Zijn licht in het donker

82

(Dit liedje..💔)

Ik stapte de bus uit toen ik bij de juiste adres aankwam. Ik stond namelijk voor een verloskundigepraktijk. Mijn eerste afspraakje bij de gynaecoloog. Ik sta te popelen om het hartje te horen van mijn babytje en hem te zien op de monitor!

"Zo mevrouw bent u bereid om uw kindje te horen?" Ik knik en staar afwachtend naar het scherm. Ik kon mijn te grote glimlach niet bedrukken toen ze de koude gel over mijn platte buik smeerde. Ze rolde het apparaatje over de gel heen en klikte het scherm aan met haar andere hand.

"Waar is de vader van het kind" vroeg de vrouw terwijl ze het apparatuur aan stelden. Ik dacht aan Safouane. Ik wilde het hem vertellen echt graag zelfs , maar na alles wat hij me heeft geflikt verdient hij mij noch zijn kind niet.

Ik schudde mijn hoofd. "Die is niet in beeld" ik glimlachte de pijn weg. "Alleenstaande ouder dus?" Vroeg ze wederom waarop ik knikte. Ze vroeg er verder niet naar en deed haar ding. "U gaat zometeen uw kindje zien, de foetus is nog niet volgroeid aangezien het ongeveer zeven weken jong is. Het heeft alweer wel een hartkloppingen en een beetje de vorm van een klein mensje" zegt ze met een glimlacht. Ik knikte en wilde het alleen bevestigen met mijn eigen ogen. En daar verscheen mijn wondertje op het scherm. Het was zo klein en nog niet volgroeid. Traantjes sprongen in mijn ogen. Ik kan nu al niet wachten om mijn kindje in mijn armen te hebben..

~

Toen ik thuis was plakte ik de echo's van mijn babytje op de koelkast. Ik was er zo trots op. Mijn lichtpunje en misschien is dit de enige reden waarom ik niet instort omdat mijn man vreemd gaat of een ander kind krijgt van iemand anders. Ik hou me sterk en bijt me erdoor heen door mijn wondertje. Ik moet wel voor de baby, hij heeft er ook niet om gevraagd om op deze aarde te belanden met geruïneerde ouders? Weetje het gevoel was zo onbeschrijfelijk toen ik het hartje hoorde kloppen, zo prachtig. Het is de moeite echt wel waard.

Ik facetime even met mijn schoonmoeder tot het laat word. Asmae en de familie weten inmiddels over onze moeilijke periode. Ons huwelijk loopt inmiddels ook niet soepel en we zitten midden in een scheiding. Ik heb de papieren al ondertekend, ik weet niet of hij dat ook heeft gedaan maar ik vraag er ook niet naar. Vooral nu ik in een ander appartement woon.

Ik heb wel contact met zijn ouders en zussen enso. Ookal weet niemand over de zwangerschap maar dat hou ik zo. Niemand hoeft het ook niet te weten. Ookal hebben ze daar recht op, voor nu houd ik het stil. Anders gaat iedereen me zeggen dat ik terug moet naar de vader van het kind en dat is maar dan ook echt het laatste wat ik wil.

~

Ik plof neer op de bank en zet mijn voeten voor me uit op tafel. Ik ben helemaal afgepeigerd na een lange werkdag. Vooral nu ik sneller uitgeput raak door de zwagerschap. Ik heb tamir gevraagd om verlof als ik ongeveer zeven maanden zwanger ben. Wat ongeveer al over twee maandjes zo ver is. En het klopt ik ben inmiddels al op de helft van mijn zwangerschap.

En ik heb Tamir gesmeekt niks te vertellen tegen Sonia, de familie noch Safouane zelf nu hij mijn schoonzus de man is. Of mijn ex-schoonzus? En je vraagt je zelf vast af wat de geslacht is van de baby? Nou daar komen jij en ik achter op de geboorte van de baby.

Ik borstel mijn haar uit in de badkamer. Terwijl ik mijzelf bekijk in de spiegel. Een jongedame van bijna zevenentwintig jaar oud, gescheiden en in verwachting. Ik zucht diep. Ik mis Safouane verschrikkelijk erg. Ik leg mijn hand op mijn ronde kleine buikje. Nog een paar maandjes voor ik mijn baby kan zien!