Zijn licht in het donker

58

"Nee!" Ik zet 112 op de luidsprekend terwijl ik hem probeer te reanimeren. "Dit is mijn schuld" zeg ik door de tranen heen en schud hem heen en weer. "Mevrouw de ambulance arriveert over twee minuten" zegt de vrouw aan de lijn. De tranen rollen over mijn wangen terwijl ik hem blijf reanimeren. "Dit is mijn schuld je mag niet dood gaan door mij" zeg ik hardop.

Al snel arriveerde de ambulance en zette ze hem op de brancarde. "Het komt goed mevrouw zijn hart werkt op ritme door uw reanimatie" zegt een van de broeders. "Bent u zelf dokter?" Vraagt hij gelijk waarop ik knik. "Goed bezig" zegt hij terwijl ik naast Safouane instap. Hij mag niet dood gaan. Niet nu, niet vandaag, niet door mij. Ik aai over zijn haar. Zijn ogen kunnen nu wel half open. Ik glimlach naar hem. "Het spijt me" zeg ik alleen als hij zijn ogen weer sluit..

Ik bel zijn moeder op als we in het ziekenhuis zijn. "Gelti Safouane is beschoten" zeg ik met een trillende stem. "Wat!" Er rolt nog een traan langs mijn wang. Dit is mijn schuld.. " Waar ben je lillyah" zegt ze dan rustiger. "Ziekenhuis *****" en als snel hang ik op.

Ik loop naar de balie en vraag naar informatie. "Wat is zijn achternaam?" Vraagt de baliemedewerker. "BenSalah"  hij knikt en typt wat dingen op zijn computer. "Bent u familie?" Ik staar naar mijn ring. " verloofde" zeg ik. "Kamer 331" zegt hij terwijl hij mij een pasje overhandigd. Ik bedank de man en neem de lift.

"Kamer 331" fluister ik in mijzelf. Als ik voor de deur sta. Ik klop op de deur en open hem dan met de pas die ik gekregen heb. Voor de zoveelste keer zie ik hem onder alle sliertjes en apparatuur. Het doet me herinnren aan toen hij in zijn coma lag. Wie had dat gedacht? Van zijn dokter naar zijn verloofde..

Ik loop op mijn tenen naar hem toe. Bang om hem te wekken. Ik vind dit allemaal super erg, de kogel was voor mij bedoeld. Een zachte snik ontglipt mijn mond. Ik hou mijn hand voor mijn mond en de tranen rollen al langs mijn wang. Stel hij gaat ook dood? Ik heb al zoveel mensen aan de dood zien verloren gaan. Hij mag niet ook heen gaan door mij!

"Lillyah?" Hoor ik hem zeggen. "Je bent wakker? En het spijt me super erg! Die kogel was voor mij bedoeld sukkel kijk wat er nu is gebeurd met jou" ratel ik aan een stuk door. Hij pakt mijn hand vast en kijkt me streng aan. "Dit is jouw schuld niet en ik overleef een kogel wel" zegt hij terwijl hij gaat zitten. Zonder dat ik het door heb knuffel ik hem. "Het spijt me, te veel mensen zijn dood gegaan.." hij slaat zijn armen mij heen. En zo blijven we even. Er hing een dodelijke stilte maar dat was genoeg.

~

Na een uur arriveerde safouane's moeder en zijn broertje chahine. "Wat is er gebeurd?" Zegt chahine gelijk. "Niks ik denk gewoon concurrentie" zegt safouane. Hij loog, want we weten beide dondersgoed dat die kogel voor mij was. "Waar ben je geschoten" zegt zij moeder. Hij wijst naar zijn zij. "Ik heb geluk gehad, ze raakte geen organen alleen mijn vlees" zegt hij. Ze bleven nog een half uurtje maar moesten toen terug naar de hennafeest van sonia die nog van niks wist. Dat hielden we even zo anders zou zij ongerust zijn en dat is niet nodig, het is immers haar dag.

Gedachtes knaagde aan mij. Waarom wilde hij mij schieten? Wie was die man. Heeft het iets te maken met de dood op mijn familie? "Waarom wilde die man je dood hebben" vroeg Safouane alsof hij mij gedachtes kon lezen. "Ik denk de mensen die mijn gezin hebben vermoord" zeg ik nadenkend. "Hoe weet je dat" zegt hij met een frons. God wat is hij knap als hij dat doet.

"Twee weken geleden vroeg ik naar de documenten van mijn gezin, maar de politieagent deed heel vreemd en wilde alles over mij weten" hij geeft zichzelf een facepalm. "Doe nooit zoiets ik regel het wel via connecties, on the low begrepen?" Legt hij uit waarop ik knik.

"Hoe kon ik zo naïef en stom zijn" zeg ik en sta op. Ik ijsbeer door de kamer heen terwijl safouane op zijn telefoon bezig is. "Je wist het niet, ik ben het al een beetje gewend toen ik in de eerste instantie werd beschoten bij mn ongeluk" zegt hij zonder op te kijken van zijn telefoon. Ik voel me nog meer schuldiger dan eerst. Dit is al de tweede keer!

~
Na een tijdje verlaat ik hem en ga weer terug naar huis. Ik ga liggen op mijn bed en sluit mijn ogen. In mijn hoofd speelt het beeld zich over en over.

"Kijk uit" roept hij. Ik draai me om en voor ik de kogel opvang springt Safouane voor me. Het bloed stroomt over mijn handen. Het bloed kleeft letterlijk en figuurlijk aan mijn handen..