Zombie Flare (Dutch)

Hoofdstuk 22

'Is hier ergens misschien een ladder of een touw?' vroeg ik. 'Vast wel, wat is je plan?' vroeg Anna.
'We kunnen een touwladder maken of gewoon de ladder uit het raam hangen zodat we na afloop weer naar binnen kunnen klimmen,' legde ik uit.
James en Anna keken elkaar voor een seconde aan. 'Goed idee. We doen het,' zeiden ze toen in koor.

We zochten naar een touw en uiteindelijk vonden we bij een kunstwerk een lang touw.
'Perfect,' zei James en hij knoopte het aan het handvat van het raam.
Het touw kwam uit in een kleine soort tuin met bosjes aan de zijkant van het museum.
'Het touw zit stevig vast. Wie wilt er eerst?' zei Anna.
'Ik wil wel eerst,' zei Nathaniel. 'Pas op dat je niet valt,' zei ik nog. 'Komt goed,' zei hij glimlachend en hij ging in het venster van het raam zitten.
Hij pakte het touw vast en abseilend ging hij naar beneden.
Toen hij beneden stond stak hij zijn duim omhoog. Ik haalde opgelucht adem.
'Wie gaat er nu?' vroeg James. 'Ik ga,' zei Thomas en ook hij ging abseilend via het touw naar beneden.
Toen hij veilig beneden stond zei ik: 'Ik ga nu wel.'
Ik ging ook in het venster zitten, ik pakte het touw stevig vast en abseilend ging ik naar beneden.
Halverwege slipten mijn voeten weg.
Ik probeerde het touw nog vast te pakken, maar ik greep mis en viel een paar meter naar beneden.
Ik hoorde Joselien gillen en Anna naar adem snakken.
Ik deed mijn ogen dicht en ik wachtte af tot ik de grond zou raken, maar ik voelde twee armen om me heen die me op hadden gevangen.
Langzaam opende ik mijn ogen en keek ik in het gezicht van Nathaniel.
'Is dit weer een nachtmerrie of viel ik echt?' vroeg ik.
Nathaniel en Thomas lachten. 'Dit was echt, Nathaniel heeft je opgevangen toen je heel charmant naar beneden kwam gestort,' zei Thomas met een scheve glimlach.
'O, heel erg bedankt, Nathaniel,' zei ik dankbaar en Nathaniel zette me weer op de grond.
'Geen probleem, ik vind het niet erg om je leven te moeten redden hoor,' zei hij en hij zat wat ongemakkelijk aan z'n haar. Ik glimlachte.
'Gaat alles goed daar beneden?' hoorden we James roepen. 
'Ja, prima! Nathaniel had me gevangen!' riep ik terug. James stak zijn duim op.
Kort daarna kwam Wouter via het touw naar beneden.
'Inez, doe dat nooit meer,' fluisterde Thomas. 'Wat niet? Vallen? Dat vind ik wel heel moeilijk hoor,' fluisterde ik grijnzend terug. 'Nee, ja... ook niet meer vallen, maar ik bedoelde opgevangen worden door Nathaniel,' fluisterde Thomas.
'Hoezo niet? Had ik te pletter moeten vallen?' fluisterde ik verbaasd. 'Nee, ik bedoel dat ìk je op had willen vangen,' fluisterde Thomas en hij werd rood.
Ik glimlachte. 'Komt goed. De volgende keer dat ik te pletter val zal ik effe roepen dat iedereen aan de kant moet gaan, zodat jij er bij kan,' zei ik grijnzend, waarna Joselien luid gillend het touw af kwam geklommen.
Toen Joselien op de grond stond knuffelde ze Wouter stevig.
'Dat was zo eng! Laat me dit nooit meer doen asjeblieft!' snikte ze.
Wouter leek zich even geen raad te weten met Joselien, maar hij glimlachte en gaf Joselien een stevige knuffel.
'Het is goed, Heppie, rustig maar. Je bent veilig beneden en ik ben bij je,' zei hij Wouter en hij veegde Joseliens tranen van haar wangen.
'Ahw,' fluisterde ik en mijn hart smolt. Wouter en Joselien zouden het perfecte setje zijn, al kennen ze elkaar nog maar één dag, hij heeft zelfs een bijnaam voor haar!
Anna en James kwamen ook via het touw naar beneden.
'Toen ik naar beneden gleed heb ik gezien dat er niet al te veel zombies rond het museum staan dus ik stel voor dat we opsplitsen in twee groepen, zodat we niet teveel opvallen,' zei James.
We knikten.
'Ik denk dat het het beste is als de meisjes samen gaan met één van de jongens en dat de andere twee jongens met James en mij meegaan. Wij zijn sterker, omdat we volwassenen zijn, maar jullie hebben knuppels om jezelf mee te kunnen verdedigen, dus dan lijkt me een prima verdeling,' zei Anna.
Joselien en ik knikten. 'Ik ga wel met de meisjes,' zeiden Thomas, Nathaniel en Wouter in koor, waarna ze elkaar geërgerd aankeken.
'Nee, ik ga al,' zeiden ze weer in koor.
Joselien en ik zuchtten. 'Of we splitsen de meisjes op en ik ga met Inez en Thomas en Wouter kunnen meegaan met Joselien,' zei Nathaniel. 'Dat dacht ik dus even niet, jongeman,' zei Thomas meteen terug.
Zijn gezicht stond op onweer en hij keek Nathaniel strak aan.
'En waarom dan wel niet?' vroeg Nathaniel en hij deed zijn armen over elkaar.
'Inez, we moeten Shamira en Mirthe zien te vinden, wij moeten sowieso samen,' fluisterde Joselien. Ik knikte.
'Ik heb net zoveel recht om met Inez mee te gaan als jij of ben je soms jaloers dat ik je vriendinnetje afpak? Hm?' zei Nathaniel en hij keek Thomas ook boos aan.
'Pardon?' zei ik verontwaardigd. 'Hoor eens, ik ben niemands vriendinnetje en Joselien en ik willen samen dus geen sprake van dat jullie ons opsplitsen. Daarbij zijn jullie geen kleuters meer en kunnen jullie toch wel op een normale manier beslissen wie er met ons mee gaat?' zei ik en ik keek de jongens één voor één aan.
Nathaniel en Thomas keken elkaar even aan en zuchtten. 'Je hebt gelijk, Inez,' zei Thomas en hij draaide zich naar Nathaniel om.
'Het spijt me dat ik me zo kinderachtig heb gedragen, jij mag wel met de meisjes mee,' zei Thomas.
'Nee, een echte gentleman laat zijn tegenstander er met de buit vandoor gaan,' zei Nathaniel.
'O, ja en nu ben ik ineens iemands buit? Mooi is dat,' mompelde ik verontwaardigd.
'Jongens, laten we even stoppen met deze onzin. Boven zitten mensen en kinderen die er op vertrouwen dat we met een goede voorraad eten en andere spullen aankomen. Stop dit gelanterfanter en beslis even wie met wie meegaat,' zei James chagrijnig.
Thomas en Nathaniel keken elkaar voor een moment sluw aan. 'Ik ga met de meisjes,' zeiden ze weer in koor.
Anna zuchtte diep. 'Oké, ik weet het goed gemaakt. Thomas en Wouter gaan met de meisjes mee en Nathaniel komt met ons mee. Geen gezeur nu, we hebben al genoeg tijd verloren,' zei ze.
Joselien piepte een soort vreugdekreet toen ze het hoorde. Ik glimlachte en Wouter en Thomas kwamen naast ons staan.
'Heeft iemand van jullie de tijd bij zich?' vroeg James. We schudden ons hoofd.
Hij keek bedenkelijk naar Anna. 'Kom anders maar gewoon terug naar de zolder als jullie alle spullen hebben,' zei Anna.
James knikte en hij scheurde een papiertje van zijn notitieblok.
'Probeer alle spullen die op het briefje staan mee te nemen. Dan zien we jullie hopelijk heelhuids weer terug op de zolder,' zei James met een knikje.
We knikten terug en James en Anna liepen door de struiken naar de andere kant van het museum.
Nathaniel stapte nog even op me af en fluisterde in m'n oor: 'Pas op voor die Thomas, volgens mij wilt hij wat van je en zorg goed voor jezelf.'
Ik grinnikte. 'Zal ik doen, maar maak je geen zorgen. Ik weet zeker dat Thomas me niks zal doen,' fluisterde ik terug. Nathaniel glimlachte even naar me, keek Thomas strak aan en liep daarna achter James en Anna aan door de bosjes.