een vinger langs mijn lippen gingen. Ik zat vast, gevangen in zijn gevaarlijke blik en grip ik kon geen kant op. Ik was in het nauw gedreven, nog wel door BenSalah?

Onze gezichten stonden nu gevaarlijk dichtbij, het irritante alarmstemmetje in mijn gedachtes leek opeens de mond gesnoerd. Hij trok me ruw tegen zich aan en drukte zijn lippen vurig tegen de mijne aan. Voor even wilde ik hem terug kussen maar toen redde het stemmetje in mijn hoofd mij uit de puinhoop. Ik deinsde naar achter en klemde me tegen de deur aan. "Ik kan dit niet" piepte ik sidderend uit. en voor de zoveelste keer maakte ik dat ik weg kom uit kamer 407.

Ik holde straight naar het personeelstoilet, ik sloot me op in een wc hokje en hield mijn bonzende hart vast. Het voelde alsof mijn hart ieder moment uit zijn kas kon vliegen...