Zijn licht in het donker

89

Ik moest ook worden opgefrist en de kamer ook. Maar ik knelde bijna uit van de zenuwen. Ik heb mijn baby niet eens gezien of vastgehouden. Stel dat er iets mis gaat of is..

Nadat ik helemaal klaar was werd ik in een rolstoel naar een nieuwe kamer gebracht. Ik werd naar mijn bed ondersteund maar ik wilde alleen mijn baby en niets minder of meer. Safouane was er ook niet om me te vertellen hoe het ging daar. Ik was bang. Bang dat mijn baby waar ik zolang op wachtte toch dood ging vlak na de geboorte. Maar alle negativiteit veranderde toen de deur open ging en de vroedvrouw naar binnen stapte.

"De baby had enkel moeite met de ademhaling maar het is een maandje te vroeg geboren dus dat is normaal voor een tevroeg geboren kindje" zegt de vroedvrouw met een lachje.  Ze vertrekt snel daarna weer.

Vlak daarna komt Safouane met de baby in zijn handen de kamer in. Hij staart er met grote ogen naar. Ik heb hem nog nooit in zo'n diepe trans gezien. "Mag ik de baby zien is de baby gezond?" zei ik terwijl ik nieuwsgierig naar het handdoekje staar. Als een gehypnotiseerde loopt hij zonder zijn blik van de baby af te zonderen naar mij toe. "Lillyah waarom lijkt de baby niet op zijn of haar vader?" Vraagt hij terwijl hij de baby aan mij geeft.

Ik vestig mijn blik op mijn baby. Ik zie een prachtige klein babytje met een ademshalings mond kapje. De baby was zo klein het leek net een pop. Ik kon mijn ogen niet geloven. Dit zat acht maanden lang in mijn buik..

"Lillyah is dit bessim's kind?" Ik zwijg. Ik weet niet eens waarom. Het gaat toch goed tussen ons? Of ben ik gewoon bang dat hij me weer bedriegt en dit keer mijn kind van me af neemt?

Dat is belachelijk lillyah don't be over dramatic!

"Bessim is niet de vader" zeg ik terwijl ik mijn blik nog steeds op mijn kindje vestig. "ik heb nooit een relatie met bessim gehad" vervolg ik. "Dus ik b-?"  "Ja Safouane jij bent de vader" zeg ik en aai het wangetje van de baby. "Ik? Vader?" Zegt hij terwijl hij een hand op zijn nek zet. Ik hoor de verbazing in zijn stem. Hij stond daar zo'n een beetje stomverbaasd in de hoek van de kamer.

"Het spijt me dat ik het je niet vertelde, dus als je er niet klaar voor bent begrijp ik het als je nu wel van me scheid" terwijl ik dit zei biggelde er een traantje over mijn wang. "Ik hou van je lillyah ben je gestoord ofso? Ik ben vader en jij bent moeder waarom zou ik in godsnaam van je scheiden, je bent echt veel ste onzeker" hij heeft gelijk waarom ben ik zo onzeker. "Alhoewel ik echt kwaad op je ben dat je dat voor me verborgen hield..lillyah dat is ook mijn kind?" Zegt hij met een tikkeltje teleurstelling. "Ik weet het Safouane en het spijt me, echt waar.." hii zucht diep en sluit voor een paar seconden zijn ogen. "Het geeft niet, zand erover ik was ook niet de beste echtgenoot"

Hij kwam naast me op bed zitten, veegt mijn traantje weg met zijn duim en drukt een kus op mijn hoofd. "Ik ben wel trots op jou mijn vrouwtje" zegt hij dan glimlachend. Ik glimlach kleintjes. "En ook op onze dochtertje!" Zegt hij terwijl hij ook een kusje drukt op de baby. Mij mond zakt naar beneden van verbazing. "Is het een meisje!?" Hij knikt glimlachend en zet zijn arm over mij heen. "Ze heeft jouw blonde haren en bleke huidje" dat is waar ook. "Ze heeft mooie lichte ogen, ze is nog te klein om de kleur te vatten maar ik merk dat het grijs is, verder lijkt ze ook sprekend op jou" ze is alleen superklein. "Dat klopt.. alleen botsen we tegen één obstakel aan namelijk haar naam?" Zegt hij terwijl ons meisje haar handjes om zijn vinger wikkelt. " ik heb een speciale naam in gedachte.."