Zombie Flare (Dutch)

Hoofdstuk 26

Ik stak mijn pink uit naar Joselien. Ze haakte glimlachend haar pink in die van mij.
'Lien en Ien tegen de wereld,' zeiden we in koor.
'Maar nu moeten we Nathaniel redden,' zei ik en Joselien knikte.
We liepen naar de groep zombies toe.
Nathaniel zat onder een soort groenbruin sap en het zweet stond hem op z'n voorhoofd.
Nathaniel veegde met zijn mouw het zweet van z'n voorhoofd.
Joselien en ik sloegen twee zombies aan de kant.
'Bedankt, ik had het denk ik niet lang meer vol kunnen houden, denk ik,' zei Nathaniel met een zucht van verlichting.
Nathaniel pakte een zware tak van de grond. We sloegen nog wat zombies neer. 'Dit had ik veel eerder moeten doen. Het gaat veel makkelijker met deze stok en je wordt er niet zo vies van,' zei hij en hij veegde de groenbruine smurrie af aan zijn broek.
We klommen daarna weer snel via het touw door het raam naar binnen.
Thomas en Wouter hadden de grootste moeite met het neerslaan van alle zombies in het museum.
'Zij zijn met veel te veel en wij zijn met veel te weinig,' zei Wouter. Thomas draaide zich om. 'Jullie zijn ongedeerd,' zei hij en hij glimlachte opgelucht.
Achter Thomas kwam een zombie aangelopen. Thomas had niks in de gaten.
Nathaniel zag de zombie en sloeg haar snel neer, voordat ze Thomas aan kon vallen.
Thomas keek verrast naar de zombie die inmiddels bewusteloos op de grond lag.
'Wow, dank je, Nathaniel,' zei hij. 'Geen dank. Ik weet zeker dat jij hetzelfde voor mij had gedaan,' zei Nathaniel, waarna hij Wouter hielp met het neerslaan van zombies.
Thomas keek naar de grond. 'Ja, alleen ben ik daar zelf nog niet zo zeker van,' mompelde hij en hij ging met de jongens de zombies neerslaan.
'Hulp is welkom,' zei Wouter met een flauwe glimlach tegen Joselien en mij. 'O, ja, natuurlijk,' zeiden Joselien en ik in koor en we hielpen mee met de zombies neerslaan.
'Zeg, Inez,' zei Joselien ineens. 'Hm?' reageerde ik als teken dat ik luisterde. 'Vind jij Thomas leuk?' vroeg ze, terwijl ze een kleinere zombie neersloeg.
Ik was even stil. 'Wel dus,' grinnikte Joselien. 'Nou nee, niet op die manier denk ik... hij is gewoon een hele goede vriend geworden sinds... de afgelopen vierentwintig uur,' antwoordde ik.
'Vind jij Wouter leuk?' vroeg ik snel om het onderwerp te veranderen.
Ik keek naar Joselien. Haar gezicht werd langzaam een beetje roder. 'Dat beschouw ik bij deze als een "ja",' zei ik grijnzend.
'Zullen we onze aandacht even op de zombies richten?' vroeg Joselien met nog steeds een rood gezicht.
Ik lachte. 'Best hoor, maar ik beschouw het nog steeds als een "ja",' grinnikte ik.

Nadat we een grote hoeveelheid zombies neer hadden geslagen en van de trap af geduwd, gaf Joselien een kreet van vreugde.
Thomas, Wouter, Nathaniel en ik draaiden ons om.
'Wat is er aan de hand, Heppie?' vroeg Wouter.
Joselien wees naar de plek onder het luik naar de zolder.
De ladder was uitgeklapt en Hester, Isa, Ella, Cassandra en Liesbeth kwamen gewapend met knuppels en schoolboeken het trapje af.
Toen ze alle vijf op de grond stonden werd de ladder weer ingeklapt en kwamen ze onze kant op gelopen.
Hester kwam met een drafje op me af en gaf me een dikke knuffel. 'Goed hè?' vroeg ze glunderend en ze liet me weer los. 'Dit was mijn idee. Tante Lily zat alleen maar te stressen omdat jullie zo lang weg bleven en toen bedacht ik dat we jullie misschien wel konden helpen,' zei ze trots.
Ik glimlachte. 'Topper,' zei ik. 'We hadden alleen geen idee waarmee we ons moesten verdedigen,' ging Hester verder. 'Ella en Cassandra hadden natuurlijk wel hun knuppels, maar verder hadden we niks. Toen bedacht Isa dat ik nog schoolboeken had,' zei Hester en ze hield een dik, gekaft boek in de lucht.
'Handig toch? Komen die grote, zware aardrijkskundeboeken toch nog van past,' zei ze. 'Heel handig,' zei ik lachend.
Liesbeth kwam erbij staan. 'Inez, wat ben ik opgelucht dat jullie heelhuids terug zijn. Waar zijn Anna en James?' vroeg ze.
'Hester, zou jij willen testen of je boek goed werkt als wapen?' vroeg ik aan Hester om haar af te leiden.
Ik wilde niet dat zij zou horen wat er met James en Anna was gebeurd. James was ten slotte de persoon die haar had gered toen zij bijna gebeten werd.
Hester knikte enthousiast en ze hielp Nathaniel meteen met het neerslaan van zombies.
'Er is iets erg gebeurt hè? Daar beneden,' zei Liesbeth en ze zuchtte diep.
Ik knikte bijna onzichtbaar. 'Ze hebben zich opgeofferd voor ons. Er waren plotseling zoveel zombies dat ze wilden dat wij het in ieder geval zouden overleven,' zei ik.
Liesbeth haalde een zakdoek uit haar broekzak. Er zaten allemaal zwarte mascaravlekken op. Ze had wel heel veel gehuild, dacht ik.
Liesbeth veegde met haar zakdoek een verdwaalde traan van haar wang.
'Het was ook een stom idee, zo'n voedselrun. We konden weten dat het niet goed zou aflopen met zoveel zombies in een drukke binnenstad en we hadden al helemaal geen kinderen mee moeten sturen. We hadden van te voren al moeten vertrekken naar het platteland of zo. Ver weg van de drukke stad, in ieder geval,' zei ze en ze stopte haar zakdoek weer in haar zak.
'Maar ja,' ging ze verder met een snik. 'Het zij zo. We kunnen er nu niks meer aan doen. Ik moet ervoor zorgen dat ik niet nog meer van mijn lieve schatjes verlies aan die verschrikkelijke zombies,' zei Liesbeth.
Ik glimlachte. 'Het komt vast goed. We gaan er in ieder geval ons best voor doen,' zei ik en ik ging weer verder met zombies bewusteloos slaan.

Hoewel we onze stinkende best deden, de zombies waren met teveel en wij waren te moe om nog goed terug te kunnen vechten.
'Hester... haal... de rest... van de zolder,' zei Liesbeth buiten adem.
Hester knikte en rende naar het luik, maar na een paar stappen strompelde ze verder; ze was te moe om te kunnen rennen.
Na een tijdje kwamen alle andere volwassenen via het luik naar beneden, gewapend met allemaal soorten dingen. Van stukken standbeeld, tot hele schilderijen en stukken van het raam op de zolder.
Een museummedewerkster, genaamd Lara, droeg Bas en Bob in haar armen en Bibi stond naast haar. Bibi hield de onderkant van de jurk van Lara vast, terwijl ze tranen over haar wangen stroomden.
Iedereen hielp mee met tegen de zombies vechten, maar het hielp niks. Het bleven nog steeds te veel zombies om tegen te kunnen vechten.
'Tante Lily,' zei Hester vermoeid en ze sloeg met kippenkracht een zombie van de trap. 'Ik... ik ben te moe om nog door te kunnen vechten,' zei ze en ze zakte tegen de trapleuning aan.
Er kwam een zombie de trap op gelopen.
Wouter liep snel naar Hester toe om haar bij de zombie weg te slaan, maar de zombie greep Wouter bij zijn arm om te bijten.
Wouter kneep zijn ogen dicht, klaar om gebeten te worden.
Hester stak snel haar arm tussen Wouters arm en de zombie in en de zombie beet in haar arm.
Ze schreeuwde het uit van de pijn.
'Hester! Nee!' riep ik en er stroomden tranen over mijn wangen.
Ik rende snel naar mijn zusje toe.
Wouter trapte de zombie aan de kant.
'Hester, hou vol. Het komt goed. Sta op, asjeblieft,' zei ik en ik pakte haar bij haar arm.
'Inez,' zei Hester zacht. Wouter trapte een zombie bij ons vandaan.
'Hester, niet praten. Dat kost je te veel energie,' zei ik. 'Help, iemand!' riep ik naar de anderen.
Joselien kwam meteen aangesneld en samen sleepten we Hester naar een veiliger stuk van de verdieping.
'Inez,' zei Hester met een luidere stem. 'Ik zei niet praten, verdorie,' zei ik. 'Inez... Joselien... willen jullie de wereld voor me redden, asjeblieft?' vroeg ze schor en ze hoestte.
'Hessie,' zei ik en ik veegde met mijn mouw de tranen van mijn wangen.
'Maar natuurlijk willen we dat,' zei Joselien.
Hester glimlachte. 'Ga nu maar snel,' zei ze.
'Gaan? Waarheen?' vroeg ik. 'Bij mij vandaan. Ik wil niet dat jullie zometeen gebeten worden en al helemaal niet door mij,' zei ze en haar huid begon langzaam grijs te worden.
'Nee. Ik laat je hier niet alleen,' zei ik.
We hoorden nog een gil.
We keken op. 'ISA! NEE!' gilde Liesbeth en ze keek over de reling van de verdieping.
Ik legde Hester voorzichtig op de grond, waarna Joselien en ik snel naar Liesbeth renden.
Hester sloot haar ogen, terwijl haar huid langzaamaan nog grijzer werd.